Καλησπέρα, είμαι μια μαμά ενός παιδιού 2μιση χρονών, 37 ετών και σύζυγος ναυτικού. Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη σύζυγος ναυτικού που αισθάνεται μόνη σαν εσένα! Και εγώ δεν έχω κανέναν να μιλήσω, εννοώ φίλες να με νοιάζονται. Συμφωνώ με τους σχολιαστές ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον δηλαδή δεν μπορούμε να ξέρουμε πως θα είναι η ζωή με τα παιδιά πριν κάνουμε παιδιά. Το φανταζόμαστε αλλά όταν το ζεις είναι διαφορετικά ειδικά όταν ο σύζυγος λείπει πολύ καιρό, είναι δύσκολο. Δυστυχώς μητέρα και πεθερικά δεν υπάρχουν οπότε ούτε εγώ δεν έχω βοήθεια. Αλλά θα σου πω ότι δεν έχω τύψεις (εντάξει σίγουρα μερικές φορές περνάει φευγαλέα από το μυαλό μου) στο να έχω μια νταντά, επί πληρωμή (δεν πάει παιδικό ακόμη). Είναι μια έμπειρη γυναίκα η οποία είναι έμπιστη και η ίδια μητέρα. Δεν γίνεται αλλιώς, άσε που το παιδί μου κοινωνικοποιείται κιόλας (είναι με κάποιο άλλο άτομο και όχι συνέχεια με την μαμά του). Όσο το παιδί είναι με την νταντά κάνω πράγματα για μένα! έστω μια δυο ώρες. Επίσης όταν δεν έχω την νταντά και έχει καλό καιρό παίρνω το παιδί σχεδόν σε καθημερινή βάση σε ένα μεγάλο πάρκο εδώ κοντά και περπατάμε αρκετά και η μικρή πάει στις κούνιες. Μόνη μου πάω βέβαια ναι, αλλά βλέποντας και την φύση αλλάζει η ψυχολογία μου, τουλάχιστον δεν κάθομαι σπίτι ‘να κλαίω την μοίρα μου’. Όσο αναφορά τον έρωτα/αγάπη που αναφέρεις από ότι καταλαβαίνω όταν έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα (πχ. κατάθλιψη) τείνουμε να τα βλέπουμε όλα μαύρα! Σωστά? Συζήτησε με τον άντρα σου, κάνε τον να καταλάβει για να βρείτε μια λύση γιατί σίγουρα ούτε αυτός θα θέλει να είσαι έτσι. Επίσης μπορώ να σου πω ότι υπάρχουν τρόποι γνωριμίας με άλλες μαμάδες επίσης συζύγους ναυτικών. Μην διστάσεις να μου στείλεις email. Δεν ξέρω που μένεις αλλά αν είμαστε κοντά θα μπορούσαμε να γνωριστούμε κιόλας. Το email μου θα το βρεις μέσω του προφίλ μου. Θα βρεις την δύναμη κάνοντας την προσπάθεια να αλλάξεις ψυχολογία. Μην το βάζεις κάτω! Δεν είσαι μόνη!
2.2.2018 | 22:41
Ξεπέρασα τα ορια
Καλησπέρα, ειμαι μαμά ενός πρίγκιπα 15 μηνών κ σύζυγός ναυτικού. Κλεισμένη σπιτι. Τόσο κλεισμένη που Ούτε που θυμάμαι από ποτέ εχω να βγω εξω. Περνάνε οι μέρες κ δεν καταλαβαίνω τι μέρα είναι αν είναι καθημερινή η σαββατοκύριακο. Ημουν πολυ ενεργητικός άνθρωπος. Δούλευα είχα τις παρέες μου πριν μείνω έγκυος κ η ζωή μου ήταν σε νορμάλ επίπεδο. Παρότι έλειπε ο σύζυγός ακόμη κ τότε. Τωρα; Τώρα το παιδί έχει φτάσει 15 μηνών κ μαζι κ οι 3 μας έχουμε περάσει μετά βίας τους 4 μηνες κ αυτούς αποσπασματικά. Συγγενείς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν γονείς. Από την μια η μητέρα μου που δεν μπορεί να τον κρατήσει μια μέρα να πάω μια βόλτα λέγοντας πως είναι κουρασμενη κ πως όλοι τα έχουν περάσει. Κ από την άλλη η πεθερά μου η οποία Όχι μόνο μεγαλώνει το άλλο της εγγόνι 2 ετων γτ η μητέρα του κανει τη ζωή της, αλλα ξεχωρίζει ανοιχτά το δικό μου το παιδί ερχόμενη να το δει 1 φορά το μήνα κ αν κ αντιμετωπίζοντας το σαν ξένο. Στο προκειμενο λοιπον. Νομίζω ότι ειμαι στα πρόθυρα κατάθλιψης. Δεν συμπεριφερομαι σωστά στο παιδί μου. Δεν του δίνω την απαιτούμενη σημασία. Φυσικά κ είναι καθαρό φυσικά κ είναι ταισμενο αλλα νιωθω ότι δεν έχω απόθεμα να δώσω για να το βοηθήσω να εξελιχθεί. Να παίξουμε δηλ κλπ. Έχω αφήσει τον εαυτό μου. Η μέρα μου ξεκινάει κ τελειώνει χωρίς να έχω κανέναν να μιλήσω κ όλο αυτό δεν το αντέχω. Έχω βγάλει 15 μήνες σε ένα μπαλκόνι η μια κουζίνα κάνοντας τσιγάρο κ χάνοντας εμενα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πρέπει να βρω το εαυτό μου. Χρειάζομαι χρονο για εμενα. Χρειάζομαι ανθρώπους να με νοιάζονται κ δεν έχω τπτ. Έχω μόνο το παιδί μου που αυτό δεν καταλαβαίνει. Κ κάθε φορά που σκέφτομαι να πάρω γυναίκα έστω για 1 ώρα ναν τον κρατήσει νιωθω τύψεις. Έχω σκεφτεί να χωρίσω. Δεν ήταν η ζωή που ονειρευόμουν. Δεν υπάρχει ερωτας. Δεν υπάρχει αγάπη.. Δεν υπάρχει τπτ. Θέλω να νιώσω.. Θέλω να ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου. Θέλω να κάνω πράγματα για εμενα. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι η ζωή μου στα 35 μου. Δεν αντεχω αλλο. Δεν μπορω αλλο μονη μου. . .
7
