☛ Δεν έχει προηγούμενο η ανταπόκριση στο προηγούμενο τεύχος (Αθήνα: Η ιστορία μιας πόλης). Διθυραμβικά σχόλια, εκατοντάδες τηλεφωνήματα στο γραφείο, άπειρα καλά λόγια στα social media. Όλοι μας έδωσαν μεγάλη χαρά. Με αφορμή ένα από τα άρθρα («2000: Η πρώτη ημέρα του μετρό»), στο οποίο ο Δημήτρης Ρηγόπουλος θυμόταν την ημέρα που άλλαξε τη ζωή των Αθηναίων, πολλοί μοιράστηκαν τις δικές τους αναμνήσεις. «Εμένα, από εκείνες τις πρώτες μέρες λειτουργίας, μου έμεινε ο ήχος του συρμού. Μου είχε φανεί τόσο εκκωφαντικός – τώρα δεν μου φαίνεται. Περίεργο δεν είναι;» (anemos77). «Εγώ ως παιδάκι θυμάμαι κάτι "αστραπές" που έβλεπα καμιά φορά έξω από το παράθυρο. Ούτε αυτό συμβαίνει πλέον...» (James Shamrock). «Αν και ήμουν μικρός τότε, ακόμα το θυμάμαι εκείνο το Σαββατοκύριακο. Έμοιαζαν όλα πραγματικά υπέροχα! Θυμάμαι που είχαμε πάει με τους γονείς μου με το αυτοκίνητο μέχρι το Πεντάγωνο για να πάρουμε το μετρό. Και πόσος κόσμος παντού! Χαμός γινόταν. Όλα έμοιαζαν τόσο εντυπωσιακά, ειδικά στο Σύνταγμα. Μια και τότε μέναμε αρκετά πιο μακριά απ' όλους τους σταθμούς, για χρόνια η όποια διαδρομή με το μετρό συνέχιζε να μου φαίνεται κάτι "σπέσιαλ".
Και είναι πραγματικά περίεργο που μόλις μέσα σε μία δεκαετία και κάτι κατάφερε να μοιάζει ένα από τα πιο αναπόσπαστα κομμάτια της πόλης» (qpetros). «Πάντως, εγώ ακόμα και σήμερα εξακολουθώ να το θεωρώ "θαύμα" κι ας έχει γίνει πια κάτι καθημερινό. Έζησα στο πετσί μου το "ταξίδι ολόκληρο" που έπρεπε να κάνω τη δεκαετία του '80 για να φτάσω από το σπίτι μου στο κέντρο, ενώ με το μετρό χρειάζομαι 15 λεπτά. Και πάντα ανακουφίζομαι λίγο κάθε φορά που ακούω για έναν νέο σταθμό μετρό σε κάποιο σημείο. Αυτό είναι που θεωρώ προσωποποίηση της εξέλιξης!» (Άρης Κων.). «Εγώ θυμάμαι από τα ρεπορτάζ στην τηλεόραση εκείνης της μέρας μια εύσωμη κυρία που είχε πάρει θέση μπροστά από τα ρολά κάποιου σταθμού και με το που αρχίσανε να ανεβαίνουνε, προέταξε με σβελτάδα το πόδι της ώστε να είναι η πρώτη που θα του κάνει ποδαρικό» (konstantinoc). «Τελευταίες ημέρες της θητείας. 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, υπηρεσία στην πύλη και η ώρα περνούσε μετρώντας τα μποτιλιαρισμενα αυτοκίνητα στην Κατεχάκη. Και μόλις ξεκίνησε το μετρό, ξαφνικά άδειασε ο δρόμος... Ήταν απίστευτο. Επίσης θυμάμαι που δεν είχε χειρολαβές τον πρώτο καιρό και έλεγαν οι υπεύθυνοι ότι θα περνά τόσο συχνά συρμός, που δεν θα προλαβαίνουν να γεμίζουν τα καθίσματα!» (George Pa). «Πραγματικά, αυτό ήταν ένα από τα αξέχαστα Σαββατοκύριακα της Αθήνας. Φοβερή συγκίνηση! Κάθε φορά που ανοίγει ένας νέος σταθμός, ενθουσιάζομαι. Ακόμα απορώ πώς κυκλοφορούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Λίγο βαψιματάκι θέλει μία στο τόσο για να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση και να μη γίνει σαν τα ευρωπαϊκά» (mxnk).
☛ Τα «Θαμμένα Αγάλματα του Πολέμου», το πολυσυζητημένο άρθρο του Κώστα Πασχαλίδη για το πώς πριν από την εισβολή των Γερμανών κρύφτηκαν αρχαία αγάλματα στο δάπεδο του Αρχαιολογικού Μουσείου, μεταφράστηκε και στα αγγλικά και υπάρχει στο LIFO.gr. «Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό άρθρο» γράφει ο dr7x. «Όπως παρατήρησε εύστοχα ένας καλός φίλος που του το υπέδειξα, "μας δείχνει συμπεριφορές που σήμερα τείνουν να εκλείψουν από τον δημόσιο βίο: προβλεψιμότητα, αποτελεσματικότητα, αφοσίωση στη δουλειά σου, εχεμύθεια, σύμπνοια...". Έχω μια απορία: oι Γερμανοί αρκέστηκαν, όπως λέτε, στη διαβεβαίωση ότι "τα αρχαία είναι εκεί όπου όλοι γνωρίζουν, κάτω από τη γη"; Και πώς γλίτωσαν, άραγε, τα αρχαία μας από τη λαφυραγώγηση που έγινε σε άλλες χώρες κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;». Ο συγγραφέας του άρθρου Κώστας Πασχαλίδης απαντά: «Το Γ' Ράιχ, όπως φαίνεται, είχε την πεποίθηση ότι ήρθε για να μείνει. Και η Αθήνα ήταν μια μεγάλη πόλη που (φαντάζομαι) προοριζόταν για πρωτεύουσα μίας από τις επαρχίες του. Οι υποδομές της φαίνεται πως λογαριάζονταν ως χρήσιμες. Το Γ' Ράιχ επιθυμούσε, λοιπόν, την επαναλειτουργία του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και όχι τη μεταφορά του περιεχομένου του. Και για τον λόγο αυτό υπήρξαν διάφορες απόπειρες με αιτήματα και επιστολές των Γερμανών αξιωματικών προς την ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία για την επαναλειτουργία του με την αποκάλυψη των θαμμένων αρχαιοτήτων, που ήσαν βεβαίως απολύτως γνωστές και χαρτογραφημένες για τους κατακτητές. Στις επίμονες κρούσεις των Γερμανών, οι Έλληνες αρχαιολόγοι απαντούσαν σταθερά ότι χρειάζονταν προσωπικό, οχήματα και μεγάλα ποσά για την επαναλειτουργία. Και επέμεναν σε αυτό, στον βαθμό που μπορούσαν, βεβαίως. Το Γ' Ράιχ δεν έπαψε να πολεμά, μέχρι την τελική του πτώση. Και ήταν αδύνατο να διαθέσει τα μέσα για τον σκοπό αυτό. Όλη του η προσοχή και τα κεφάλαια ήσαν στραμμένα στα ανοιχτά του μέτωπα εναντίον των Συμμάχων. Κι έτσι, τα ελληνικά μουσεία, με εξαίρεση εκείνο του Κεραμεικού που στήθηκε ξανά μέσα στην Κατοχή, έμειναν κλειστά ή χρησιμοποιήθηκαν για άλλους σκοπούς».
σχόλια