ΚΙΝΗΣΗ

Η επαναστατική μου πράξη

Η επαναστατική μου πράξη Facebook Twitter
6

Είναι τα παιδιά των 90s. Μεγαλωμένα σε μια γενική ευμάρεια, γεννημένα από την πρώτη γενιά που πήγε στο πανεπιστήμιο, ημί-μορφωμένοι γονείς σε μικροαστικά περιβάλλοντα, ξέρουν και τον μουσακά και τον Ηρόδοτο. Στη πλειοψηφία, παιδιά του Δημοσίου.

Οι γονείς τους τους έδιναν ότι ζητούσαν, κινητά, Αγγλικά, μπαλέτο, κιθάρα, Νike παπούτσια, λεφτά, λεφτά, λεφτά. Αυτοί σε αντάλλαγμα έπρεπε να περάσουν στο πανεπιστήμιο, και ει δυνατόν στις σχολές που ξέρανε και οι ίδιοι, Νομικές, Ιατρικές, Φιλολογίες. Τα κατάφεραν. Μέρα γιορτής. Κι αν δεν είναι Νομική και είναι Φιλοσοφική δεν πειράζει, σημασία έχει που πέρασαν στο πανεπιστήμιο. Άλλωστε, στο Δημόσιο όλοι δεν καταλήγουν;

Την ΔΑΠ την απεχθάνονται, γιατί είναι ψώνια και κάγκουρες ενώ αυτοί είναι άλλου επιπέδου -παίζουν Μπαχ στο πιάνο. Την ΠΑΣΠ την εξομοιώνουν με τη ΔΑΠ -για την ακρίβεια, τους seniors Κωνσταντίνο Καραμανλή και το Γεώργιo Παπανδρέου μόνο ακουστά τους ξέρουν. Αλλά έχουν διαβάσει το Πόλεμος και η Ειρήνη του Λέων Τολστόι.

Είναι ένα είδος απολιτικ- συμπαθούντες με την Αριστερά - αλλά ο Σύριζα είναι σαν το ΠΑΣΟΚ -το ΚΚΕ είναι παρωχημένο - καταδικάζουμε τη βία - οι μετανάστες είναι φίλοι μας. Ακούν και Θηβαίο και Μπομπ Μάρλευ. Πάνε στο θέατρο. Λένε ναι στις κουλτουριάρικες ταινίες -εκτός από τον Κυνόδοντα, και τα έργα του Λαρς Φον Τρίεν-. Αγαπούν τα ζώα και τους μετανάστες. Πάνε ταξίδια γιατί είναι μποέμηδες.

Πιθανόν να υπάρχουν παρεκκλίσεις στο πρότυπο, αλλά πάνω κάτω αυτά είναι τα χαρακτηριστικά.
Και μπορεί να μην φαίνονται τόσο κακοί, όχι, είναι χειρότεροι.

Βλέπεις αυτοί οι νέοι σπουδαγμένοι μικροαστοί κουβαλούν όλα τα κακά των προγόνων τους, αλλά άντε να το καταλάβεις με την πρώτη δεύτερη τριτη τέταρτη ματιά όταν σου παρουσιάζουν ένα τόσο ωραίο περιτύλιγμα. Γιατί είναι χαλαροί και συμπαθητικοί και ξέρουν μέρη για να περάσουν καλά και έχουν τόσες ιστορίες να σου πουν από τα ταξίδια τους και καλλιτεχνικές ανησυχίες και ένα κάρο φίλους, και, και , και.. Πρέπει να δικαιολογήσουν τον χαρακτηρισμό τους ως έχοντες. Χαρακτηρισμό κρυφό, γιατί είναι συμπαθούντες και συμπονούντες και σε αυτή τη χώρα είναι must να κλαίγεσαι ακόμα κι αν είσαι ο Ωνάσης.

Κατά τα άλλα η ανοχή τους απέναντι στο διαφορετικό σταμάτα τη στιγμή που σταματάς να είσαι γούτσου γούτσου και η προσποιητή ευγένεια σταματά όταν τους καλείς στο σπίτι σου.

