__________________
1.
Άλλη μια ίδια ερώτηση λες και δε διαβάζεις συνέχεια τα ίδια και τα ιδια αλλά μ'αρεσει πολύ ρε α μπα, σκάλωμα μεγάλο. Δουλεύει σε καφέ και οπως καταλαβες πρέπει να έχω πιει 10 τόνους χαλαρά.. κάθε φορά μιλάμε και περισσότερο σχεδον πάντα για γενικά θέματα όμως οταν πάει στο ειδικό πάντα η συζήτηση γυρνάει (εντάξει και εγώ φταιω για αυτό, στη συζήτηση συμμετέχουν δύο το ξέρω) Δεν είναι και μόνη σχεδον ποτέ να είναι πιο χαλαρα όλο κόσμο έχουν εκεί μέσα.. Είναι και μικρή περιοχή όλοι γνωστοί με όλους δε θέλω να τη φέρω σε δύσκολη θεση και εγώ. Το πρόβλημα ποιο είναι; Κάθε φορά που το παίρνω απόφαση ότι είναι στρέιτ ή ότι μπορει και να μην είναι και απλά να μην ενδιαφέρεται ε εκεί πάλι το γυρνάει. Μπορει πάντα να είναι όλα στο μυαλό μου και να μην έχει πάρει χαμπάρι η γυναίκα. Μπορεί ομως και αυτά που σκέφτομαι εγώ να τα σκέφτεται και εκείνη (είναι; δεν είναι; να κάνω; να μη κάνω;). Αλλά που σκατά θα πάμε έτσι;;;
-Πώς ξεκολλάς;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε παιδί μου, έχει κάνει προσπάθεια να σε δει μόνη σου; Έστω και νύξη; Αν όχι, πάρε το μήνυμα. Μπορεί να συμβαίνει οτιδήποτε, αλλά το φλερτ δεν ισούται με το δια ταύτα που σε καίει. Μπορεί να κρατήσει για πάντα και να μην οδηγήσει ποτέ εκεί που θα ήθελες. Μετά από δέκα τόνους καφέ προτείνω να το γυρίσεις σε κάτι πιο χαλαρωτικό, ίσως τσάι, ίσως ουίσκι, και να προσπαθήσεις να απολαύσεις την ελαφρότητα του φλερταρίσματος.
__________________
2.
Πριν 2.5 χρόνια γνώρισα ένα παιδί και ξεκινήσαμε σχέση εξ αποστάσεως. Εκείνος όμως ήθελε να μπορεί παράλληλα να βγαίνει/κάνει σεξ με άλλες. Εν τέλει δεν μου αρκούσε, δεν μπόρεσα να εξοικειωθώ με την ιδέα και έληξα το μεταξύ μας. Στην παρούσα φάση είμαι καλύτερα, διασκεδάζω, έχω αφοσιωθεί στη δουλειά μου και βγαίνω ραντεβού. Παράλληλα όμως ξανάρχισα να μιλάω μαζί του και κανονίσαμε να βρεθούμε. Από τη μια πιστεύω ότι τώρα θα μπορώ να δω τα πράγματα διαφορετικά και πιο χαλαρά. Κατά βάθος όμως ανησυχώ. Τον αγαπώ πάρα πολύ και έχουμε περάσει πολλά μαζί. Τι να κάνω;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να μην καταπιέσεις την ανησυχία σου, και να μην χρησιμοποιείς την αγάπη ως δικαιολογία για να συντηρείς σχέσεις που ξέρεις ότι πρέπει να λήξεις.
__________________
3.
