Ακόμα κι αν δεχτούμε τα απαράδεκτα (ότι για όλα φταίει ο στρατηγός άνεμος και η αυθαιρεσία των νεκρών που πήγαν κι έχτισαν μέσα στα δάση)·
ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Τσίπρας ανέλαβε πριν λίγο την πολιτική ευθύνη της καταστροφής (so what?)·
ακόμα κι αν δεχτούμε ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε σε τίποτα (φταίει η μοίρα, το πεπρωμένο -αυτοί ήρθαν εδώ να διαχειρίζονται μόνο ευχάριστα πράγματα, να τιθασεύουν μόνο την φονική ορμή της Σίας Κοσιώνη- σιγά μη τα βάλουν με τις βουλές του Κυρίου, σιγά μη φτιάξουν κράτος που να προβλέπει τις καταστροφές και να θωρακίζει τους πολίτες του την ώρα της κρίσεως)·
ακόμη κι άν αποσείσουμε λοιπόν, ως δια μαγείας, κάθε ευθύνη από τους εγκληματικά ανεύθυνους, εδώ έχουμε ένα απλό, απλούστατο γεγονός: μπροστά στα πόδια τους βρίσκονται 86 νεκροί Έλληνεςσε καιρό ειρήνης και χιλιάδες άλλοι δίχως σπίτι, δίχως ησυχία, σε βαθύ πένθος― μια από τις πιο πολύνεκρες τραγωδίες της μεταπολίτευσης.
Αν δεν πάει τώρα ο κυβερνήτης στο λαό του, πότε θα πάει;
Αν δεν εμφανιστεί τώρα ο πρωθυπουργός στον τόπο της «ασύμμετρης καταστροφής», πού θα εμφανιστεί;
Σηκώνεται και πάει να τον βραβεύσουν σε μια δευτεροκλασάτη ΜΚΟ των Σκοπίων και απαξιοί να πάει στην Αττική που επλήγη όσο κανένας άλλος τόπος της Ελλάδας στα τρία χρόνια που κυβερνά;
Σηκώνεται και πάει να τον βραβεύσουν σε μια δευτεροκλασάτη ΜΚΟ των Σκοπίων και απαξιοί να πάει στην Αττική που επλήγη όσο κανένας άλλος τόπος της Ελλάδας στα τρία χρόνια που κυβερνά;
Αυτός, ο γελαστός τυπάκος, που αλωνίζει λαγκάδια και νησιά μιλώντας αλανιάρικα στους ντόπιους για να διηγηθεί τα κατορθώματα της μνημονιακής υποταγής του, τώρα που πρέπει να δικαιολογήσει τον ρόλο του, μόνο από τα κανάλια θα απευθύνεται στους πενθούντες;
Και η σύζυγός του, που κλαίει κάθε επέτειο του ΟΧΙ; Μήπως να έκλαιγε και για κανέναν άνθρωπο; Ή δεν το βρίσκει αρκετά ιδεαλιστικό;
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, τόσο μεγάλης εθνικής τραγωδίας, που ο πρωθυπουργός μιας χώρας να μην επισκέφθηκε τον τόπο του κακού. Ακόμη και ο μαλθακός, λαπαδιασμένος Καραμανλής σηκώθηκε από τη σπαρίλα του playstation την πρώτη μέρα της πυρκαγιάς στην Ηλεία και προήδρευσε σε σύσκεψη απολογισμού και συντονισμού δράσης, στο Δημαρχείο της Ζαχάρως.
Αυτό που κάνει ο Τσίπρας (αλλά και η Δούρου), δεν είναι βεβαίως τεμπελιά. Είναι υπολογιστική κουτοπονηριά μέχρι να περάσει το κακό. Είναι στάση ενόχου νού που ξέρει ότι όλοι μέσα τους τον κατηγορούν.
Τον κατηγορούν ότι αυτή η καταστροφή θα ήταν σαφώς μικρότερη, αν έκανε τη δουλειά του.
Αν και δουλειά του είναι μόνο μία, να απολαμβάνει τα oφέλη της εξουσίας, αλλά όχι τις υποχρεώσεις της.
σχόλια