Είναι οι άνθρωποι που αγαπούν τα λόγια αλλά ποτέ δεν συνοδεύονται από πράξεις, μα φυσικά, αφού ποτέ δεν χρειάστηκε να πράξουν κάτι, το έκαναν οι άλλοι γι αυτούς. Σε αντιμετωπίζουν όπως τη μαμά και το μπαμπά, αιώνια υποχρεωμένο σε κάθε επιθυμία τους (to be fair, δεν εκφράζουν και πολλές, δεν είναι πλουσιόπαιδα, απλά μεγαλώμενα έτσι) και αλίμονο σου, κακέ άνθρωπε αν δεν τις ικανοποιήσεις. Οι δικές σoυ επιθύμιες, φοβισμένες και σιγανές, δεν θα εισακουστούν ποτέ ('γιατί μου το είπες?εγώ που να το ξέρω?'). Λόγια, λόγια, λόγια. Είναι οι άνθρωποι λέξεις.

Και που βρίσκεται η επαναστατική πράξη;

Στο ότι τολμώ να επιλέξω τη μοναξιά, από την εκμετάλλευση. Viva la revolution!

6

ΚΙΝΗΣΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
Νομίζω ο κάθε άνθρωπος είναι "κάθε άνθρωπος" , σαφώς γίνεται συχνά διαχωρισμός σε γενιές χρονολογικά , αλλά εκ των πραγμάτων δεν μπορούν όλοι οι γονείς των παιδιών μιας κάποιας γενιάς να τα ανέθρεψαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο . Αλλά και έτσι να έγινε , ο κάθε άνθρωπος έχει δικές του ανάγκες , ιδιοσυγκρασία , αντίληψη.. Ας μην είμαστε απόλυτοι , ισοπεδωτικοί..
Το σέβομαι αλλά και πάλι πιστεύω πως το φταίξιμο δεν πάει (μόνο) στην γενιά του 90' αλλά στη γενιά/γενιές που τη μεγάλωσαν, όπως π.χ. δεν φταίει ένα παιδάκι που βρίζει ή χτυπάει το συμμαθητή του αλλά η συμπεριφορά και τα ερεθίσματα που έχει πάρει από το σπίτι του. Αυτούς που θα κατηγορούσα είναι οι γονείς κυρίως, που εξέφρασαν κάθε κόμπλεξ που τους δημιουργήθηκε, λόγω της δικής τους ανέχειας, πάνω στα παιδιά τους. Και το χειρότερο, όταν έβλεπαν τα λάθη που έκαναν στην ανατροφή τον παιδιών τους να υλοποιούνται μπροστά στα μάτια τους, εθελοτυφλούσαν και το ονόμαζαν εφηβεία, καπρίτσιο ή κάτι παρόμοιο.
Καταδικάζω ένα μέρος της γενιάς το οποίο έχει να κάνει με τις προσωπικές μου εμπειρίες.Σίγουρα δεν γράφω για όλους. Και οι χρονολογίες είναι περιγραφικές, δεν έχει σημασία '89 ή '90 αλλά η εποχή της φαινομενικής ευμάρειας στην οποία αναφέρομαι!
Πιστευώ πως καταδικάζεις μια ολόκληρη γενιά άδικα με αυτο το άρθρο. Βέβαια εννοείται πως κάθε άποψη είναι σεβαστή, αν υπάρχουν ικανοποιητικά επιχειρήματα, αλλά και πάλι, κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν την "τύχη" να γεννηθούν το '89 και γεννήθηκαν το '90.. Γιατί μια ημερομηνία να ορίζει έναν άνθρωπο ; Γιατί να μην αφήνουμε λίγο χώρο για την αμφιβολία ; Γιατί να μην κοιτάμε έναν άνθρωπο με θετική ματιά ανεξάρτητα από προκαταλήψεις και αν βγούμε λάθος τότε να αναθεωρήσουμε ;