Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκπληξη μου όταν αρχίσαμε να βλέπουμε τα πρόσωπα των μελών της 17 Νοέμβρη. Μέχρι εκείνες τις στιγμές, η οργάνωση που είχε αφαιρέσει δεκάδες ζωές και έγραφε πολυσέλιδα παραληρηματικά κείμενα πολιτικής ανάλυσης έμοιαζε να είναι ανίκητη. Τα πολλαπλά της χτυπήματα, η αδυναμία των αρχών να την αντιμετωπίσει και η τραγική της αποτελεσματικότητα μας έκαναν να πιστεύουμε ότι τα μέλη της είναι υπεράνθρωποι. Φανταζόμασταν ρωμαλέους κομάντο με στρατιωτική εκπαίδευση και ατσαλένια θέληση και ξαφνικά είδαμε μπροστά μας κάτι ανθρωπάκια.
Παπαδοπαίδια, χοντρούληδες, ηλικιωμένους, αλλά και ανθρώπους της διπλανής πόρτας που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι είχαν καταφέρει αυτά τα εγκλήματα. Μάθαμε ότι αρχηγός της οργάνωσης ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος με ένα ωραιότατο εξοχικό στους Λειψούς ενώ υπαρχηγός της οργάνωσης ήταν ένας κάποιος Κουφοντίνας ο οποίος σύχναζε στο Αγκίστρι και ήταν μελισσοκόμος.
Το πως ένας δολοφόνος κατέληξε να θεωρείται από κάποιους λαϊκός ήρωας είναι ένα άλλο ζήτημα που οφείλεται στην πολιτική αφασία της Ελληνικής κοινωνίας που θεωρεί ότι είναι μονίμως εκλεκτή και μονίμως αδικημένη. Που θεωρεί ότι έχει δίκιο de facto και όλοι θέλουν το κακό της.
Μετά την σύλληψη αρχηγός και υπαρχηγός τσακώθηκαν και ξεκατινιάστηκαν άσχημα ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα: Σε αυτούς που εμφανίστηκαν μετανιωμένοι και συνεργάστηκαν με τις αρχές, σε αυτούς που δεν παραδέχθηκαν ότι ήταν ποτέ μέλη όπως είχε δώσει εντολή ο Γιωτόπουλος και σε αυτούς που όχι απλώς παραδέχτηκαν την συμμετοχή τους αλλά και συνέχισαν να υποστηρίζουν αμετανόητοι την δράση τους και έδειχναν να απολαμβάνουν την προβολή του επαναστάτη που τους χάριζαν τα ΜΜΕ.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έγινε ο κύριος εκπρόσωπος της αλύγιστης επανάστασης αφού η περίπτωση Χριστόδουλου Ξηρού κρίθηκε μάλλον κωμική λόγω της μειωμένης αντίληψης που έδειχνε να έχει αλλά και της τραγελαφικής εξέλιξης της προσπάθειας απόδρασης του όταν δεν επέστρεψε από άδεια που του είχε δοθεί. Ο Κουφοντίνας είχε ένα πιο σοβαρό προφίλ και από την δικογραφία προέκυψε ότι ήταν μάλλον το πιο δραστήριο πιστόλι της οργάνωσης, αυτός δηλαδή που είχε δολοφονήσει τους περισσότερους ανθρώπους, τους περισσότερους πισώπλατα.
Το πώς ένας δολοφόνος κατέληξε να θεωρείται από κάποιους λαϊκός ήρωας είναι ένα άλλο ζήτημα που οφείλεται στη πολιτική αφασία της Ελληνικής κοινωνίας που θεωρεί ότι είναι μονίμως εκλεκτή και μονίμως αδικημένη. Που θεωρεί ότι έχει δίκιο de facto και όλοι θέλουν το κακό της. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη στο Ζορό και τον Ρομπεν των Δασών των εκδικητών που τα βάζουν με τους κακούς για το «κοινό καλό» αλλά παραμένουν βιβλία για παιδιά. Μια κοινωνία που δυσκολεύεται να αφήσει το μαστάρι της μητέρας της ακόμα και όταν αυτή είναι πια νεκρή.
Μια παρόμοια άδεια με αυτή που είχε πάρει ο Χριστόδουλος Ξηρός, δόθηκε σήμερα στον Δημήτρη Κουφοντίνα. Πρόκειται για μια άδεια δύο ημερών που έχει όπως είναι φυσικό ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων . Ο Κουφοντίνας όχι απλώς δεν έχει δηλώσει μεταμέλεια για τις δολοφονίες, τις έχει αντιθέτως ενδύσει με τον μανδύα της πολιτικής πράξης. Ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να εκπέμπει ένα ψευτοπολιτικό λόγο μίσους, υπεραπλούστευσης και εν τέλει διάχυτου λαϊκισμού. Έγραψε βιβλία και έδωσε συνεντεύξεις γεμάτες αρλούμπες και κοινοτοπίες αλλά δεν βρήκε χώρο για μια αράδα αυτοκριτικής.
Η Κυβέρνηση θέλησε να διαχωρίσει την θέση της και να τονίσει ότι η απόφαση για την άδεια είναι καθαρά θέμα της Δικαιοσύνης στην οποία δεν εμπλέκεται εκτός κι αν πρόκειται για κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί οπότε βάζει τα μαντρόσκυλα υπουργούς της να επιτίθενται από το Facebook. Είναι άλλωστε πολύ πρόσφατες οι περιπέτειες με την πρώην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει σε τούτη τη χώρα. Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση στο μυαλό της πιστώνεται την αποφυλάκιση –έστω και για 2 μέρες – του πιο εμβληματικού τρομοκράτη στην σύγχρονη ιστορία της χώρας κάτι που θα τονώσει το αριστερό της προφίλ σε μια μερίδα της κοινωνίας που έχει μπερδέψει τα σώβρακα με τις φανέλες.
Είναι νόμιμη η άδεια του Κουφοντίνα; Είναι. Έπρεπε να δοθεί; Δεν θα το κρίνουμε εμείς, υπάρχουν αρμόδια όργανα. Και εδώ ακριβώς είναι η δύναμη της Δημοκρατίας, να παραχωρεί δικαιώματα ακόμα και σε αυτούς που την πολέμησαν λυσσαλέα. Από αυτή την άποψη, η άδεια του Κουφοντίνα είναι η αποδοχή της ήττας του. Δολοφόνησε για να ανατρέψει την Δημοκρατία και τελικά την κάνει ισχυρότερη αποδεχόμενος την λειτουργία της και τα ευεργετήματα της. Να βγει λοιπόν ο κύριος Κουφοντίνας και να περάσει καλά. Τα θύματα του, πότε θα πάρουν άδεια;
σχόλια