ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.10.2018 | 13:06

Και τώρα τι ?

Καλησπέρα αντιμετωπίζω κάτι που τελικά με ξεπερνάει .Έχω σχέση εδώ και 8 χρόνια με ένα καταπληκτικό παιδί τον αγαπάω και με αγαπάει πολύ είναι δίπλα Μ σε όλες τις καταστησεις της ζωής μου στηρίζει εμένα αλλά και την ίδια Μ την οικογένεια .στα τόσα χρόνια δεν Μ έχει δώσει ποτέ αφορμή για άλλη γυναίκα .Πριν περιπου μια εβδομάδα έμαθα μετά από δική μας καχυποψία και ένα μεγάλο καυγά ότι για 5 μέρες ανταλλάσεται μνμ με κάποια κοπέλα από τη δουλειά του.Το σκηνικό ήταν 2 φιλιά και κάποια μνμ στο viber όταν το έμαθα ειλικρινά τρελάθηκα σταμάτησε το μυαλό Μ τον έβλεπα να κλαίει να Μ ορκίζεται σε ότι Μ λέει.Του έδωσα μια ευκαιρία ακόμα να μη χαλάσουμε όλα αυτά για 2 φιλιά αλλά δεν μπορώ να ηρεμήσω το μυαλό Μ συνέχεια πάει σε αρνητικες σκέψεις φοβάμαι ότι μπορεί να το ξανακάνει Μ εξηγήσε ότι δεν μπορούσε να το αντέξει και της είπε να το τελειώσουν πριν καταλάβω κάτι αλλά εγώ τελικά κατάλαβα όταν είχαν τελειώσει ..την γνώρισα πήγα από την δουλειά τ τον υποχρέωσα να Μ τη γνωρίσει χτυπιέται και Μ λέει ότι Μ αγαπάει μόνο εμένα και ότι δεν θα ξανασυμβεί γτ τελικά δεν μπορεί χωρίς εμενα τον εξηταρε όλο αυτο του αναπτέρωσε το ηθικό αλλά δεν έχει ουσία .Το μνμ ότι θέλει και αγαπάει μονο εμένα το είδα και εγώ .το θέμα ειναι ότι εγώ τον πριζω συνέχεια του λέω και αν ξαναγίνει και αν το ξανακανεις .Δεν το θέλω αλλά αυτά σκέφτομαι συνεχώς έχω γίνει κάπως καταπιεστική δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω .Παιδιά σόρρυ για το κατεβάτο αλλά είμαι πολύ χάλια
34
 
 
 
 
σχόλια
Πώς κρίνουμε έναν άνθρωπο έτσι απλά και καταδικάζουμε μια σχέση μπορεί να λέει αλήθεια όλοι έχουμε δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία στο κάτω κατω.Εγω σου προτείνω να παλεψετε και να κλείσετε τις πληγές σας εάν αγαπιεστε πραγματικά θα βγείτε πιο δυνατοί και ενωμένοι από όλο αυτό.
Εγώ πάντως, αν έκανα λάθος και το είχα μετανιώσει, θα ήθελα μια δεύτερη ευκαιρία. Είτε αυτό είναι στην ερωτική μου σχέση, είτε σε φιλική, είτε σε επαγγελματικό επίπεδο, οπουδήποτε.
Οχι τρουφα, εδω δεν πιστευουμε στην μετανοια και την συγχωρεση τι ειμαστε τιποτα εκφυλοι χριστιανοι; Με κατι τετοιες ανηθικοτητες εριξαν την ρωμη αυτοι οι αχρειοι.....
Χαχα βρε παιδιά ας την δώσει την δεύτερη ευκαιρία, αλλά δεν συμφωνείτε ότι θα του βγάλει τον αδοξαστο; Θα λέει ο άνθρωπος πάω να δω μπάλα και αυτή θα σκέφτεται πάει στην γκόμενα. Αν θέλει να το κάνει, πρέπει να είναι πλήρως συνειδητοποιημένη.
Αυτό που έλεγε είναι ότι μπορεί κάποιος να κάνει κάποιο λάθος. Το λάθος είναι λάθος. Δεν είναι σωστό. Δεν αλλάζει. Μπορεί κάποιος να το μετανιώσει. "Πληρώνει" και κάποια στιγμή, δεδομένης της πληρωμής (του σωφρονισμού), συγχωρείται. Ή δεν συγχωρείται. Είναι κι αυτό μια πιθανότητα. Άμα το επαναλάβει σημαίνει ότι δεν μετάνιωσε και δεν σωφρονίστηκε. Κι εκεί πλέον όση τιμωρία κι αν λάβει δεν έχει γιατρειά. Εκεί πλέον δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία, τέλειωσε. Γι'αυτό και στο ποινικό δίκαιο ακόμη μετράει ο πρότερος έντιμος βίος.