Αγαπητή Α, μπα! Να σου ζήσει και να το δεις οπως επιθυμεί..! Η ιστορία μου ειναι εξής και τωρα που την γράφω ο κόμπος επιστρέφει στο στομάχι μου...ειμαστε και οι δυο 26 μαζι 5 χρόνια, έρωτας μεγάλος τόσο μεγάλος που αφεθήκαμε πλήρως, μένουμε μαζι απο την πρώτη μερα γιατι εγω εμένα μόνη μου.. δεν εχω μετανιώσει για τιποτα γιατι γενικα θελω να τα δίνω ολα και οχι να ειμαι επιφυλακτική.. φέτος πήραμε την απόφαση να έρθουμε για σπουδές στο εξωτερικό, εγω πιο πολυ για να ακολουθήσων αυτόν, αν και είχα μια οκ δουλεια (χωρίς βεβαια ανέλιξη) στην Ελλάδα, και ως ανήσυχο πνεύμα και ταξιδιαρικο δεν το σκεφτηκα και πολυ το ναι! Να πω εδω οτι μετα απο δίκη του παρότρυνση άρχισα να το σκεφτομαι. 2 μήνες πριν μετακομίσουμε μόνιμα στην Αγγλία λοιπον, και αφου εχω πει στη δουλεια μου οτι φεύγω και το εχουμε ανακοινώσει σε όλους, ερχόμαστε να βρούμε σπιτι. Μετα απο πολυ άγχος και εντασεις βρηκαμε σπιτι και εκει τον πιάνει μια φρίκη όπου μου λέει οτι δεν ειναι ερωτευμένος μαζι μου και οτι νιώθει οτι καταπιέζεται και να μην νονιζω οτι θα παντρευτούμε κτλ. Εγω να πω σε αυτο το σημείο οτι ξερει απο την αρχή την αγαπη μου γι τα παιδια και οτι θελω να κάνω ένα παιδάκι καποια στιγμή χωρίς να εχω αναφέρει ποτε οτι θελω να κανουμε μαζι ή κατι τετοιο ώστε να πιέσω καποια κατάσταση (ετσι κι άλλως η οικονομική μας κατάσταση ήταν τέτοια που δεν το επέτρεπε). Εγω χάνω την γη κατω απο τα πόδια μου προφανώς ενώ ηξερα μεσα μου κατα βάθος οτι η ρουτίνα εχει φθείρει την σχέση μας, την ποιότητα του σεξ ολα...ο ιδιος δεν ήθελα να πει γενικα στο εξωτερικό είχε φρικάρει.Του λεω να παει σε έναν ψυχολόγο και το είχε ήδη σκεφτεί ο ίδιο οποτε κλείνει ραντεβού αμεσως με το που γυρνάμε και μου λέει οτι θα πληρώσει και τις δικές μου συνεδρίες( εννοείται οτι πήγα αν και δνε ξερω αν ειναι πολυ επαγγελματικό που η ψυχολόγος μας είδε και τους δυο). Τέλοσπαντων, εγω ήμουν σίγουρη οτι θα ξεπερνούσε το φόβο του γι το εξωτερικό με το που ερχόμασταν. Επίσης μου ξεκαθάρισε οτι θέλει να πάμε μαζι και οτι αυτο που έπαθε με εμένα ήταν μέρος του άγχους του. Ειμαστε εδω και ειμαστε τελεια, σαν να ειναι η αρχή το σεξ ξανα τέλειο γενικα εχει αναθερμανθεί η σχέση μας.. Προφανως Ξεπέρασε ολα τα άγχη του με το που ήρθαμε εδω και είδε τι ωραια που ειναι! δεν θελω να χωρίσουμε με τιποτα αλλα νιωθω οτι αυτός το εχει στο μυαλό του και ξερει οτι θα γίνει, οτι πια δεν υπάρχει αυτο το πάντα ( που ποτε δεν υπάρχει αλλα οταν εισαι ερωτευμένος το λες ρομαντικά). Πρεπει να το ζήσω οσο παει και να μην σκεφτομαι το μετα; εχω ένα απιστευτο άγχος, συνεχώς μια ανασφάλεια ( παίζει ρόλο και οτι ειμαστε σε μια αλλη χώρα). Πιστεύεις μπορεί αυτη η σχέση απο τα λίγα που σου είπα να κρατησει; συγγνώμη για τι σεντόνι...
