__________________
3.
Γεια σου Λένα! Δεν είμαι σίγουρη, αν έπρεπε να σου στείλω, αλλά πιστεύω τόσο πολύ στο μυαλό σου, που νομίζω ότι σε εμπιστεύομαι κιόλας. Η ερώτησή μου αφορά τη σχέση μου με τη μάνα μου και τον άντρα μου.
Έχουν έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους άλλο πράγμα. Της μάνας μου της κακοφαίνεται, γιατί είναι κατώτερός μου μορφωτικά, και ο άντρας μου ενοχλείται, που δεν της έχω κόψει ακόμα την καλημέρα, παρ' όλο που με μεγάλωσε κάπως σκληρά. Ισχύουν και τα δύο. Φαντάσου ότι είμαι στον κύκλο με την κιμωλία και αυτοί τραβάνε, για το ποιος θα με πάρει με το μέρος του. Τόσο βλάκες.
Όσον αφορά τον πόνο έχω μάθει να μη δείχνω ότι πονάω, ποτέ τους δεν θα το μάντευαν πόσο με πληγώνουν, όταν εκφράζονται με άσχημα λόγια ο ένας για τον άλλον και όταν κάνουν διαγωνισμό για το ποιος είναι πιο κεντρικό πρόσωπο στη ζωή μου. Ο άντρας μου φυσικά, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους, που θα διέγραφαν τη μάνα τους.
Μήπως υπάρχει καμιά πρόταση-λύση για το πώς πρέπει να φερθώ, ώστε να σταματήσουν, να τραβάνε; Ή έστω να μη με νοιάζει;
Ή ακόμα καλύτερα: μήπως βλέπεις τη ρίζα του προβλήματος;
-Μια αναγνώστρια
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ξέρω ποια είναι η ρίζα του προβλήματος. Αυτό που ξέρω είναι ότι πάντα αυτός που ρωτάει είναι αυτός που πρέπει να αναλογιστεί τον ρόλο του στο πρόβλημα που έχει, γιατί τους άλλους ανθρώπους δεν μπορεί να τους ελέγξει. Θέλεις να σου πω ποιος φταίει; Δεν είμαι δικαστής. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι είσαι συνυπεύθυνη, και όχι θύμα που πονάει και δεν το δείχνει. Αν δεν θα μάντευαν ποτέ τους πόσο σε πληγώνουν, πολύ κακώς, γιατί πρέπει να το πεις και να μην τους προστατεύεις, ή να μην ζεις ως οσιομάρτυρας αποκαλώντας τους και βλάκες από πάνω.
Το «ισχύουν και τα δύο» με προβλημάτισε, γιατί αν ισχύουν και τα δύο, τότε πιστεύεις ότι ο άντρας σου είναι κατώτερος σου μορφωτικά, και δεν ξέρω τι θα πει αυτό στον κόσμο σας, αλλά αν είναι θέμα που προκαλεί πληγές, τότε πιστεύετε ότι αυτό μπορεί να σημαίνει και κατώτερος σε άλλους τομείς, όπως κοινωνικά, ή, ακόμα χειρότερο, πνευματικά. Αν θεωρείς ότι ο άντρας σου είναι η οικογένεια που διάλεξες – πολύ σωστό – τότε δε νομίζω ότι είναι καλό για το γάμο σας να πιστεύεις ότι τον ξεπερνάς σε κάτι επειδή το πτυχίο σου είναι από το Χάρβαρντ ενώ το δικό του είναι από το Κορνέλ. Ο άντρας σου ίσως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που αισθάνεσαι εσύ γι'αυτόν, οπότε προτιμάει να πιστεύει ότι φταίει η μάνα σου και επιτίθεται εκεί. Για την ώρα καλά πάει, αλλά δεν θα αργήσει η μέρα που θα συνειδητοποιήσει ότι με άλλον έχει το πρόβλημα, και τότε μπορεί να πονέσεις στ'αλήθεια.
Δεν ξέρω πώς να αξιολογήσω ότι η μητέρα σου σε μεγάλωσε σκληρά, είναι τρομερά φλου η πληροφορία, αλλά αν πιστεύεις ότι είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσεις, πρέπει να το κάνεις μόνη σου, και όχι δια εκπροσώπου.
Επίσης: δεν παλεύουν για την αγάπη σου. Ο καθένας μάχεται για την δική του θέση σε ένα σύνολο ανθρώπων. Η ιεραρχία τους καίει. Αυτός που είναι το έπαθλο, δεν είναι ο αρχηγός.
__________________
2.
Καλημερα Α,μπα!