Περίμενε,εχω κι αλλο γνωμικο αν δεν σου αρεσε αυτο. Ματια που κλαινε μην τα πιστευεις ειναι επικυνδυνο να τα αγαπας θα σε προδωσουνε αν τα λατρευεις θα σε πληγωσουν και θα πονας. Καλυτερο;
Αρχικά με μπέρδεψες γιατί δεν έβαζες και στίξη. Αφού όλο γυροφέρνει στο μυαλό σου ότι μπορεί και να το ξανακάνει έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Όσο και να χτυπιέται η εμπιστοσύνη που κέρδισε,χάθηκε. Εγώ στη θέση σου θα έφευγα, γιατί δε θα άντεχα να σκέφτομαι ότι μπορεί να το ξανακάνει.
Eσύ χρειάζεσαι την παραπομπή στην ειδικό! Παρακολούθησε ΠΟΛΥ προσεκτικά και προσπάθησε να καταλάβεις. Το θέμα δεν είναι πώςέγινε και τι έγινε, ούτε καν με ποιάν έγινε ή πώς να αντιδράσεις, αλλά *γιατί* έγινε. Κι η αιτία είναι αυτή που σου είπε...ακριβώς αυτή! Πρόσεξε τι λέει:https://www.youtube.com/watch?v=P2AUat93a8Qhttps://www.youtube.com/watch?v=ts0W0IcXg8U
Καραβαν' με όλη την εκτίμηση,διάβασα και τα παραπάνω σχόλια αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα. Στην ουσία λες ότι φταίει αυτή που αυτός την κερατωσε ή που δεν αντιλαμβάνεται την ανάγκη του να το κάνει; Πάντως δε ξέρω, εγώ ο,τι και να έκανα, το αγκαθάκια της σύγκρισης ,της καχυποψίας και της ζήλεια θα είχε μπει για τα καλά μέσα μου,τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Όχι, δεν λέω αυτό. Να το αναλύσω λίγο. Λέω ότι σε ΟΛΕΣ τις συντροφικές μακροχρόνιες σχέσεις έρχεται η στιγμή που οι βαθύτερες συναισθηματικές ανάγκες μας δεν γίνονται 100% κατανοητές ή δεν εκπληρώνονται όσο χρειαζόμαστε (ανεξαρτήτως αν είναι άντρας ή γυναίκα) κι αυτό ανοίγει το παραθυράκι της πιθανής απιστίας. Κατά τη γνώμη των ψυχολόγων η απιστία ανθίζει όταν έχει επέλθει συναισθηματική απόσταση που έχει προκύψει όταν έχει ήδη γίνει συναισθηματικό δέσιμο. Παράδοξο; Όχι και τόσο. :)Διάβασε αυτό που τα εξηγεί καλύτερα.https://www.psychologynow.gr/psychology-in-our-life/relations/5340-krata-me-sfixta.html(μετάφραση στα ελληνικά από την αγγλόφωνη πηγή)Τα "αγκαθάκια της σύγκρισης, της καχυποψίας και της ζήλειας" όπως λες μπαίνουν μέσα μας και μας ταλαιπωρούν, πράγματι. Γιατί όμως; Να το σκεφτούμε. Επειδή εδράζονται πάνω σε δικές μας προσωπικές ανασφάλειες (δεν είμαι αρκετά καλή; τι παραπάνω έχει η άλλη; είναι πιο όμορφη; είναι πιο καταφερτζού; είναι πιο σεξουαλική; έχει τον τρόπο της; τι έκανε τέλος πάντων και την διάλεξε;). Επομένως για να μην μας ταλαιπωρούν πρέπει να κάνουμε προηγουμένως (ή επί τη ευκαιρία) εργασία με τον εαυτό μας. Αλλιώς πάντοτε θα ταλαιπωρούμαστε, με οποιονδήποτε σύντροφο, με την παραμικρή αφορμή, αφού πάντοτε θα κυκλοφορούν εκεί έξω κάποιοι (άντρες ή γυναίκες, δεν το διαχωρίζω έμφυλα) που σε κάποιο τομέα θα υπερτερούν από μας. Για σκέψου και το άλλο. Γιατί δεν ταλαιπωρούμαστε τόσο πολύ σε εργασιακή αλλαγή περιβάλλοντος συγκρινόμενοι με το παλιότερο (με θέλουν; δεν με θέλουν; δεν με θέλουν το ίδιο όσο παλιά; γιατί