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Παρόλο το σεντόνι, δεν κατάλαβα πολλά. Δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο αυτονόητος ο ψυχολόγος γι'αυτόν, επειδή ήθελε να χωρίσει; Επειδή δεν ήθελε να πάει στο εξωτερικό; Είναι αυτός λόγος; Και γιατί πήγες εσύ «εννοείται», επειδή ήθελες έτσι κι αλλιώς, επειδή σου το είπε αυτός; Και αν σου φαίνεται ανθυγιεινό να πηγαίνει ένα ζευγάρι στον ίδιο ψυχολόγο, δεν σου φαίνεται ανθυγιεινό να σου πληρώνει άλλος τις συνεδρίες, και μάλιστα αυτός που σου πρότεινε να πας, και για τον οποίον μάλλον πας; Γιατί εγώ δεν κατάλαβα καθόλου γιατί πήγες, ούτε αν συνέχισες, ούτε τι βγήκε από αυτές τις επισκέψεις.
Αυτό που κατάλαβα περισσότερο είναι ότι εξαρτάσαι από αυτόν για πολλές αποφάσεις, υπερβολικά πολλές αποφάσεις, και αυτό το λες «δόσιμο». Δεν είναι δόσιμο να μην κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Δεν είναι απόδειξη αγάπης να μην είσαι καθόλου επιφυλακτική, ούτε ένδειξη δικής σου δύναμης. Κόντρα στις ρομαντικές κομεντί, η αυτοσυγκράτηση είναι πιο δύσκολη από το να αφήνεσαι στα χέρια του άλλου. Έτσι δεν έχεις ευθύνη. Την παραχωρείς. Και όποιος κολακεύεται από αυτό έχει δικά του προβλήματα, και όποιος δεν κολακεύεται, κάποια στιγμή θα πνιγεί από αυτή την ευθύνη.
__________________
4.
Είναι μια κοπέλα από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Δε μπορώ να πω ακριβώς φίλη πια, από τη δική μου πλευρά. Την έχω παντρέψει, την στήριξα σε ένα θυελλώδες διαζύγιο με τον πρώην σύζυγο στη φυλακή. Της στάθηκα ακόμα και όταν έμεινε έγκυος και κράτησε το παιδί μακριά από το πατέρα σε μια δεύτερη σχέση. Η στάση μου έγινε πιο αυστηρή και λιγότερο ανεκτή στις επιλογές της, από την εγκυμοσύνη της και μετά. Καλώς ή κακώς θεωρώ ότι προτεραιότητα έχει το καλό του παιδιού και όχι η δική της βολή. Ναι, τη κρίνω και τη κατακρίνω για τη στάση της από εκεί και ύστερα και το ξέρει.
Περιέργως, αν και έχω αραιώσει τη σχέση μου μαζί της, εκείνη με εμπιστεύεται και κατά καιρούς μου μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως ανύπαντρη μητέρα. Σε αυτό το πλαίσιο, πρόσφατα μου αναφέρει ότι το 4χρόνο παιδί της κατά καιρούς έχει βίαιη συμπεριφορά όταν κάτι δεν του αρέσει. Σπάει πράγματα, χτυπάει επαναλαμβανόμενα το κεφάλι του στο πάτωμα και βαράει τη μητέρα του. Στο τελευταίο περιστατικό ήταν τόσο βίαιο(!) που η ίδια αναγκάστηκε να φωνάξει το παππού να το πάρει στο δικό του σπίτι στον κάτω όροφο. Αν και δεν έχω ιδέα από που προέρχεται αυτή η συμπεριφορά, υποθέτω ότι δε πρόκειται για καπρίτσια του μικρού. Προτείνω να το πάει να τον δει ένας παιδοψυχολόγος, κάποιος τέλος πάντων. Εκείνη μου λέει ότι είναι πολύ κουρασμένη για να κάνει κάτι και επειδή δεν έχει αυτοκίνητο, χρειάζεται κάποιον ιατρό κοντά στο σπίτι της και φτηνό! Η κοπέλα είναι καθηγήτρια σε ιδιωτικό σχολείο και - κατά τη γνώμη μου πάντα - τα περί κούρασης είναι φτηνές δικαιολογίες. Της το λέω και παράλληλα της βρίσκω δημόσιο ιατρικό κέντρο υγείας κοντά στο σπίτι της! Αν δεν το έχεις μαντέψει ήδη, δε το πήγε ποτέ! Η ερώτηση είναι πολύ απλή: Εγώ τώρα, να ανακατευτώ περισσότερο και να τη βρίσω που αμελεί το παιδάκι; Να μιλήσω σε κάποιον άλλον; Δεν ανησυχώ για αυτήν, αλλά για τον μικρό....και ναι, δε θεωρώ το προβληματισμό μου υπερβολικό!
