Είναι Παρασκευή βράδυ, δύο μέρες μετά τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, στο Μπρούκλιν. Είναι η βραδιά του ετήσιου «αντι-ρομαντικού» (αλλά ρομαντικού ουσιαστικά) πάρτι που διοργανώνει κάθε χρόνο ο έγκριτος προοδευτικός εκδοτικός οίκος Verso Books στο λοφτ του δεκάτου ορόφου πάνω από την Jay Street. Η θέα στο Ιστ Ρίβερ είναι ιδανική, ο DJ σούπερ ψαγμένος και η μπύρα κάνει μόνο τρία δολάρια. Και η συντριπτική πλειοψηφία των παρισταμένων αυτοπροσδιορίζονται ως σοσιαλιστές. Εκτός από κάποιους που δηλώνουν αναρχικοί ή κομμουνιστές.
Το κοινό είναι ένα μωσαϊκό από νεαρούς εκπροσώπους νέων πολιτικών μέσων, podcasters, αστέρες των social media, ενθουσιώδη μέλη νεοσύστατων ριζοσπαστικών οργανώσεων και κάποιοι «βετεράνοι» της αριστερόστροφης δημοσιογραφίας όπως η 30χρονη Σάρα Λέοναρντ, η οποία έχει αναγγείλει την ίδρυση ενός νέου «lifestyle» περιοδικού μαρξιστικής – φεμινιστικής κατεύθυνσης με τίτλο Lux – ως φόρος τιμής στο όνομα της Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Ο σοσιαλισμός είναι η επαγγελματική κάρτα της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κόρτεζ, το ρητορικό άλλοθι του Τραμπ, αλλά και ένας νέος τρόπος να βγεις ραντεβού στο Μπρούκλιν.
Οι επίτιμοι προσκεκλημένοι της βραδιάς είναι οι δημιουργοί του Red Yenta, μιας νέας πλατφόρμας γνωριμιών, στην οποία παρουσιάζονται προφίλ όπως το εξής (ημι)χιουμοριστικό δείγμα: «Ακτιβιστής και ιστορικός / συγγραφέας αναζητά φιλική / ανοιχτή σχέση. Μίλα μου για το ύψος του φοιτητικού χρέους σου κι έλα να κλάψουμε παρέα».
Κυκλοφορούν επίσης ανάμεσα στο κοινό διάφορα τοπικά μέλη του κόμματος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA), για κάποια από τα οποία σοσιαλισμός σημαίνει ένα ιδανικό μοντέλο οικειοποίησης των μέσων παραγωγής που θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό των αγορών. Αλλά αυτή δεν είναι ακριβώς η επίσημη γραμμή του κόμματος. Για την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, τον Μπέρνι Σάντερς και τους πολυπληθείς οπαδούς τους, πιο ρεαλιστική είναι μια σύγχρονη εκδοχή του φιλελευθερισμού του New Deal ή μια προσαρμογή του βορειοευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου.
Η ουσία είναι ότι ο όρος σοσιαλισμός έχει γίνει ένα είδος λευκού καμβά πάνω στον οποίο πολλοί νεαροί αριστεροί και αριστεριστές προβάλλουν τις ανησυχίες και τους πολιτικούς πόθους τους. Ο σοσιαλισμός είναι η επαγγελματική κάρτα της Αλεξάντρια Οκάσιο-Κόρτεζ, το ρητορικό άλλοθι του Τραμπ, αλλά και ένας νέος τρόπος να βγεις ραντεβού στο Μπρούκλιν.
Η ραγδαία ανάπτυξη του DSA – από 6.000 σε 56.000 επίσημα μέλη μέσα σε δύο χρόνια – δεν συνέβη την περίοδο της οικονομικής κρίσης, του κινήματος Occupy Wall Street ή της προεκλογικής καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς.
Συνέβη μετά την εκλογή του Τραμπ. Το πλαδαρό και διόλου cool κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος, στα μάτια πολλών νεαρών κυρίως ψηφοφόρων κατέστη αναξιόπιστο μετά την απροσδόκητη εκλογική αποτυχία, και η φιλική στις αγορές και στο σύστημα ατζέντα της Χίλαρι Κλίντον ήταν αδύνατον πλέον να δικαιολογηθεί. Αν θεωρηθεί ότι το υπάρχον συμβιβασμένο πολιτικό κατεστημένο καταρρέει, γιατί να μην δοκιμαστεί κάτι πραγματικά τολμηρό και ριζοσπαστικό στη θέση του;
Το DSA, το οποίο έχει πλέον δύο επιφανή μέλη του στο Κογκρέσο – την Οκάσιο-Κορτέζ και την Ρασίντα Τλέιμπ – ιδρύθηκε διακριτικά το 1982 από τον κοινωνιολόγο Μάικλ Χάριγκτον, ο οποίος φιλοδοξούσε με τον φορέα που ίδρυσε να καταλάβει την «αριστερή πτέρυγα του εφικτού», ένα ωραίο και μάλλον ψύχραιμο σλόγκαν το οποίο όμως ελάχιστους φαινόταν να συγκινεί για δεκαετίες. Σήμερα, το DSA έχει συνδέσμους και στα πέντε δημοτικά διαμερίσματα της Νέας Υόρκης, τρεις εκ των οποίων μόνο στο Μπρούκλιν.
Σημαντική στην εξάπλωση ενός σοσιαλιστικού μοντέλου στις τάξεις των νεαρών οραματιστών στο Μπρούκλιν και στα υπόλοιπα μητροπολιτικά «Μπρούκλιν» των Ηνωμένων Πολιτειών, έχουν και μια σειρά από νέα μέσα –έντυπα και ηλεκτρονικά- όπως το περιοδικό Jacobin, το οποίο πήρε το όνομά του από τους Ιακωβίνους του Ροβεσπιέρου, υπεύθυνους για την περίοδο της Βασιλείας του Τρόμου κατά την Γαλλική Επανάσταση.
Η κυκλοφορία και η επίδρασή του περιοδικού αυξάνεται διαρκώς από την ίδρυση του το 2010 και μετά, έχοντας βρει έναν τρόπο να πλασάρει με παραδοσιακά lifestyle στοιχεία («Δέκα ατάκες του Μαρξ που θα σε αφήσουν έκπληκτο») σοσιαλιστικές ιδέες σε ένα ευρύ κοινό, δίνοντας βήμα σε μια νέα γενιά αριστερού λόγου. Το μέσο όμως που ο νέος σοσιαλισμός δίνει καθημερινά τις μάχες του (και συχνά τις κερδίζει) είναι το Twitter.
Όπως τα αφοσιωμένα μέλη μιας κοινωνικής λέσχης ή μιας θρησκευτικής κοινότητας, η νεανική Αριστερά στο Μπρούκλιν μοιάζει να οικοδομεί κάτι που είναι σχεδιασμένο να υπερβεί τους περιορισμούς μιας προεκλογικής καμπάνιας ή την δημοτικότητα των πιο επιφανών εκπροσώπων της και να κρατήσει μακροπρόθεσμα ζωντανή μια ιδέα που έχει πεθάνει και αναστηθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Με στοιχεία από το New York
σχόλια