Τι γίνεται όταν αρχίζεις να ζεις με συγκάτοικο (άγνωστο προ ολίγου) και μετά την πρώτη εβδομάδα καταλαβαίνεις ότι έχεις αρχίσει να δαγκώνεις τη λαμαρίνα; Του έχω πει ότι έχω πιάσει τον εαυτό μου να μου λείπει όταν δεν είναι σπίτι και μιλήσαμε λίγο για αυτό- φάνηκε να το πήρε πολύ cool. Έπεσε και μια πολυ λεπτά διατυπωμένη ερώτηση αν είναι όλα στη σφαίρα του φιλικού και απάντησα ότι πραγματικά δεν ξερω γιατί τώρα διαμορφώνεται η κατάσταση και προσπάθησα να αποφύγω να πω περισσότερα προσθέτοντας ότι ίσως η συνείδησή μου τον έχει συνδέσει αυτόματα με κάτι το πολύ θετικό επειδή περνάμε πολύ ωραία όταν βρισκόμαστε μαζί. Μετά μου έπλεξε το εγκώμιο σαν συγκάτοικο και πήγαμε να κοιμηθούμε ο καθένας στα δωματιάκια του. Πιστεύεις ότι είμαστε σε φάση που χωνεύω ήδη την χυλόπιτα ή ότι έκανα καλά που του είπα πώς σκέφτομαι και του άφησα τροφή για σκέψη; Τι να κάνω που έχω αρχίσει να τον βλέπω πιο "κοντά" μου από όταν συμφωνήσαμε να απλά να μοιραζόμαστε τους χώρους ενός σπιτιού;
-Βικτώρια
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Μπορεί να είναι η αρχή μιας υπέροχης φιλίας. Ή, μιας παθιασμένης σχέσης. Αδύνατον να ξέρουμε.
Για την ουσία της ερώτησης, δεν πιστεύω ότι είναι καλή ιδέα να εκφράζουμε τα συναισθήματα σε ανθρώπους που δεν ξέρουμε καλά όταν δεν ξέρουμε ακόμα ποια είναι αυτά τα συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να ανακατεύουμε πάντα τους άλλους στο προσωπικό μας χάος. Ο μόνος λόγος για να το κάνεις είναι επειδή βιάζεσαι και θέλεις να δεις αν υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Τις περισσότερες φορές δεν βγαίνει κάτι – όπως τώρα – γιατί αν χρειάζεται να το συζητήσεις, τότε η άλλη πλευρά βρίσκεται αλλού, και στην καλύτερη περίπτωση – όπως τώρα – παίρνεις μια διφορούμενη απάντηση που απλώς περιπλέκει κι άλλο τα πράγματα, επειδή από δω και πέρα ό,τι λες και ό,τι λέει θα σου φαίνεται διφορούμενο. Καλά ξεμπερδέματα.
__________________
3.
Αμπα μου πριν απο τρια χρονια αποφασισα να μεσολαβησω να γνωρισει η αδερφη μου ενα καλο φιλο του γκομενου μου μηπως και προκυψει τιποτα. Πραγματι τα φτιαξαν και μιλαμε για ερωτα τρελο επι ενα χρονο, τοσο τρελο που δεν το πιστευα...εντελως αποτομα ο φιλος ο οποιος εμενε στο εξωτερικο της λεει να χωρισουν χωρις καμια σοβαρη δικαιολογια ενω ειχαν συζητησει να συγκατοικησουν. Η αδερφη μου επεσε στα πατωματα για κανενα εξαμηνο και νομιζω ακομα περιφερεται με πληγωμενο εγωισμο. Ομως εγω και ο φιλος μου συνεχιζουμε να κανουμε καλη στενη (οσο στενη γίνεται επειδη μενουμε σε διαφορετικες χωρες) παρεα. Και σε μια απο τις επισκεψεις μας εκει συνειδητοποιω απο γραμματα και καρδουλιτσες που εχουν στον τοιχο οτι τα εφτιαξαν με την τωρινη του κοπελα ενω ηταν ακομη με την αδερφη μου. Η αληθεια ειναι οτι δεν επεσα απο τα συννεφα παρολο που δεν το ειχε πει ξεκαθαρα. Το ερωτημα μου ειναι: ειναι καφριλα προς την αδερφη μου που συνεχιζουμε να κανουμε ακομη παρεα μαζι του ή δειχνω ανωτεροτητα και οτι δεν με επηρεαζουν σαν φιλη τα προσωπικα του θεματα με την αδερφη μου. Σευχαριστω εκ των προτερων για τη γνωμη σου, -
η αδερφηη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Το πρώτο που νομίζω ότι θα έπρεπε να κάνεις είναι να πεις στην αδερφή σου τι έγινε για να το ξέρει. Το άλλο που αναρωτιέμαι είναι πώς βάζεις στην ζυγαριά από τη μια τον φίλο φίλου που εξαφανίστηκε από την ζωή της αδερφής σου, δηλαδή δεν είναι δικός σου φίλος, και ζει και σε άλλη χώρα οπότε δεν χρειάζεται καν να τον βλέπεις υποχρεωτικά, με την αδερφή σου. Για τον φίλο σου δεν ξέρω, δεν ξέρω πόσο φίλοι είναι και πού θεωρεί ότι είναι αφοσιωμένος, αλλά εσύ δεν ξέρεις; Άσε το σαβουάρ βιβρ. Εσύ, αισθάνεσαι καλά όταν τον βλέπεις; Δεν έχεις πρόβλημα να κάνεις παρέα; Πιστεύεις ότι είναι «ανωτερότητα» να μην αισθάνεσαι τίποτα για την ιστορία αυτή;
__________________
4.