- Νεύρα+ Λύπη=;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Να ανακατευτείς όσο μπορείς και όσο αντέχεις, έχεις όλα τα δίκια με το μέρος σου. Νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να ρωτήσεις κάποιον οργανισμό που ασχολείται με τέτοια θέματα. Το χαμόγελο του παιδιού είναι μια καλή αρχή, έχει γραμμή υποστήριξης για ερωτήσεις. Προτείνω να την προειδοποιήσεις και αν δεν ασχοληθεί η ίδια, πάρε εσύ τηλέφωνο και ρώτα τι μπορεί να γίνει.
__________________
5.
Αγαπητή α,μπα,
Θα ήθελα την γνώμη σου και την γνώμη των αναγνωστών για ένα θέμα. Μικρή είχα 3 καλές φίλες, ήμασταν παρέα και οι 4. Μεγαλώνοντας, μεγάλωσε και το χάσμα ανάμεσά μας, αυτό το χάσμα που έχει αναφερθεί πολλές φορές στην στήλη. Μεταξύ τους είχαν σταματήσει από νωρίτερα την στενή παρέα, I gave up last. Ενώ έχουμε πολλές κοινές εμπειρίες από παλιά, πραγματικά δεν έχουμε τίποτα πια να πούμε, ούτε ένα θέμα για συζήτηση.
Παράλληλα, σπουδάζοντας στο εξωτερικό, έκανα κι εκεί τρεις φίλες (αυτή την φορά δεν ήμασταν παρέα, ήμουν εγώ με την καθεμία), αλλά σκορπιστήκαμε η καθεμιά στην χώρα της με το πέρας των σπουδών. Εγώ προσπάθησα να κρατήσουμε επαφή κυρίως με skype, viber, whatsapp (τώρα θα μου πεις αυτό είναι υποκειμενικό και ακούς μόνο την πλευρά μου) αλλά οι προσπάθειες μου δεν έφεραν καρπούς, και από κάποια στιγμή και μετά δεν ήθελα να γίνω φορτική και το άφησα κι εγώ.