δεν με θέλουν τόσο όσο πριν;) Επειδή είμαστε απολύτως σίγουροι ότι αν δεν μας ήθελαν θα μας σουτάριζαν το δίχως άλλο! Δεν θα μας είχαν "στο παράλληλο", όπως φοβόμαστε για τα γκομενικά. Επομένως τα γκομενικά ενοχλούν ακριβώς επειδή έχουμε την ανασφάλεια ότι μπορούν να μας έχουν στο παράλληλο, και ταυτόχρονα ότι ίσως υπολειπόμεθα σε τομείς πολύ ευαίσθητους για την δομή της προσωπικότητάς μας (την θηλυκότητα ή την αρρενωπότητα, την ελκυστικότητα του ατόμου μας ως σύνολο, το πόσο ενδιαφέροντες μπορούμε να είμαστε κλπ). Αυτό είναι που μας τσακίζει και τίποτα άλλο. Αν αναλογιστούμε όμως τις πάμπολλες περιστάσεις που οι απιστίες προκύπτουν με κάποια/κάποιον αντικειμενικά χειρότερο από αυτό που είμαστε εμείς, τότε είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι ότι βρήκε κάτι καλύτερο ο/η απιστών/ούσα, αλλά βρήκε αυτό που λέω: συναισθηματικό πλησίασμα, την αίσθηση ότι είναι ξανά μοναδικός/η! Αυτό το boost ότι τον καταλαβαίνουν. (την ξέρεις αυτή την αίσθηση, είναι όπως όταν είσαι με έναν νέο φίλο ή κι έναν άγνωστο ακόμα και ξαφνικά διαπιστώνετε ότι σας συναρπάζει εξίσου κάτι που πιστευες ότι κανέναν άλλον δεν τον συνάρπαζε...μια μοναδική στιγμή "ηλεκτρισμού". ΑΥΤΟ είναι που κάνει τον άλλο να θέλει κιάλλο κι άλλο κι άλλο.)Αυτό είναι μια εγγενής παθολογία της σύγχρονης μονογαμικότητας, επειδή πλέον στις σχέσεις δεν αρκεί να μην μας δέρνουν ή να μας βιοπορίζουν, αλλά περιμένουμε από τον ερωτικό σύντροφο να είναι ελβετικός σουγιάς: εραστής, σύντροφος, φίλος, συνεργάτης ενίοτε, πνευματικό στήριγμα, κοινωνική βιτρίνα, σύμμαχος για κουβεντολόϊ, να μας ακολουθεί σε όλες μας τις ασχολίες και δραστηριότητες...να μας παρέχει ευτυχία σε όλους τους τομείς! Μα ποιός άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Κανείς!!! Αν είχαμε ένα σπίτι (για να φέρω μια αναλογία), δεν θα περιμέναμε από τον αρχιτέκτονα να κάνει και τον ηλεκτρολόγο, και τον μηχανικό, και τον υδραυλικό, και τον διακοσμητή και και και. Θα προσλαμβάναμε περισσότερους ανθρώπους για τις διαφορετικές εργασίες. Αυτό που μας φαίνεται εντελώς αναμενόμενο και δεδομένο για μια σύνθετη εργασία ή ένα project σαν το σπίτι μας φαίνεται τελείως παράλογο για μια ερωτική συντροφική σχέση ή ένα γάμο, ακριβώς επειδή έχουμε κρεμάσει προσδοκίες αυτοπραγμάτωσης πάνω στη σχέση, θέλουμε ο άλλος άνθρωπος να είναι τα πάντα για μας. Να μας "πληρώσει", να μας "κλείσει" ως άτομα, να είναι το ολοκλήρωμά μας. Ε λοιπόν για να γίνει τα πάντα (ποτέ δεν θα γίνει τα πάντα-πάντα, και μέρος της ωριμότητας είναι να το δεχτεί αυτό κανείς και να αποφασίσει σε ποιά πράγματα μπορεί να υποχωρήσει τελικώς) πρέπει να πέσει πάρα πολλή δουλειά στο μεταξύ μας, στην βαθύτερη επικοινωνία. Όταν αυτή πάσχει, έχουμε τέτοια φαινόμενα σαν αυτό που εξομολογήθηκε η κοπέλα. Κάποιος ψάχνεται, όχι επειδή υπάρχει κάποια έλλειψη, αλλά επειδή υπάρχει ακριβώς κάποια επανάπαυση και δεν έχει ολοκληρωθεί αυτή η μεταξύ τους "δουλειά".Δεν φταίει εκείνη, αλλά κατά κάποιο τρόπο φταίει η ίδια η προσδοκία της σχέσης. Έγινα κατανοητή;
