Απόφαση δικαστηρίου για ζευγάρι - Θα πληρώνουν 500 ευρώ σε γείτονα κάθε φορά που κάνουν φασαρία τα παιδιά

Απόφαση δικαστηρίου για ζευγάρι - Θα πληρώνουν 500 ευρώ σε γείτονα κάθε φορά που κάνουν φασαρία τα παιδιά Facebook Twitter
13

Αίσθηση έχει προκαλέσει η είδηση πως σε πολύτεκνη οικογένεια στη Θεσσαλονίκη επιβλήθηκε, με απόφαση δικαστηρίου, πρόστιμο 300 ευρώ, το οποίο θα πληρώνει στους γείτονές της κάθε φορά που τα παιδιά της κάνουν φασαρία, καθώς και το μέτρο της προσωποκράτησης για 30 ημέρες.

Ωστόσο, η περίπτωση αυτή φαίνεται πως δεν ήταν η πρώτη, καθώς μια ακόμη οικογένεια φαίνεται πως αντιμετωπίζει αντίστοιχη δικαστική διαμάχη.

Στην περίπτωσή αυτή, το «πρόστιμο» στον γείτονα για τη φασαρία είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Η Δέσποινα Οντατζή, μια νεαρή μητέρα, και ο σύζυγός της καλούνται να πληρώνουν στο γείτονά τους 500 ευρώ κάθε φορά που τα δυο ανήλικα κορίτσια τους παίζουν και κάνουν φασαρία στο σπίτι τους στην Αθήνα.

Η μητέρα μίλησε χθες στην εκπομπή «Μετά τα μεσάνυχτα» του Alpha.

Απόφαση δικαστηρίου για ζευγάρι - Θα πληρώνουν 500 ευρώ σε γείτονα κάθε φορά που κάνουν φασαρία τα παιδιά Facebook Twitter

Τα αποσπάσματα είναι από το protothema.gr:

«Εγώ με την οικογένειά μου μένουμε στο δεύτερο όροφο της πολυκατοικίας και μια μέρα που είχαμε μια οικογενειακή γιορτή, έρχεται ο γείτονας που μένει στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας, μου χτυπάει το κουδούνι κι αρχίζει να φωνάζει ότι κάνουμε φασαρία. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καλή ηχομόνωση το σπίτι αλλά τα κοριτσάκια μου είναι πολύ ήσυχα. Ξεκίνησε πολύ ήπια το θέμα και καταλήξαμε στα δικαστήρια. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν έχει άλλες ασχολίες κι έγινα εγώ και τα παιδιά μου ο στόχος του» λέει η Δέσποινα.

«Νιώθω ότι με παρακολουθεί στην προσωπική μου ζωή κι αυτό άλλωστε φαίνεται και στην αγωγή. Όταν έκαναν τα παιδιά μου φασαρία, κοπανούσε με το κοντάρι της σκούπας το ταβάνι του με σκοπό να σταματήσουν τα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο, τρομοκρατούσε τις δυο κόρες μου οι οποίες φοβόντουσαν και κρυβόντουσαν κάτω από τα κρεβάτια, νομίζοντας ότι γίνεται σεισμός. Στην αγωγή του υποστηρίζει ότι δεν τηρούμε το ωράριο κοινής ησυχίας κυρίως το μεσημέρι, ότι μετατρέπουμε το σπίτι σε παιδική χαρά, ότι χτυπάμε τις πόρτες κι ότι πέφτουν διαρκώς αντικείμενα στο πάτωμα. Επίσης, αναφέρει στην αγωγή του, ότι εγώ τα μεσημέρια μετακινώ έπιπλα, γεμίζω και αδειάζω την μπανιέρα κι ότι χτυπάω ρυθμικά το ξυράφι ξυρίσματος πάνω στην πορσελάνη της μπανιέρας».