Με λίγα λόγια έχω φτάσει στα late twenties πια χωρίς μια φίλη. Ευτυχώς έχω έναν πολύ καλό φίλο – τον σύντροφό μου – αλλιώς θα σκεφτόμουν ότι είμαι totally incompetent στο θέμα φιλία. Αλλά θέλω και μια φίλη (μια θα μου ήταν αρκετή!) και δυσκολεύομαι πολύ να βρω κάποια να ταιριάζουμε και να με θέλει κι εκείνη. Τώρα πλέον στην δουλειά, όλες οι κοπέλες έχουν τις παιδικές/πανεπιστημιακές τους φίλες και είναι πολύ δεμένες και έχω το feeling ότι δεν έχουν χώρο για μένα (παρόλο που με μια από αυτές θα ταιριάζαμε πολύ πιστεύω). Για παράδειγμα, έχω προτείνει να πάμε για κανένα ποτό ή cinema, αλλά παίρνω την απάντησή «ναι, θα κανονίσουμε κάποια στιγμή» και μετά φοβάμαι να ξαναρωτήσω, I don't want to force myself to them. Νιώθω ότι έχω χάσει την εποχή που διαμορφώνονται οι δεμένες φιλίες. Είμαι και λίγο introvert, ίσως είμαι και λίγο εκλεκτική (αλλά πόσο κακό είναι αυτό; Εννοώ, αν δεν ταιριάζεις τι να κάνεις; Δεν είμαι (ακόμα) desperate) και πια σκέφτομαι ότι κάτι κάνω λάθος και δεν με θέλει καμία για φίλη της. Δεν ξέρω τι να κάνω άλλο, αλήθεια, έχεις κανένα tip;
-Totally Friendless
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πρώτο τιπ που έχω να σου δώσω είναι να προσπαθείς να βρίσκεις τις ελληνικές λέξεις και εκφράσεις όταν σου έρχονται πρώτα οι αγγλικές. Ξέρω τον πειρασμό, αλλά προσπάθησε να αντισταθείς. Άλλωστε το σινεμά είναι σινεμά, δεν χρειάζεται το cinema. Το δεύτερο που έχω να πω είναι ότι κάτι συμβαίνει που εξηγεί το πώς έφτασες σε αυτή την ηλικία χωρίς ούτε μια φίλη, αλλά δεν ξέρω τι είναι. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχεις χάσει εποχή που δεν αναπληρώνεται. Έχω διαβάσει πολλές φορές ότι μετά τα τριάντα δεν κάνεις πια φίλους, αλλά δεν το πιστεύω. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σταματάς να κάνεις παρέα με όποιον τύχει να είναι δίπλα σου εκείνη την περίοδο, άλλωστε δεν είναι τυχαίες όλες οι ερωτήσεις για φίλους αυτής της ηλικίας που συνειδητοποιούν ότι έχουν απομακρυνθεί.
Για να κάνεις καινούριους φίλους πρέπει να ξεχωρίσεις ανθρώπους που πραγματικά σε ενδιαφέρουν και θες να δεις για ένα ποτό. Αν το λες στις κοπέλες στη δουλειά επειδή τυχαίνει να είναι αυτές στη δουλειά, δεν θα πετύχει. Η δημιουργία σχέσης προϋποθέτει περιέργεια, αλλά από τον εαυτό σου. Πρέπει να σε ιντριγκάρει ο άλλος για να ξεκινήσει κάτι. Αλλιώς φαίνεται ότι κάνεις δειγματοληψία με ό,τι κάτσει, και αυτό λειτουργούσε μόνο στο πρώτο έτος των σπουδών. Αν υπάρχει κάποια κοπέλα με τη οποία νιώθεις ότι υπάρχει κάτι μεταξύ σας, ένα κοινό ενδιαφέρον ή μια σπίθα απροσδιόριστη, και υποψιάζεσαι ότι υπάρχει ανταπόκριση, μην κάνεις μια γενική πρόταση για σινεμά. Βρες ταινία, ώρα και μέρος, και πρότεινε κάτι συγκεκριμένο. Από την απάντηση θα καταλάβεις. Ναι, η διαδικασία μοιάζει πολύ με την ερωτική προσέγγιση. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ίδιες με την έννοια της ανάγκης για ψυχική επαφή.
__________________
6.
γεια σας!