Απολύτως. Και δεν διαφωνώ, είμαι και εγώ σε φάση ψυχοθεραπείας για να μάθω τις απαντήσεις σε όλα αυτά η.Απλά η ένσταση μου πάνω σε αυτο είναι ότι όταν επέλθει αυτή η αποσταση, ίσως πρέπει να το πεις στον άλλον πριν πας σε άλλη αγκαλιά και όχι μετά. Να το λύσετε μαζί αν λύνετε. Η απόσταση μετά από χρόνια ,ναι, είναι λογικό να υπάρξει αν δεν έχουν δουλευτεί κάποια πράγματα. Αλλά γιατί να γίνει έτσι; Γιατί να μην γίνει μεσω του " νομίζω δεν με καλύπτεις πια"; Νομίζω την ξέρω την απάντηση οπότε είναι ρητορική ,μάλλον. Κατά τ'αλλα σε ευχαριστώ για την διευκρίνιση. Είναι πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις σου πάντα ;)
Να'σαι καλά, χαίρομαι που διευκρινίστηκε. Στο γιατί να μην το πουν τότε που δημιουργείται η απόσταση ώστε να το δουλέψουν; Μα γιατί φυσικά 1. έχουμε διδαχθεί ότι ο έρωτας περνάει (not true, άλλο είναι που περνάει, ο ενθουσιασμός)2. όλοι νομίζουν ότι σε κρίνους ειδικά δεν θα συμβεί3. όταν συμβεί δεν έχουμε καθόλου λάβει την παιδεία για το πως αντιμετωπίζεται: τα διδάγματα σχέσεων που έχουμε από το περιβάλλον συνήθως είναι η του υψους, η του βάθους, δυσλειτουργικά η παραμυθένια. Αποτέλεσμα, ούτε τις κατάλληλες λέξεις δεν γνωρίζουμε για να το πούμε. Για αυτό λέω ότι όσοι μπορέσαμε και αναπτύξαμε βαθείς και σταθερούς δεσμούς 1. είχαμε λάβει πολλή αγάπη ως παιδιά (αυτοί που αγαπήθηκαν πολύ ως παιδιά, με υγιή κι όχι άρρωστο τρόπο είναι καλύτερα εξοπλισμένοι για τις σχέσεις, επειδή διαθέτουν μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους γενικά)και2. ήμαστε τυχεροί και μας έτυχαν μικρά τεστ στην κατάλληλη στιγμή (όχι πιο πριν, όχι πιο μετά) που μπορέσαμε να τα περάσουμε επιτυχώς. Είπα πολλά, ελπίζω να μην κούρασα.
ΑΑΑΑ....ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑΚΟΥΩ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑΑΑΑ.....Αν το έκανες εσύ σαυτόν τι νομίζεις ότι θα έκανε?????????ΘΑ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΣΕ????????ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....Τώρα,έτσι όπως έγιναν τα πράγματα...… δυστυχώς θα το σκέφτεσαι όόόόόλη την ώρα υτο που έγινε και δεν θάσαι όπως ήσουν μαζί του γιατί δεν μπορεις να τον εμπιστευτείς ξανα….γνώμη μου.
Πάντως δεν είναι απόλυτο αυτό που λες με την συγχώρεση εκεινού. Οι άντρες είναι πολύ ανταγωνιστικά όντα και όταν νιώθουν ότι πλήττεται ο εγωϊσμός τους τείνουν να θέλουν να υπερισχύσουν έναντι του "αντιπάλου". Γι'αυτό έλεγαν οι παλιές "κεράτωνε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις". ;) Φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να κερατώνουμε (!), απλώς λέω ότι οι σχέσεις είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο πράγμα στο οποίο δεν είναι άσπρο-μαύρο τα πράγματα.
