Άλλαξε η ώρα τα ξημερώματα της Κυριακής, ξύπνησα στις 08:00 όμως στην πραγματικότητα ήταν 07:00. Κάν' τα τρία τα αντικαταθλιπτικά κυρ Στέφανε, θα βραδιάζει νωρίς και σιχαίνομαι να κοιτάζω το σούρουπο μόνη, ειδικά όταν είναι Κυριακή.
Ποιος μπορεί στ' αλήθεια να τα βάλει με το χρόνο; Όταν ήμουν εννιά χρονών ανακάλυψα τους Beatles. Υπήρχα εγώ, αλλά δεν υπήρχαν εκείνοι. Ο J.Lennon ήταν ήδη νεκρός, όπως νεκρή ήταν και η εποχή που θα 'θελα στην πραγματικότητα να ζω κι έτσι βρέθηκα εγκλωβισμένη στη δεκαετία του 1990.
Μπορούμε να γυρίσουμε μια ώρα πίσω το ρολόι, όμως δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γυρίσουμε πίσω το χρόνο ούτε για ένα λεπτό και να ξαναζήσουμε όμορφες στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους. Να βρισκόμουν άλλη μια φορά σ' εκείνα τα γιορτινά τραπέζια με τις γιαγιάδες μου, να αγκάλιαζα άλλη μια φορά τη Σούλα, να πήγαινα για μια μέρα ξανά στο σχολείο, να γινόμουν βρέφος στο καρότσι και να αντίκριζα για πρώτη φορά τον κόσμο!
Αλλάζει η ώρα, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι είναι αυτό ανάμεσα στους ανθρώπους και τον χρόνο που μας κάνει ξένους;
Αλλάζει η ώρα, αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν οι άνθρωποι. Τι είναι αυτό ανάμεσα στους ανθρώπους και τον χρόνο που μας κάνει ξένους;
Τικ τακ, χτυπάει το ρολόι στο σαλόνι και τρέχουν οι δείκτες. Στις 05:40 χτυπάει το ξυπνητήρι, το κλείνω και γυρνάω από την άλλη. Στις 05:45 σηκώνομαι, ανοίγω το laptop, πάω στην κουζίνα, βράζω νερό, ρίχνω τρία φρούτα στο μίξερ και φτιάχνω ένα τοστ για τη δουλειά. Στις 06:00 ακριβώς ακούω τους τίτλους ειδήσεων απ' το ραδιόφωνο καθώς βουρτσίζω τα δόντια μου και σαπουνίζω το πρόσωπό μου. Στις 06:15 ξεκινάω να βάφομαι για να δείχνω όμορφη. Κονσίλερ για να καλύψω τους μαύρους κύκλους, μέικ απ για να κρύψω τις ρυτίδες, ρουζ και κραγιόν γιατί είμαι κατάχλωμη. Η ώρα κοντεύει 07:00 και τρέχω μαζί με το χρόνο να πιω βιαστικά τον καφέ μου, να κλείσω τα φώτα, να κλειδώσω την πόρτα και να φύγω. Οι γάτοι νιαουρίζουν.
Σπρώχνω τις μέρες με όλη μου τη δύναμη να φύγουν. Η χειρότερή μου είναι η Δευτέρα. Ή το απόγευμα της Κυριακής. Ή μάλλον και τα δύο! Τις Κυριακές κάνω παζάρια με τον χρόνο και προσπαθώ να τον ξεγελάσω, να κρατήσει λίγο παραπάνω, να μην κοιμηθώ πάλι απ' τις 20:00, να μην ξημερώσει Δευτέρα. Μα αυτός τρέχει χωρίς να ρωτήσει, χωρίς να κάνει μια μικρή ζαβολιά για χάρη μου. Στο ξημέρωμα της Δευτέρας σηκώνω τα χέρια ψηλά και παραδίνομαι!
Πόσες φορές ανυπομονούσατε για κάτι και μετρούσατε τα λεπτά και τις ώρες; Πόσες φορές ζούσατε κάτι όμορφο που ξέρατε ότι θα ξημερώσει και θα τελειώσει κι ευχηθήκατε να κρατήσει για πάντα; Πόσες φορές πονέσατε κι αναρωτηθήκατε πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να κλείσει η πληγή;
Η στάση του λεωφορείου μετράει αντίστροφα μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο. Το ρολόι στο κινητό μετράει αντίστροφα μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πόση ώρα έφαγες στην κίνηση περιμένοντας να ανάψει πράσινο; Πόση ώρα περίμενες στην ουρά του σούπερ μάρκετ; Πόσα χρόνια χαράμισες με λάθος ανθρώπους; Πόσα χρήματα ξόδεψες σε προιόντα ομορφιάς για να δείχνεις νεότερη;
Όλα έχουν να κάνουν με τον χρόνο! Εννιά μήνες εγκυμοσύνης-χαρμόσυνο. Πέντε μήνες ζωής-τελεσίδικο. Το προιόν λήγει σε τέσσερις ημέρες. Ο έρωτας λήγει σε δυο χρόνια, δεν διατηρείται στο ψυγείο. Κι έτσι κουβαλάμε στην πλάτη μας όλοι από έναν λαγό μ' ένα ρολόι, σαν εκείνον της Αλίκης, να μας υπενθυμίζει την ώρα που περνάει, τον χρόνο που τρέχει.
Σπρώχνουμε την βδομάδα να έρθει η Παρασκευή, σπρώχνουμε τον χειμώνα να έρθει η άνοιξη, σπρώχνουμε τους ανθρώπους να έρθουν καινούργιοι, να χορτάσουμε λες κι είμαστε νηστικοί! Κι έτσι χαμένοι στη δύνη του χρόνου ξεχνάμε να ζήσουμε!
Φοβάμαι πως μια μέρα θα ξυπνήσω, θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα τρομάξω γιατί γέρασα! Θα πεταχτεί τότε το παιδάκι που ήμουν κάποτε και θα μου τρίψει στη μούρη ένα Τι κατάλαβες λοιπόν; Τι έζησες; Τι έκανες; Όλο περίμενες την Παρασκευή, περίμενες το καλοκαίρι, περίμενες τον πρίγκιπα και σήμερα είσαι γριά και μόνη! Και θα είναι πολύ αργά για να τ' αλλάξω.
Μήπως θες να ζήσουμε μαζί αυτό που μένει;
σχόλια