ειμαι 26 και ειναι 30.Μενω Αθηνα,μένει σε μικρό μέρος (πολυ μικρο,δεν εχει ουτε σινεμα) της Πελοποννήσου.Επειδή η δουλεια μου είναι εποχιακή και γινεται και απο υπολογιστη (ενω εκεινου οχι)μπορώ το φθινόπωρο, χειμώνα να πηγαίνω στο μέρος του και να κάθομαι και παραπάνω απο το σκ(4 μερες σερι πχ). Ενω ειμαι ερωτευμενη μαζι του, με πιανουν διαφοροι προβληματισμοι οταν πηγαινω εκει.Θα σου περιγραψω μια τυπικη μέρα που περναμε οταν ειμαι εκει, εκεινος ξυπναει 6μιση για δουλεια, εγω πιο αργα, θα επιστρεψει το μεσημερι κατα τις 3, θα φαμε και μετα επειδη εÎνναι πτωμα κοιμαται κανενα διωρο, μετα θα ξυπνησει, θα περασουμε καποιο χρονο μαζι, θα παμε να φαμε, θα δουμε τηλεοραση και μετα υπνος. Τυχαινει να κοιμαται και απο τις 11, μιας και εχει ξυπνημα το πρωι. Εγω εκει ενω απο την μια ηρεμω απο την αλλη υπαρχουν φορες που πνιγομαι, σκεφτομαι τι κανω τωρα εγω εδω ; την housewife? περα απο ενα γυμναστηριο και δουλεια στον υπολογιστη δεν εχει κατι αλλο να κανω εκει.Οταν θα τυχει να κοιμηθει απο τις 11, μερικες φορες εκνευριζομαι γιατι θελω να περασω περισσοτερο χρονο μαζι του, αλλα οταν τον βλεπω να νυσταζει τοσο πολυ δεν μπορω να κανω και κατι. Σκεφτομαι οτι αν επιλεξω να ζησω μαζι του, αυτη θα ειναι η ζωη μου; Να τον βλεπω 5-6 ωρες την μέρα; Ισως φταιει πολυ και το μερος που επιδεινωνει την κατασταση.Καλως η κακως στην Αθηνα ισως να μη μου φαινοταν ετσι τα πραγματα.Εχω τις φιλες μου,μπορεις να κανεις τοσα πραγματα,ενω εκει...καταθλιψη.δε ξερω βρε αμπα,θελω μια αντικειμενικη ματια. ειμαι κακομαθημενη;τα θελω ολα δικα μου;ετσι ειναι η ζωη σε μια ᾽᾽ενηλικη ᾽᾽σχεση ;
-phoebe buffay
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ωραία θα ήταν, αν πιστεύεις ότι το να βλέπεις κάποιον πέντε-έξι ώρες την ημέρα είναι ο μέσος όρος. Δεν ξέρω πολλούς που γυρνούν σπίτι στις τρεις. Μακάρι να είχαμε τέτοια ωράρια όλοι μας, και ας νυστάζαμε από τις δέκα.
Ούτε το μέρος φταίει, ούτε η ηλικία. Αυτό που φταίει είναι ότι περιμένεις από αυτόν να σε διασκεδάσει, και αυτό το κάνουν άνθρωποι πολύ πιο μεγάλοι από σένα και σε μεγαλουπόλεις. Αυτό που φταίει σε συνάρτηση με το προηγούμενο είναι ότι δεν έχεις προσπαθήσει να προσαρμοστείς. Η προσαρμογή γίνεται όταν βλέπεις τι υπάρχει και το εκμεταλλεύεσαι. Αν περιμένεις να κάνεις ό,τι έκανες και ό,τι ξέρεις, και να περιορίζεσαι μόνο σε ό,τι είναι ίδιο (το γυμναστήριο), τότε φυσικά και θα βαριέσαι.
Ενήλικη σχέση είναι όταν και οι δύο θα μπορούσαν να είναι καλά και χωρίς τον άλλον εκεί που είναι, αλλά επιλέγουν να είναι ζευγάρι. Όταν δεν υπάρχει αυτονομία προκύπτει ανισορροπία, και αυτή οδηγεί σε γκρίνια, ματαίωση, περιφρόνηση, και στο τέλος, διάλυση. Το τι κάνεις εσύ εκεί, μόνη σου πρέπει να το βρεις. Ένα μικρό μέρος με ευκολία στις μετακινήσεις και υποθέτω πρόσβαση στη φύση, σου δίνει ευκαιρίες που δεν έχεις στην Αθήνα. Δεν θα σου πω ποιες είναι, πρέπει μόνη σου να βρεις τι σου ταιριάζει. Και φυσικά, κανείς δεν σε εμποδίζει να κάνεις φίλους κι εκεί. Και για να συντομεύω, για να κάνεις ενήλικη σχέση πρέπει πρώτα να μπορείς να διασκεδάζεις μόνη σου, όπου κι αν είσαι. Όχι να το θεωρείς καλύτερο, αλλά να το μπορείς.