Οκ...Σκέφτηκες και το άλλο???Το ότι αν με συγχωρούσε τόόόσο εύκολα και γρήγορα μήπως έχει κάνει και αυτός καμιά κουτσουκέλα????και λέει ωραία...τώρα είμαστε πάτσι….και φτου κι απτην αρχή...Τι λές???
Και να σου πω και κάτι??Αν είχα μπει στην διαδικασία να κάνω κάτι μάλλον δεν θάθελα να περίμενα να με συγχωρέσει...θαφευγα από μόνη μου απτην σχέση μου γιατι πιστευω και μόνο που θα μπω στην σκέψη να κάνω κάτι με άλλον παει να πει ότι κάτι δεν πάει καλά πλέον με την σχέση μου...(έχω 7 χρόνια σχέση)
Kοίτα να δεις, επειδή έχω 20 χρόνια σχέση (!) νομίζω ότι ξέρω απ΄εξω κι ανακατωτά όλες τις πιθανές φάσεις που μπορεί να περάσει μια σχέση (η οποία να είναι και υγιής βεβαίως). Επομένως δεν θεωρώ ότι όλα όσα συζητιώνται εδώ είναι σε βάση ρεαλιστική, μάλλον κάπως επιφανειακά το θέτουμε. Το θέμα δεν είναι "ποιός είναι το κορόϊδο" (με την λογική αυτή θα κάναμε πολλές διαδοχικές σχέσεις διακόπτοντας σε κάθε πρόβλημα που θα εμφανιζόταν) αλλά πώς θα δομηθούν σχέσεις με βαθύτητα στην εκπλήρωση του συναισθήματος και αυτοπραγμάτωσης. Γι'αυτή την αποστολή χρειάζονται άλλοι μηχανισμοί και τελείως διαφορετικός τρόπος σκέψης.
Pursuitέχεις ένα point σε αυτό που λες. Πράγματι δεν μπορεί κάποιος να συγκρίνει τα δύο ως ίσα μεγέθη. Ωστόσο πιστεύω ότι όλες οι σχέσεις με μακρόχρονη δυναμική και συντροφικό πλησίασμα (γιατί αν δεν υπάρχει αυτό η σχέση ακολουθεί άλλη σημειολογία) κάποια στιγμή φτάνουν στο σημείο του "κατακαθίσματος" όπου ο άλλος νιώθει ότι από τη μία βολεύτηκε (=ασφάλεια, που δημιουργεί επανάπαυση σε αρκετά πράγματα) κι από την άλλη έχασε την "αγωνία-με-λαχτάρα-να-σε-νοιάζομαι" (=δεν φοβάται πια κι έτσι δεν έχει αδρεναλίνη, η οποία αδρεναλίνη του τονώνει το εγώ και τον κάνει να νιώθει ζωντανός). Επομένως το στάδιο αυτό είναι αναγκαίο να περαστεί κατά κάποιο τρόπο, να βιωθεί με κάποιο τρόπο που θα υπερκερασθεί ώστε να πάει στο παρακάτω, όπου πλέον τα πράγματα θα ωριμάσουν κι άλλο. Το ιδανικό είναι να βιωθεί μέσω κάποιου challenge όπου θα περαστούν επιτυχώς οι εξετάσεις (κάποιο φλερτάκι χωρίς κανονική απιστία) ώστε να δοκιμαστούν οι παίκτες. Βέβαια συνήθως δεν γίνεται τόσο ανώδυνα ή δεν σκέπτονται τόσο ώριμα οι πληγωμένοι εγωϊσμοί. Τι να σου πω. Η εμπειρία μου αυτά με δίδαξε. Φυσικά δεν διεκδικώ το αλάθητο. Ενδέχεται πάντως να της είπε αλήθεια ο συγκεκριμένος και να μην προχώρησε παραπάνω. Αν είναι έτσι είναι μια ευκαιρία και για τους δύο και για την σχέση να τεθεί σε άλλη βάση. Από κείνους εξαρτάται (και τους δύο)
Το δέχομαι ότι είσαι αυστηρή, αλίμονο, δικαίωμά σου. Kαλά κάνεις, σε μικρές ηλικίες έτσι πρέπει να είναι κανείς. :)Να γνωρίζεις όμως ότι μονογαμία που δεν είναι τεσταρισμένη (δηλαδή να έχουν δωθεί εξετάσεις και να έχουν περαστεί επιτυχώς) είναι απλώς πίστωση χρόνου.Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν έχει πραγματική αξία η μονογαμία κάποιου που δεν τον θέλει καμμία/κανένας για πήδημα/σχέση. Δεν είναι και καμμιά τρομερή θυσία να μην τρως προφιτερόλ άμα σιχαίνεσαι τα προφιτερόλ, σωστά; ;)Μόνο όταν υπάρχει διακύβευμα φαίνεται και το ποιόν του άλλου.