«Έστελνε την αστυνομία στο σπίτι μου και η ψυχολογία των παιδιών μου άρχισε να πέφτει. Μάλιστα ,τη μια την κόρη μου, την επηρέασε πάρα πολύ όλη αυτή η κατάσταση . Πήγαινε δευτέρα δημοτικού και το παιδί δεν είχε όρεξη για διάβασμα. Πολλές φορές το βράδυ είχαμε προβλήματα με τον ύπνο γιατί φοβόταν αρκετά, το παιδί. Κάποιες άλλες φορές όταν έλειπε ο άντρας μου για δουλειά , τον έπαιρνε τηλέφωνο και του έλεγε ότι η γυναίκα σου με τα παιδιά σου κάνουν φασαρία κι ότι μπαινοβγαίνει κόσμος στο σπίτι σου, με αποτέλεσμα να τσακώνομαι με τον άντρα μου εξαιτίας του γείτονα. Μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο» λέει η Δέσποινα Οντατζή.

«Ο γείτονας στο πρώτο δικαστήριο δικαιώθηκε με τη ψευδομαρτυρία ενός μάρτυρα. Έφερε έναν μάρτυρα που επικαλέστηκε ότι έμενε μαζί με τον γείτονα και ήρθε στο δικαστήριο και κατέθεσε πάρα πολλά ψέματα. Είπε ότι είμαστε μια προβληματική οικογένεια, ότι τα παιδιά κάνουν πολύ θόρυβο, ότι βάζω μουσική όλη μέρα και το δικαστήριο, τον πίστεψε τον μάρτυρα γιατί ισχυρίστηκε ότι έμενε μαζί με τον γείτονα ενώ δεν τον είχαμε δει ποτέ στην πολυκατοικία αυτόν τον μάρτυρα».

«Πάγωσα» όταν μου ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου, η οποία μου επιβάλλει ότι κάθε φορά που τα παιδιά μου θα παίζουν και θα κάνουν φασαρία, θα πληρώνω στον γείτονα 500 ευρώ. Επίσης εκτός από το πρόστιμο των 500 ευρώ, μου ζητάει και μια αποζημίωση της τάξεως των 60.000 ευρώ για ηθική βλάβη από την τρομερή φασαρία που του προκαλούν οι δυο ανήλικες κόρες μου κι εγώ».

«Στο πρώτο δικαστήριο, έκανα κι εγώ ασφαλιστικά μέτρα. Όταν όμως ήρθε η στιγμή να συζητηθούν τα δικά μου ασφαλιστικά μέτρα, αυτός ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη. Εκεί έκανα το μεγάλο λάθος και δέχτηκα τη συγγνώμη του. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να πουλήσω το σπίτι μου που με τόσο κόπο κι αγώνα φτιάξαμε εγώ κι ο άντρας μου εξαιτίας του γείτονα και να μετακομίσουμε σε άλλο σπίτι».

«Δικαστικά είμαστε στην αναίρεση της απόφασης και το έχουμε ζητήσει εμείς με νέα ασφαλιστικά μέτρα και ελπίζουμε για το καλύτερο» λέει η Δέσποινα Οντατζή.