_________________
7.
Αγαπητή Α μπά,
Να σου ζήσει το Αμπάκι. Ελπίζω να είναι μια όμορφη περίοδος και να την χαρείς πολύ. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για μένα. Έχω έναν γιο 10 μηνών και ειμαι 3 χρόνια παντρεμένη, 7 χρόνια σε σχέση με τον άντρα μου (και είμαστε 34 και 36 ετών). Δεν ξέρω αν είναι το 7 χρόνια "φαγούρα" που λένε, αλλά νιώθω πάρα πολύ άσχημα με τον άντρα μου. Έχω βαρεθεί απίστευτα, δεν τον αντέχω, και ασφυκτιώ. Σε λίγο θα επιστρέψω και στη δουλειά και αγχώνομαι επίσης, πως θα βγαίνει η εβδομάδα/οι μήνες κλπ. Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι το σενάριο του διαζυγίου, αλλά κοντοστέκομαι: 1) Πώς θα αντιδρούσαν οι γύρω μου (θα πέφταν από τα σύννεφα, τέτοιο καλό παιδί) 2) Δεν έχουμε προς στιγμή κάποιο τρίτο πρόσωπο/απιστία ώστε να έχω ισχυρό λόγο διαζυγίου, νιώθω όμως ότι λόγω φθοράς αργά ή γρήγορα μπορεί να έρθει και αυτό 3) το οικονομικό; πώς θα τα έβγαζα πέρα; μόνη με το παιδί; ...και πολλές άλλες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό όσων σκέφτονται το διαζύγιο. Η αλήθεια είναι ότι με κουράζει και με εκνευρίζει η καθημερινότητα μαζί του, το πώς έχουμε καταντήσει από το τότε που γέννησα και μετά , το πως συμπεριφέρεται στο γιο μας και οι βλακείες που του λέει ως "άντρας προς άντρα", τα πάντα πραγματικά με ενοχλούν. Έχω σοβαρό θυμό επίσης με το ότι είμαι η γυναίκα. Νιώθω απίστευτα περιορισμένη λόγω του ρόλου μου ως μητέρα/συζύγου και αντί να νιώθω χαρά, νιώθω μια θηλιά στο λαιμό. Ο,τι και να γίνει εγώ θα πρέπει να φροντίσω τον μικρούλη, άρα δεν θα είμαι ποτέ ξανά ελεύθερη κλπ. Δεν ξέρω πως ακούγεται αυτό σε όσους λατρεύουν τα παιδιά και η αλήθεια είναι ότι τριγύρω μου υπάρχει κόσμος που δηλώνει τρισευτυχισμένος με το παιδί του, μανάδες που φιλάνε τους γιους τους στο στόμα και στα γεννητικά όργανα κλπ που μου φαίνονται τουλάχιστον ακραία. Εγώ αγαπώ το γιο μου, θέλω το καλύτερο για αυτόν, αλλά παράλληλα νιώθω ότι η απόφαση να κάνω παιδί αποδείχτηκε πιο δύσκολη στην πράξη από ό,τι περίμενα και μου έχει στερήσει την όρεξη για ζωή και το οξυγόνο. Αυτό που με φρικάρει περισσότερο είναι το αυτονόητο, η δια βίου σύνδεση με τον άντρα μου, το ότι δεν μπορώ έτσι απλά να "την κάνω" γιατί πλέον μας συνδέει ο γιος μας. Η ερώτηση που έχω να σου κάνω είναι αν αξίζει να προσπαθήσω να μείνω σε αυτό το γάμο ή αν απλά χάνω το χρόνο μου. Έχεις ακούσει ιστορίες γάμων/σχέσων που πραγματικά ανανεώθηκαν ενώ είχαν πιάσει πάτο; Γιατί εγώ στο περιβάλλον μου έχω μόνο "ψεύτικες" ανανεώσεις ζευγαριών που μένουν μαζί για τους δικούς τους λόγους (οικονομικούς, κοινωνικούς) αλλά ζουν συμβατικά μαζί. Μου λείπει πραγματικά (ή δεν το βλέπω; ή δεν υπάρχει) ένα θετικό παράδειγμα ευτυχισμένου γάμου από τον περίγυρό μου.
