Οι πετυχημένες ταινίες των '80s γίνονται ριμέικ και οι περισσότερες πετυχημένες σειρές διαδραματίζονται στα '70s ή στα '80s. Στα πάρτι χορεύουμε με τραγούδια που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θεωρούσαμε ότι τα είχαμε ξεπεράσει. Τα '80s και τα '90s κομμάτια ξεσηκώνουν περισσότερο απ' όλα, ακόμα κι αν ο DJ έχει παίξει μουσικάρες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Παλιά κομμάτια μιξάρονται ή διασκευάζονται και συγκροτήματα φτιάχνουν καριέρες χρησιμοποιώντας παλιές συνταγές.
Τα Stan Smith και τα Vans είναι ξανά στη μόδα, όπως και το μουστάκι, το οποίο πριν από μερικά χρόνια το «φορούσαν» μόνο οι παππούδες στα χωριά. Ταβέρνες, καφενεία, μπαρμπέρικα, ξεφυτρώνουν συνέχεια, ξεπατικώνοντας διακοσμητικά στοιχεία του παρελθόντος, στηρίζοντας μια πιθανή επιτυχία τους στις αναμνήσεις που θέλουν να φέρουν στο μυαλό κάθε επισκέπτη.
Όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος, εν τω μεταξύ, τόσο πιο ωραιοποιημένο βλέπει το παρελθόν. Οι παππούδες θεωρούν τον Σιδέρη και τον Δομάζο αξεπέραστους και πολύ μεγαλύτερους παίκτες απ' όλους τους σημερινούς και το ποδόσφαιρο που παιζόταν παλιά σαφώς ποιοτικότερο από αυτό που παίζεται τώρα, όμως τότε το ποδόσφαιρο παιζόταν σε χωμάτινα γήπεδα, οι παίκτες ήταν ερασιτέχνες, πολύ λιγότερο γυμνασμένοι και προπονημένοι και το επίπεδο του ποδοσφαίρου σαφώς χαμηλότερο.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, η νοσταλγία και τα συναισθήματα που μας προκαλεί η επαφή με στοιχεία του παρελθόντος μας είναι ένα ταξίδι στον παλιό μας εαυτό και σε μια ακόμα βαθύτερη ανάγνωση, η οποία μπορεί να είναι τρομερά λανθασμένη, αλλά τι να κάνουμε, δεν είμαι ο Φρόιντ, η νοσταλγία είναι ένα ταξίδι σε χρόνια που ζήσαμε λίγο ως πολύ ανέμελα.
Τι έχουμε πάθει και αποζητούμε τόσο πολύ το παρελθόν; Είναι κάποιου είδους αποστροφή που μας προκαλεί το παρόν ή κάτι άλλο;
Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα, αλλά βλέπω ότι μου συμβαίνει κι εμένα. Όσο μεγαλώνω, τόσο θέλω να βρίσκω μπροστά μου πράγματα που να μου θυμίζουν το παρελθόν μου. Στο αμάξι, όταν οδηγώ μόνος, βάζω μουσικές που ντρέπομαι να αναφέρω, ξαναβλέπω παλιές ταινίες και συγκινούμαι βαθιά όταν πηγαίνω σε μέρη όπου είχα βρεθεί μικρός και είχα χρόνια να επισκεφτώ. Η νοσταλγία είναι ένα ταξίδι στον χρόνο που, απ' ό,τι φαίνεται, το έχουμε όλοι μας, λίγο-πολύ, ανάγκη.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, η νοσταλγία και τα συναισθήματα που μας προκαλεί η επαφή με στοιχεία του παρελθόντος μας είναι ένα ταξίδι στον παλιό μας εαυτό και σε μια ακόμα βαθύτερη ανάγνωση, η οποία μπορεί να είναι τρομερά λανθασμένη, αλλά τι να κάνουμε, δεν είμαι ο Φρόιντ, η νοσταλγία είναι ένα ταξίδι σε χρόνια που ζήσαμε λίγο ως πολύ ανέμελα.
Μεγαλώνοντας, αν μας λείπει κάτι, αυτό είναι ο παλιός μας εαυτός, η όρεξη και η ενέργεια που είχαμε στα 10 και στα 20 μας, η προοπτική της ζωής που φαινόταν απέραντη, η αίσθηση ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, καθώς ο θάνατος φαινόταν κάτι τρομερά μακρινό που δεν μας άγγιζε, πολύ πέρα από εμάς.
Πλέον, στα σαράντα μου, γνωστοί μου ή συνομήλικοί μου αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν, και όσο κι αν ακούγεται μακάβριο, αυτή είναι απλώς η λογική πορεία των πραγμάτων. Ο θάνατος, από ένα σημείο και μετά, δεν είναι κάτι πολύ μακρινό και, κυρίως, δεν είναι κάτι που δεν απασχολεί το μυαλό μας.
Οι πετυχημένες μόδες του παρελθόντος επιστρέφουν μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα για να βρουν τα ενήλικα πλέον παιδιά εκείνης της εποχής αλλά και τα παιδιά εκείνων των παιδιών. Τα Stan Smith, ας πούμε, είναι παπούτσια που πολλοί σημερινοί τριαντάρηδες είχαν δει τους γονείς τους να φοράνε, οπότε είναι και γι' αυτούς μια ανάμνηση που τους πηγαίνει στο δικό τους παρελθόν.
Από τη μια, λοιπόν, σκέφτομαι ότι νοσταλγία δεν σημαίνει αποστροφή για το παρόν αλλά αγάπη για το παρελθόν, από την άλλη, όμως, ίσως υπάρχει κι ένα θέμα με το παρόν και αυτό είναι η δυσκολία να δημιουργηθούν νέες φόρμες που να στηρίζονται στο καινούργιο και όχι στο παλιό.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η τεχνολογία προχωράει με καταιγιστικούς ρυθμούς και με τέτοιους ρυθμούς αλλάζει και τη ζωή μας. Παράλληλα, όμως, αυτά που αγαπάμε τα βρίσκουμε στο παρελθόν, οι περισσότερες νέες μόδες βασίζονται σε μια vintage αισθητική και ακόμα και η τεχνολογία πολλές φορές χρησιμοποιείται για να πετυχαίνουμε αυτήν τη vintage αισθητική, όπως λέγαμε και στην αρχή του άρθρου για τα φίλτρα του Instagram.
Το παρελθόν μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Είναι αυτό που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα και την αισθητική μας. Για εμάς που γεννηθήκαμε στο μεταίχμιο μεταξύ των '70s και των '80s, που ενηλικιωθήκαμε στα '90s και ζήσαμε ως πολύ νέοι τα '00s, οι αναφορές μας και αυτά που θεωρούμε οικεία βρίσκονται μπλεγμένα σ' εκείνες τις εποχές.
Ο Μαραντόνα είναι ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών γιατί όταν έβαλε το γκολ με το χέρι και αμέσως μετά το γκολ που πέρασε όλη την Εθνική Αγγλίας ήμουν 8 χρονών και αυτό που έβλεπα δεν το είχα ξαναδεί ποτέ. Η αίσθηση που μου δημιουργούνταν τότε ότι αυτό που βλέπω μπροστά μου είναι μεγαλειώδες και ταυτόχρονα πρωτοφανές ίσως εξηγεί όλα αυτά που είπα με περισσότερα λόγια σε αυτές τις γραμμές που είχατε την υπομονή να διαβάσετε.
σχόλια