Μια χαρά υφίσταται η μονογαμία. Έχει και έχω ευκαιρίες. Έχει και έχω την δυνατότητα να κοιτάξουμε παραέξω. Κανένας δεν το κάνει. Επειδή έχουμε βρει τα πατήματά μας, τις ισορροπίες μας, τις βαθύτερες συνδέσεις μας. Όλα αυτά όμως δεν έρχονται μαγικά, θέλουν πολλή δουλειά με τον εαυτό του καθένας και μεγάλη εργασία με το πώς επικοινωνεί το ζευγάρι τις βαθύτερες ανάγκες του. Τέλος πάντων, χάρηκα που συζητήσαμε. Όποιος προβληματίστηκε, έστω και λίγο, κέρδος είναι.
Αλήθεια; Αυτόν δεν το είδα να προσπαθεί πολύ γι'αυτό που έχουν όταν έδινε τα 2(?) φιλιά. Αύριο θα πούμε δε πειράζει, δύο φορές έκαναν σεξ, αύριο δε πειράζει, μια φορά ήταν μόνο και πάει λέγοντας. Δε λέω ότι είναι ωραίο να χωρίσεις κάποιον μετά από χρόνια αλλά ο σεβασμός που ήταν στα τόσα χρόνια; Αν βαρέθηκε, μπορούσε να το πει. Η κυρά στο σπίτι και η γκόμενα στο κινητό; Δε ξέρω αν πρέπει να χωρίσεις αλλά νομιζω ότι πρέπει να δώσεις χρόνο ,να μείνεις μόνη σου, να δεις την πραγματικότητα.
Η εμπιστοσύνη είναι μια ποιότητα που βασίζεται ουσιαστικά σε μια ψευδαίσθηση. Την διαθέτουμε για όσο διάστημα δεν λαμβάνουμε επιβεβαιώσεις περί του αντιθέτου. Δυνητικά σε κανέναν δεν μπορεί να έχει κανείς εμπιστοσύνη, λοιπόν, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Με την λογική αυτή οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να μπαίνουν σε σχέσεις αλλά να υπογράφουν συμβολαιογραφικές πράξεις με κυρώσεις του ποινικού κώδικα! Και πάλι...Κατανοώ πώς το λέτε, κορίτσια, κλωτσάνε πολλά φεμινιστικά αντανακλαστικά σε όλες μας μετά από αιώνες ατιμώρητου κερατώματος των γυναικών (οι σκλάβοι ξύπνησαν), στην πράξη όμως η απιστία έχει πάντοτε συγκεκριμένη αιτία: την αναζήτηση συναισθηματικού ανεβάσματος. Κι αυτό είναι μια ανάγκη που προκύπτει νομοτελειακά μέσα σε μια μακρόχρονη σχέση όπου έχει έρθει συντροφικό πλησίασμα. Γι'αυτόν τον λόγο έχει σημασία να βιωθεί μια τέτοια φάση πιθανόν (και κατά περίπτωσιν) ως μάθημα/εκπαίδευση, αντί ως λύσιμο του Γόρδιου δεσμού.
