Γι΄αρχή το πως το αντιμετωπίζει ο καθένας μας, δε σημαίνει ότι είναι το σωστό. Επίσης, προτιμώ να πω πως θεωρώ ότι είναι καλύτερα ν' αντιμετωπιστεί γιατί δεν τα καταφέρνουμε πάντα να υποτάσσουμε τις πράξεις μας στο υγιές και λογικό. Πιστεύω, ότι κάθε απώλεια κάποιου ατόμου είναι ένα μόνιμο κενό. Όχι μόνο ερωτικά, αλλά όλες οι απώλειες σημαντικών άλλων όπως και σημαντικών πτυχών του εαυτού μας είναι κάτι που δεν ξεπερνιέται. Μ΄αυτό δεν θέλω να πω πως είμαστε καταδικασμένοι σε μια μόνιμη μεμψιμοιρία, αλλά ότι ο κάθε άνθρωπος και το κάθε τι που μας έχει συγκινήσει βαθιά πάντα θα μας λείπει, όχι μάλλον γι' αυτό που μπορεί ή που θα μπορούσε να είναι τώρα, αλλά όπως ήταν τότε. Όμως, η ανθρώπινη φύση μας έχει προικίσει με τη δυνατότητα να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα τα οποία είναι γύρω μας ασφυκτικά πολλά, εκτός κι επιλέξουμε την απομόνωση. Που σημαίνει; Ότι αν επιτρέψουμε στο ρου των γεγονότων, τότε δεν θα είναι μετά από ένα σημείο η σκέψη μας προσκολλημένη εκεί και στην οδύνη για κάτι που χάθηκε. Αυτό όμως που έχει κάποια αξία είναι για όσο τέλος πάντων έχουμε τα μαύρα μας τα χάλια να σκεφτούμε λίγο όσο πιο νηφάλια γίνεται τι σχέση είχαμε και τις δοσοληψίες που κάναμε. Να κρίνουμε λίγο την ποιότητα της σχέσης, να καταλάβουμε τελικά τι είναι αυτό που πονάει και πόσο; Είναι ότι χάσαμε ένα άτομο; Την ψευδαίσθηση για ένα άτομο; Κάτι καλό; Τι ήμασταν μέσα σ' αυτή την κατάσταση; Ήμασταν ελεύθεροι; Νιώθαμε όμορφα; Ή ζούσαμε με μια ελπίδα; Μήπως με μια απελπισία; Όλα μαζί
5.10.2018 | 15:02
Χωρισαμε 3
m.lifo.gr/confessions/view/358727Παιδια σας ζαλισα το ξερω και συγνωμη. Υπαρχουν πολυ χειροτερα απο αυτο αλλα εμενα τωρα αυτο με καιειΕιχαμε μιλησει την τριτη και ειπαμε να αφησουμε μια βδομαδα χωρις να μιλαμε να δουμε πως θα παει. Ξαναμιλησαμε σημερα τελικα που εστειλε να δει πως ειμαι. Τον πηρα τηλ να μη γραφουμε και μου ειπε οτι δεν θελει να με ταλαιπωρει ως την τριτη κι οτι μαγαπαει πολυ κ θελει να εχουμε επαφη κτλ αλλα του εφυγε ο ερωτας και δε θελει να γυρισει απο τυψεις επειδη δε μου αξιζει κατο τετοιο. Κ ξαναπε οτι με αγαπαει κι οτι χρειαστω ειναι ενα τηλεφωνο μακρια.Εγω του ειπα τημ αληθεια κι αυτα που νιωθω..οτι θα ηθελα να προσπαθησω γιατι εχω αισθηματα κ δε θα ηθελα να τελειωσει εδω αλλα δεχομαι αυτα που λεει κι οτι με το ζορι δε γινεται τιποτα.Κλεινοντας ειπαμε οτι θα ξαναμιλησουμε κ καποια στιγμη θα ειδωθουμε.Εγω παιδια απο την ωρα που κλεισαμε ειμαι αν σκασω..κλαιω πολυ Πως θα το ξεπερασω και ποτε;Εχω ενα πλακωμα στο στηθος δεν μπορω να ηρεμησω. Ξερω οτι δεν ειναι κ το μεγαλυτερο προβλημα του κοσμου κι οτι ειμαι μικρη και θα βρω αλλον ισως καλυτερο απο αυτον κι οτι θα το ξεπερασω αργα ή γρηγορα αλλα μεχρι τοτε τι κανω;;Πειτε μου εσεις πως το ζειτε; Κλεινεστε σπιτι ολη μερα κ δε μιλατε πουθενα; βγαινετε συνεχεια με παρεα; Θα μου πειτε ειναι στον ανθρωπο πως θα το ζησει..ναι, λογικο. Αλλα θελω να μου γραψετε πως το αντιμετωπιζει ο καθενας σας. Τροποι να ξεπερασεις τον πρωην σουΞεκινηστε....
13
