Έχοντας περάσει την πιο εφιαλτική περίοδο της ζωής μου ονόματι ανορεξία, είχα φτάσει σε αυτο το σημείο λόγω αυτών των σκέψεων που κάνεις εσύ τώρα καθώς είχα και γω τα κιλάκια μου( τα ΠΟΛΛΆ κιλάκια μου). Στην αρχή έλεγα που να κάνεις δίαιτα κάτσε στα αυγά σου.. και όμως οι τύψεις που είχα μετά απο κάθε γεύμα (όχι απαραίτητα ανθυγιεινό ) ήταν ανυπόφορες.Ξεκίνησα να μειώνω τις ποσότητες και να καταλήξω στο να τρώω κάθε 3 μερες έως 500 θερμίδες μόνο εκείνη την μέρα,αυτό είχε ώς αποτέλεσμα να λιποθυμάω εδώ και εκεί, με πήγε πίσω πολύ καθώς την ανορεξία τη περνούσα σε φάση πανελλαδικών και δεν έδινα το 100% του εαυτού μου.Έφτασα να είμαι 42 κιλά με 1.75 ύψος και οριακά έβγαινα απο το δωμάτιο για να πάω τουαλέτα.Σε μια φάση αφού το σώμα μου με εκλιπαρούσε για φαΐ πέρασα στην άλλη άκρη δηλαδή βουλιμία , με λίγα λόγια έφτασα στα κιλά που ήμουν παλιά με έπιασε καταθλιψάρα ξανά και σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο(που τον είχα παραλείψει γιατί έλεγα έλα μωρέ μια χαρά είμαι). Πέρασα απο πολλούς ώστε να βρώ με ποιόν έχω καλύτερη χημεία. Δεν φτάνει όμως μόνο η ψυχανάλυση, θέλει και πολύ προσωπική προσπάθεια.Όταν άρχισα να ξεθολώνω και να βλέπω τι έχω κάνει σε μένα και σε όσους με νοιάζονταν, πήρα τελείως στροφή και άρχισα να με προσέχω σωστά. Όσο και να μη θες να κάνεις γυμναστική (όπως και γω άλλωστε στο πρώτο μήνα τη σιχαινόμουν) όσο και να μη το πιστεύεις, μου άλλαξε τη διάθεση, έχτιζα το σώμα μου με σκληρή δουλειά και έβλεπα στο καθρέπτη κάτι που μου άρεσε, υπήρχαν βέβαια και υπάρχουν σκέψεις αρρωστημένες για το φαΐ, αλλά μόλις είδα ότι μπόρεσα να βρω τη ψυχική δύναμη να σταθώ στα πόδια μου και να παλέψω την αρρώστια μου , μου έδωσε τόση αυτοπεποίθηση,μη σου πω πιο πολύ χάρηκα που πάλεψα και όχι για το σώμα που έφτιαξα, είναι όλα στο χέρι σου.Δεν ήθελα να δαιμονοποιήσω τη κατάσταση, αλλά να σου δείξω που μπορούν να σε φτάσουν οι σκέψεις που κάνεις τώρα.Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα.
24.5.2018 | 19:35
Αυτα τα κιλά
Παντα ήμουν ενα παιδάκι με παραπανω κιλά ομως σε ενα φισιολογικο βαθμό. Δεν φαινόταν ασχημο η κάπως. Παντα ομως η μάνα μου μου έλεγε έλα να παμε σε διαιτολόγο και σιγά σιγά οι ανασφάλειες μεγάλωναν. Τα τελευταία 2 χρονια εχω παχύνει παρα παρα πολυ, νιωθω τοσο άσχημα με τον εαυτό μου, ειμαι μολις 19 χρόνων και χάνω τα πιο ωραια πράγματα. Δεν φταίνε τοσο αυτα το φτωχό μου το κεφάλι φταίει. Εχω γεμίσει ραγάδες φλεβακια, ντρεπομαι αληθεια για εμένα. Γιατι ξεσπώ πάνω μου ; Γιατι δεν με αγαπάω ; Γιατι δεν με φροντίζω ; Όσοι δεν έχετε υπάρξει με κιλά ειναι δύσκολο να καταλάβετε ενα παχύσαρκο. Απο την δυσκολία του να ντυθεί μεχρι το γιατι δεν τα χάνει. Ειναι ενα φαύλος και οδυνηρός κύκλος. Η απάντηση στο κανε δίαιτα ειναι δύσκολο και οχι για πρακτικούς λόγους αλλα για συναισθηματικούς, εχεις λανθασμένα να επουλώνεις οτι σε πονάει με το φαγητό. Καλη συνέχεια
6