Εχετε παρατηρήσει και εσεις, οτι αν παίρνετε το στυλο κάποιου αλλου τείνετε να κάνετε παρόμοια γράμματα με αυτόν?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Όχι. Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι μετά από τόσα χρόνια πληκτρολογίου τα γράμματα που κάνω δεν μοιάζουν ούτε με τα δικά μου.
__________________
5.
Λένα γειά σου,
Είμαι 38 ετών και εδώ και 2 χρόνια είμαι παντρεμένη εκτός Αθηνών. Το θέμα μου είναι το εξής: άφησα την Αθήνα για να δοκιμάσω την ζωή με τον σύντροφό μου. Τώρα όλα όσα άφησα με εκδικούνται, μου λείπουν όλοι και όλα. Παράλληλα η σχέση με τον σύντροφο περνάει την κρίση της. Από την αρχή της συμβίωσης (και του γάμου μας) δεν με βοήθησε και δεν με στήριξε καθόλου στην μετάβασή μου, ισχυριζόμενος ότι αφού δεν δούλευα (τους πρώτους 3 μήνες και να σημειωθεί ότι στο μέρος που ζω υπάρχει τρελή ανεργία) δεν είχα καμία ανάγκη. Μόνο αφού έφτασα στα όρια μου ψυχολογικά έκανε μια μεταστροφή αλλά βλέπω ότι συνεχώς προσπαθεί να επανέλθουμε στην αρχική φάση μας (που εδώ που τα λέμε τον βόλευε κιόλας). Να σημειωθεί ότι η «αρχική φάση μας» ήταν με λίγα λόγια να έχω όλες τις ευθύνες της συμβίωσής μας (οικονομικά και πρακτικά) και εκείνος να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου.
Το θέμα είναι το εξής: Δεν σου κρύβω ότι έχω απογοητευτεί από την κατάσταση που ζω, αναγνωρίζω όμως ότι το undo στην ζωή δεν υπάρχει. Και έχω κουραστεί τόσο πολύ από την προσπάθεια που καταβάλλω συνεχώς για να ανταποκριθώ στις αλλαγές που δεν αντέχω άλλο. Σκέφτομαι ότι μπορώ να το παλέψω αλλά δεν αντέχω άλλες συγκρούσεις. Τους τελευταίους μήνες αισθάνομαι συνεχώς ένα βάρος και μια μόνιμη στενοχώρια, χωρίς να το θέλω κλαίω συνέχεια αν και δεν το συνήθιζα. Παρ' ότι δεν έχω μιλήσει σε κανένα γι' αυτό, οι δικοί μου άνθρωποι με προβληματίζουν με αυτά που μου λένε, η αδερφή μου ήρθε πρόσφατα να με δει και μου είπε ότι δεν με αναγνωρίζει τόσο δυστυχισμένη.
Ποια είναι η γνώμη σου?
-Σοφία
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε Σοφάκι, γιατί πιστεύεις ότι έχεις χρέος να αντέχεις αυτά που δεν αντέχεις; Το μόνιμο βάρος και το κλάμα και η μόνιμη στενοχώρια είναι πολύ σοβαρά συμπτώματα, και διάγνωση δεν θα κάνουμε τώρα, αλλά χρειάζεσαι βοήθεια από γιατρό, ψυχίατρο. Πήγαινε γρήγορα σε κάποιον πριν γίνεις χειρότερα. Undo δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα τεράστιο DO που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, και αυτό είναι το «όχι». Δεν χρειάζεται να προσπαθείς να κάνεις πράγματα που δεν θέλεις. Μπορείς να πεις όχι. Μπορείς να αλλάξεις γνώμη. Μπορείς να φύγεις! Θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις αν πάρεις στα σοβαρά την υγεία σου. Αυτό έρχεται πρώτο. Μίλα στους δικούς σου, και μην περιμένεις να σε σώσουν αυτοί. Μίλα τους για να σε βοηθήσουν, αλλά μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου.
Γύρνα στην Αθήνα έστω και για λίγο, και πήγαινε σε έναν ψυχίατρο. Αυτό να κάνεις.