Για νέοι άνθρωποι (σίγουρα νεότεροί μου) είστε πολύ απαισιόδοξοι βρε παιδιά...Εμπιστοσύνη έχουμε επειδή δεν έχει συμβεί κάποιο "κακό" περιστατικό. Ακόμα κι όταν κλονιστεί η εμπιστοσύνη (η ταμίας που έκλεψε) ενδέχεται το ίδιο άτομο να μην υποπέσει στο ίδιο ατόπημα για δεύτερη φορά. (Το ερώτημα αυτό διαπραγματεύεται το δεύτερο βιντεάκι που έβαλα). Το ατόπημα, η αμαρτία (με την αρχαιολογική έννοια του λάθους) δεν είναι δομικό χαρακτηριστικό ενός χαρακτήρα, συμβαίνει για άλλους λόγους, εκτός αν μιλάμε για κάποιον κλεπτομανή ή άπιστο κατ'εξακολούθησιν, πράγμα το οποίο θα μας είχε δώσει πλήθος ενδείξεων ήδη, πιστεύω. (Αλλιώς δεν επρόκειτο για σχέση ή επαγγελματική συνεργασία αλλά για κοζμάρα). Γνωρίζω περιπτώσεις ανθρώπων που έκαναν τέτοια λάθη αλλά δεν τα επανέλαβαν. Δεν είναι στάμπα που δεν ξεβάφει, αιωνίως εκεί. Το θέτετε όλες στην έννοια του ξεροψησίματος που θα έχει η κερατωμένη (ότι δηλαδή αυτό θα φάει την σχέση), και το καταλαβαίνω ότι θα ψήνεται με κάθε αφορμή στο μέλλον, ωστόσο αν κατορθώσει να το αντιμετωπίσει επιτυχώς, ίσως και να σώζονται τα πράγματα. Είναι εύκολο να λέμε "χωρίστε", το δύσκολο είναι να βρίσκουμε τρόπους να προχωράμε και να λαμβάνουμε και ικανοποίηση/αυτοπραγμάτωση μέσα στις σχέσεις μας. Αυτό λέω.
Καλώς σκέφτηκες τους χρήστες ουσιών. Ιδιαίτερα επειδή η εξάρτηση εκεί είναι παντοδύναμη. Κι όμως κάποιοι ξεφεύγουν! :)Κοίτα, δεν θέλω να συγκρίνω με τέτοια παραδείγματα παλαιών δομών σχέσεων τύπου 'κρατώ το γάμο μου για τους τύπους και κερατώνει ο άλλος αβέρτα από πίσω από την πλάτη μου με σιωπηρή ανοχή'. Αυτά γίνονταν πολύ στο παρελθόν επειδή υπήρχε στίγμα, οι γυναίκες ήταν καταπιεσμένες, δεν είχαν οικονομική ανεξαρτησία, και και και. Η κοσμοθεωρία μου είναι τελείως διαφορετική, δεν γίνεται κατανοητή εύκολα, γι'αυτό έβαλα τα βίντεο από την ψυχοθεραπεύτρια-σύμβουλο γάμου για να παρακολουθήσουν όσοι ενδιαφέρονται με πιο δόκιμο τρόπο και με την εμπειρία κάποιου ανθρώπου που έχει δει εκατοντάδες ζευγάρια στην συμβουλευτική της εμπειρία (γιατί προφανώς εγώ έχω στην ουσία μόνο το προσωπικό μου βίωμα, που δεν περιλαμβάνει κέρατα, κι όσα έχω ακούσει από τον περίγυρό μου, που είναι εξ ορισμού ημιτελή). Η λογική όλων των κοριτσιών εδώ στο νήμα μια χαρά είναι. Ακούγεται ΟΚ, αυτό είναι το λογικό. Μέχρι να κάτσει η μπίλια βέβαια να νιώσει ο άλλος βαρεμάρα. Τότε η λογική αυτή δοκιμάζεται. Και συνήθως χάνει, επειδή το μόνο περιθώριο που αφήνει είναι ο χωρισμός. "Αν βαρεθείς, και κοιτάξεις αλλού, τότε τέρμα, μου αρκεί που το σκέφτηκες, αν μ'αγαπούσες δεν θα το σκεφτόσουν καν". Ναι, ΟΚ, θεωρητικά θα μπορούσε να ήταν έτσι. Αν δεχτούμε ότι έτσι κι αλλιώς ο έρωτας είναι πέρασμα από μια σχέση σε μια άλλη, κι από κει σε μια άλλη (μέχρι να κουραστούμε να αναζητάμε το ιδανικό; γιατί όλοι έχουν τρωτά σημεία) τότε ΟΚ. Αυτό που προτείνω όμως είναι διαφορετικό. Είναι να διαπλάσουμε την σχέση στο ιδανικό για ΜΑΣ που την βιώνουμε, με τους δικούς μας όρους, στις δικές μας διαστάσεις, στις δικές μας αδυναμίες. Θα το καταλάβετε μετά από μερικούς χωρισμούς. Μάλιστα καλό είναι να το καταλάβει κανείς μετά από λίγους χωρισμούς, γιατί κατόπιν γίνεται μισάνθρωπος ("όλες είναι πουτ@νες, όλοι είναι καθ#κια" κλπ)
Scroll to top icon