Ελλάδα
13

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη με τις βιαστικές αχυροκατασκευες της δεκαετίας του '60 δεν είναι κατάλληλες πόλεις για παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να έχουν δικαίωμα να είναι παιδιά, όχι στρατιωτάκια και οι ιδιοκτήτες/ενοικιαστές πρέπει να μπορούν ν'απολαμβάνουν την ησυχία τους. Σε συλλογικό επίπεδο θα έπρεπε να δοθούν κίνητρα σε οικογένειες με.μικρά παιδιά να μένουν σε πιο αραιοκατοικημενες περιοχές με μονοκατοικίες ή νεόδμητα με μόνωση.
Έτσι μπράβο, να μάθουν να σέβονται τους ανθρώπους τριγύρω τους. Αυτή η νοοτροπια του νεοέλληνα: "σπίτι μου είμαι, ο,τι θέλω κάνω και οι υπόλοιποι να πάτε να γαμθειτε" πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή.
Η γνωστή πιπίλα "το παιδί έπαθε ψυχολογικά τραύματα". Όχι κυρία μου, να τα μάθεις να είναι ήσυχα και όχι αγρίμια, μένεις σε πολυκατοικία, να μάθουν να σέβονται τους νόμους, καλό θα τους κάνει. Έλα τώρα κι εμείς παιδιά ήμασταν και όταν μας έλεγε η μανα μας να μην κανουμε θορυβο τα μεσημέρια για να μην ενοχλούμε τον κόσμο το κάναμε και δεν παθαμε τιποτα. Προφανώς το πρόστιμο αφορά τις ώρες κοινής ησυχίας.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τί πραγματικά έγινε. Γεγονός πάντως είναι ότι η έλλειψη σεβασμού στον γείτονα μέσω φασαρίας αποτελεί πληγή. Δεν μπορείς να ενοχλείς κατά βούληση, ή αν δεν μπορείς να μάθεις στα παιδιά σου να φέρονται, πήγαινε σε μονοκατοικία. Κι εγώ έχω παιδιά, 2, κι ένα σκύλο. Ποτέ όμως, δεν έχουμε ενοχλήσει και ειδικά σε ώρες κοινής ησυχίας. Το επιχείρημα «παιδιά είναι» δεν υπάρχει - τα παιδιά είναι όπως τα μάθουν οι γονείς.
Πληγή αποτελούν επίσης και οι υπερευαίσθητοι γείτονες που ακούν ξυραφάκια στους νεροχύτες κάθε μεσημέρι. Θα μπορούσαν να πάνε αυτοί σε μονοκατοικία! Γιατί όχι; Λογικότερο μου φαίνεται.
Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι τα ξυραφάκια ήταν απλά ένα παράδειγμα. Δεν καταλήγεις εύκολα στα δικαστήρια, όταν η αγωγή και μόνο κοστίζει ένα σκασμό λεφτά.
Δεν μπορώ να ξέρω ποιος έχει δίκιο γιατί υπάρχουν και γείτονες που είναι οι χοροφυλακες της γειτονιάς -εμείς έχουμε μία που παραφυλαει ποιος θα παρκάρει στο δρόμο για να τον βρίσει και να πάρει και την τροχαία αλλά υπάρχουν και οικογένειες που τα παιδιά τους δεν έχουν κανένα όριο. Αυτό όμως με το ξυραφάκι με κάνει να πιστεύω πως αυτός είναι περίπτωση και πως ευτυχώς ζω σε μονοκατοικία.
@annibas νομίζω ότι έχεις αναφερθεί ξανά στην τύπισσα που φωνάζει για το παρκάρισμα στην γειτονιά σου. Εάν δεν με απατά η μνήμη μου. Από περιέργεια, μιας και η δική σου παράθεση είναι μονόπλευρη (όπως και του άρθρου), η γειτόνισσα σου δεν θέλει να παρκάρει κανείς στον δημόσιο δρόμο ή μπροστά στο γκαράζ της?Επί της ουσίας:- η ηχορρύπανση, ειδικά όταν είναι συστηματική, προκαλεί σοβαρά προβλήματα υγείας (...).- όπου δεν πίπτει σεβασμός, ας πίπτουν πρόστιμα μέχρι να στρώσουμε όλοι.
Αν είχε γκαράζ ή είναι είσοδος των γκαράζ της πολυκατοικίας έχει κάθε δικαίωμα να φωνάξει, να πάρει και τροχαία και γερανό να στο μαζέψει. (βέβαια και να πεις όπως εγώ σήμερα σε μία "κυρία μου είναι διάβαση, κυρία μου είναι διάβαση θα νομίζει πως είσαι τρελός και μιλάς μόνος σου και δεν θα σε κοιτάξει καν) .Ο δρόμος όμως που δεν έχει απαγορευτικό και δεν εμποδίζει προφανώς την απρόσκοπτη διέλευση το παρκάρισμα είναι επιτρεπτό.Η συγκεκριμένη και αυτοκίνητο δεν έχει και κανένας δεν θέλει να παρκάρει μπροστά ή απέναντι από το σπίτι της. Επίσης το να σε βρίζει είναι από μόνο του παράπτωμα.Ευτυχώς πηγαίνω συχνά στο γραφείο με το ποδήλατο ή παρκάρω αρκετά μακριά από αυτή για να μην μου χαλάσει η μέρα.
Εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα, είναι όντως πολύ περίεργη η συμπεριφορά της. Θα είχε ενδιαφέρον να συζητήσει κάποιος ήρεμα μαζί της, ώστε να γνωρίζαμε τον λόγο που το κάνει ή τι ισχυρίζεται στην τροχαία. Και εγώ το ίδιο θα έκανα, και συνήθως κάνω. Προτιμώ να περπατήσω, παρά να μπλέξω σε τέτοια ζητήματα.