__________________
6.
Αγαπητή Aμπούλα, ακολουθεί ιστορία.
Το Σάββατο (σήμερα Τρίτη) έχασα τη βέρα και το μονοπόετρο μου. Τα φοράω κάθε μέρα πριν φύγω για τη δουλειά και τα βγάζω τη στιγμή που πλένω τα χέρια μου με το που θα μπω στο σπίτι, αφήνοντας τα δίπλα στο νεροχύτη. Την Παρασκευή το βράδυ είχαμε κόσμο με μικρά παιδιά καλεσμένους στο σπίτι, οπότε κάποια στιγμή μάλλον ασυναίσθητα, έβγαλα τα δαχτυλίδια και τα άφησα κάπου. Σάββατο μεσημέρι αποφάσισα να βάλω τα δαχτυλίδια μου αλλά ήταν άφαντα! Ψάξαμε σε όλους τους πιθανούς και απίθανους χώρους (μέσα/έξω/πάνω σε κομοδίνα, έπιπλα, στα σκουπίδια, στο σιφόνι του νεροχύτη, μέσα στο πάπλωμα), ρωτήσαμε τους φίλους μας, μήπως κάποιο παιδάκι τα πήρε για να παίξει και τα έβαλε κάπου, τίποτα. Στεναχώρια και εγώ και ο σύζυγος προφανώς. Δευτέρα βράδυ αφού σαρώσαμε μια τελευταία φορά όλο το σπίτι, πήραμε απόφαση ότι δεν θα τα βρούμε και ξεκινήσαμε να δούμε πως θα τα αντικαταστήσουμε. Σήμερα το πρωί (Τρίτη), καθώς ετοιμάζομαι για τη δουλειά, κοιτάω πάνω στο κομοδίνο και βλέπω τα δαχτυλίδια. Περιττό να πω ότι το σοκ ήταν τεράστιο και για τους δύο μας (τρέμω ακόμα), καθώς πάνω στο κομοδίνο υπήρχαν μόνο τα γυαλιά μου, και τίποτα άλλο που θα μπορούσε να τα είχε κρύψει. Επιπλεον είχαμε κοιτάξει/ψηλαφίσει το κομοδίνο επανειλημμένα τις προηγούμενες 3 μέρες με διαφορετικούς φωτισμούς μάλιστα, και ειδικά το προηγούμενο βράδυ. Είμαστε και οι δύο ορθολογιστές χωρίς κανενός είδους spirituality στη ζωη μας ωστόσο δυσκολευόμαστε πολύ να εξηγήσουμε τη συνέβη. Κοιτάξαμε το innatentional blindness, αλλά ειναι δυνατον να συνέβαινε και στους δύο μας επί 3 μέρες; Θα εκτιμούσα μια ψύχραιμη προσέγγιση από εσένα για το τι μπορει να συνέβη, η κάποια παρόμοια εμπειρία απο τους αναγνώστες! Ευχαριστώ!
Υ.Γ Δεν υπνοβατουμε
- -Twilight zone (;)
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Δεν ήξερα το innatentional blindness, που μάλλον είναι αυτό που εξηγεί αυτό που σας συνέβη. Ευχαριστούμε. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις για αυτό το φαινόμενο σε συνδυασμό με το στρες, όπως εδώ.
Όπως λες, στενοχωρηθήκατε και οι δυο πάρα πολύ, και αγχωθήκατε πάρα πολύ. Δε νομίζω ότι είναι τυχαίο ότι τα είδες όταν πήρατε απόφαση ότι τα χάσατε και ψάχνατε τρόπους να τα αντικαταστήσετε. Ο εγκέφαλος είναι ένα ανεξερεύνητο όργανο και τα μάτια δεν λειτουργούν σαν κάμερα που αποθηκεύει τα πάντα χωρίς ιεραρχία. Επειδή δεν καταλαβαίνουμε κάτι δεν σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι μεταφυσικό.
_________________
7.
Καλησπέρα φίλη,
ήθελα να ρωτήσω: υπάρχει λες περίπτωση να μην ξεπεράσεις ποτέ κάποιον άνθρωπο; συγκεκριμένα, έχουν περάσει 3 χρόνια από όταν χωρίσαμε (2 χρόνια σχέση). δε θα περιγράψω πολλά, θέλω να ρωτήσω το εξής : ο έρωτας μόνο με έρωτα περνάει τελικά;
- coup de foudre
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο έρωτας περνάει όταν κάνουμε σωστή και έντιμη ενδοσκόπηση και καταλάβουμε γιατί δεν θέλουμε να εγκαταλείψουμε ένα όραμα όταν το κόλλημα έχει καταντήσει μακροβιότερο από την σχέση.
σχόλια