Είναι τα παιδιά των 90s. Μεγαλωμένα σε μια γενική ευμάρεια, γεννημένα από την πρώτη γενιά που πήγε στο πανεπιστήμιο, ημί-μορφωμένοι γονείς σε μικροαστικά περιβάλλοντα, ξέρουν και τον μουσακά και τον Ηρόδοτο. Στη πλειοψηφία, παιδιά του Δημοσίου.
Οι γονείς τους τους έδιναν ότι ζητούσαν, κινητά, Αγγλικά, μπαλέτο, κιθάρα, Νike παπούτσια, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Αυτοί σε αντάλλαγμα έπρεπε να περάσουν στο πανεπιστήμιο, και ει δυνατόν στις σχολές που ξέρανε και οι ίδιοι, Νομικές, Ιατρικές, Φιλολογίες. Τα κατάφεραν. Μέρα γιορτής. Κι αν δεν είναι Νομική και είναι Φιλοσοφική δεν πειράζει, σημασία έχει που πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Άλλωστε, στο Δημόσιο όλοι δεν καταλήγουν;
Την ΔΑΠ την απεχθάνονται, γιατί είναι ψώνια και κάγκουρες ενώ αυτοί είναι άλλου επιπέδου -παίζουν Μπαχ στο πιάνο. Την ΠΑΣΠ την εξομοιώνουν με τη ΔΑΠ -για την ακρίβεια, τους seniors Κωνσταντίνο Καραμανλή και το Γεώργιo Παπανδρέου μόνο ακουστά τους ξέρουν. Αλλά έχουν διαβάσει το Πόλεμος και η Ειρήνη του Λέων Τολστόι.
Είναι ένα είδος απολιτικ- συμπαθούντες με την Αριστερά - αλλά ο Σύριζα είναι σαν το ΠΑΣΟΚ -το ΚΚΕ είναι παρωχημένο - καταδικάζουμε τη βία - οι μετανάστες είναι φίλοι μας. Ακούν και Θηβαίο και Μπομπ Μάρλευ. Πάνε στο θέατρο. Λένε ναι στις κουλτουριάρικες ταινίες -εκτός από τον Κυνόδοντα, και τα έργα του Λαρς Φον Τρίεν-. Αγαπούν τα ζώα και τους μετανάστες. Πάνε ταξίδια γιατί είναι μποέμηδες.
Πιθανόν να υπάρχουν παρεκκλίσεις στο πρότυπο, αλλά πάνω κάτω αυτά είναι τα χαρακτηριστικά.
Και μπορεί να μην φαίνονται τόσο κακοί, όχι, είναι χειρότεροι.
Βλέπεις αυτοί οι νέοι σπουδαγμένοι μικροαστοί κουβαλούν όλα τα κακά των προγόνων τους, αλλά άντε να το καταλάβεις με την πρώτη δεύτερη τριτη τέταρτη ματιά όταν σου παρουσιάζουν ένα τόσο ωραίο περιτύλιγμα. Γιατί είναι χαλαροί και συμπαθητικοί και ξέρουν μέρη για να περάσουν καλά και έχουν τόσες ιστορίες να σου πουν από τα ταξίδια τους και καλλιτεχνικές ανησυχίες και ένα κάρο φίλους, και, και , και.. Πρέπει να δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό τους ως έχοντες. Χαρακτηρισμό κρυφό, γιατί είναι συμπαθούντες και συμπονούντες και σε αυτή τη χώρα είναι must να κλαίγεσαι ακόμα κι αν είσαι ο Ωνάσης.
Κατά τα άλλα η ανοχή τους απέναντι στο διαφορετικό σταμάτα τη στιγμή που σταματάς να είσαι γούτσου γούτσου και η προσποιητή ευγένεια σταματά όταν τους καλείς στο σπίτι σου.
Είναι οι άνθρωποι που αγαπούν τα λόγια αλλά ποτέ δεν συνοδεύονται από πράξεις, μα φυσικά, αφού ποτέ δεν χρειάστηκε να πράξουν κάτι, το έκαναν οι άλλοι γι αυτούς. Σε αντιμετωπίζουν όπως τη μαμά και το μπαμπά, αιώνια υποχρεωμένο σε κάθε επιθυμία τους (to be fair, δεν εκφράζουν και πολλές, δεν είναι πλουσιόπαιδα, απλά μεγαλώμενα έτσι) και αλίμονο σου, κακέ άνθρωπε αν δεν τις ικανοποιήσεις. Οι δικές σoυ επιθύμιες, φοβισμένες και σιγανές, δεν θα εισακουστούν ποτέ ('γιατί μου το είπες?εγώ που να το ξέρω?'). Λόγια, λόγια, λόγια. Είναι οι άνθρωποι λέξεις.
Και που βρίσκεται η επαναστατική πράξη;
Στο ότι τολμώ να επιλέξω τη μοναξιά, από την εκμετάλλευση. Viva la revolution!
σχόλια