- Μαρία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν έχει σημασία τη βλέπεις ή τι νομίζεις ότι βλέπεις, η αντίληψη της πραγματικότητας είναι ιδιαίτερα επιλεκτική. Σημασία έχει τι συμβαίνει μέσα στον δικό σου γάμο. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ελεύθερη με τον τρόπο που ήσουν, και κανείς δεν το ξέρει αυτό σε όλη του την έκταση πριν κάνει παιδιά, γιατί κανείς δεν μιλάει γι' αυτό, είναι ένα από τα ταμπού γύρω από τη μητρότητα, όπως και η θηλιά που αναφέρεις. Μετά τις απαντήσεις που έχω δεχτεί σε αυτό το κάλεσμα κατάλαβα ότι όλα αυτά που λες είναι πολύ κοινά σε γυναίκες με μικρά παιδιά. Όσο κρυφά είναι, άλλο τόσο είναι κοινά.
Το μόνο που αυξομειώνει αυτό το βάρος είναι η σχέση με τον πατέρα του παιδιού. Αυτή η σχέση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για το πώς νιώθεις για το παιδί. Όσο χειρότερη η σχέση, τόσο περισσότερο αποδίδεις εκεί την αίσθηση ασφυξίας, και είναι η πρώτη φορά – από τις πολλές που θα το κάνουμε ακόμα – που κατηγορούμε το παιδί μας για λάθη που έχουμε κάνει οι ίδιοι. Όταν νιώθεις ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που αγωνιά, αγχώνεται και ανησυχεί μαζί σου, και είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, όταν βλέπεις τον σύντροφο που είναι συνυπεύθυνος να χαίρεται με τα νάζια του μωρού όσο χαίρεσαι κι εσύ, τότε η εμπειρία είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετική. Τα παιδιά χρειάζονται ομάδα για να μεγαλώσουν. Διαφορετικά είναι πολύ μοναχική διαδικασία.
Το μωρό θα μεγαλώσει και κάποτε, όσο απίστευτο και μακρινό να σου φαίνεται τώρα, δεν θα σε χρειάζεται μέρα νύχτα, και κάποτε θα φύγει. Ο γιος σας δεν θα σας συνδέει για πάντα με τον τρόπο που σας συνδέει τώρα. Αργά η γρήγορα θα μείνετε οι δυο σας. Οπότε το συμπέρασμα είναι να σκεφτείς τι θα κάνεις με το γάμο σου, και μην το αποφεύγεις με σκέψεις για το μωρό. Από αυτά που σκέφτεσαι σχετικά με το διαζύγιο το μοναδικό που χρειάζεται επεξεργασία είναι πώς θα τα βγάλεις πέρα οικονομικά. Τα άλλα δύο που λες είναι η εικόνα που θέλεις να έχεις στους άλλους, και όσο και αν σου φαίνεται τώρα σημαντικό να την κρατήσεις, πρέπει να ξέρεις ότι οι άλλοι δεν σε βλέπουν με τον τρόπο που νομίζεις. Πέφτουμε πάρα πολύ συχνά έξω σε αυτή την εκτίμηση. Οι άλλοι σκέφτονται πολλά που δεν σου λένε και δεν έχεις καταλάβει. Σου το λέω για να μην πέσεις από τα σύννεφα αν διάφοροι σου πουν «καλά έκανες, ποτέ μου δεν τον χώνεψα τον άντρα σου» (όσο καλός κι αν είναι). Οι άλλοι είναι πραγματικά το τελευταίο που πρέπει να σε επηρεάζει.
σχόλια