ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εμένα οι τσιγκούνηδες δεν μ΄αρέσουν, θα ένιωθα ένα μόνιμο σφίξιμο δίπλα τους. :/

Ούτε εμένα.Αλλά κι η σπατάλη είναι εξίσου πρόβλημα (ειδικά όταν κάνεις οικογένεια) ίσως και μεγαλύτερο. Βέβαια οι χαριτόβρυτες κυβερνήσεις μας των τελευταίων 10 ετών φρόντισαν να το εξαλείψουν. :)

Χαχαχα ναι, και να θες, δεν μπορείς να είσαι σπάταλος πλέον. Το τι περνάμε πολλοί από εμάς από αυτή τη νέα πραγματικότητα είναι... Τέλος πάντων, ζωή είναι θα περάσει αλλά η «φασιστική» μιζέρια δεν θα περάσει. :) Υ.Γ. Τα σχεδόν 10 ενήλικά μου χρόνια συνέπεσαν με όλο αυτό, δεν έχω παράπονο. Εμαθα να μην φτιάχνω πρόγραμμα χωρίς να υπολογίζω τις πραγματικές συνθήκες που δεν έχουν έρθει ακόμη. :Ρ

Εσεις ειδικά οι 20+ έχετε φάει ένα απίστευτο παλούκι. Σας συμπονώ, δεν φταίτε. Πάντως είναι ένας νέος κόσμος, μια νέα πραγματικότητα, που δεν πρόκειται να αλλάξει σημαντικά (ό, τι κι αν γίνει σε πολιτικό επίπεδο) για την δική σας γενιά μαζικά, επομένως όσοι έχουν μυαλό δημιουργικό και παραγωγικό (είναι διαφορετικό από την σκέτη εξυπνάδα) πρέπει έγκαιρα να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να μην βασίζονται σε λύσεις του χθες.

Συμφωνώ με την δημιουργικότητα, το θέμα είναι ότι μαζί με άλλα πρέπει να έχεις και μια αυτοπεποίθηση αλλά κυρίως μια βαθιά πίστη σε σένα (ιδανικά με γερή δόση αυτογνωσίας) για να επιτύχεις κάποια πράγματα. Καλώς ή κακώς κι άλλες γενιές σε άλλες εποχές έζησαν άλλες δυσκολίες, παράλογες ίσως που για άλλους λόγους και από άλλες σκοπιές δεν φαινόταν φως στο τούνελ. Εγώ, σαν Ατέρμονη Ανία, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο φόβος που κουβαλάω είναι το μεγαλύτερό μου πρόβλημα και αυτό ελπίζω να το καταλάβουν κι άλλοι και να δουν πως θα το διαχειριστούν/αντιμετωπίσουν. Το άλλο που υπήρξε ήταν η πίεση που δεχτήκαμε ν' αποδείξουμε ότι δεν είμαστε μπούληδες και απλά τεμπέληδες ενώ όλα είχαν μια φθίνουσα ροή, δεν πατώναμε τόσο καιρό κι αυτό νομίζω είναι από τα χειρότερα για την ψυχολογία. Επίσης νομίζω ότι κι όσοι έφυγαν κάπου με κάποιο πλάνο, καλά έκαναν, έπρεπε, το όφειλαν στον εαυτό τους να μην πουν ότι θα μείνουν να στηρίξουν την πατρίδα κτλ. Από την άλλη θέλω να πιστεύω ότι όσοι είμαστε ακόμη εδώ-και για όσο- δεν θα καθόμαστε να μαραζώνουμε όλη την ώρα ακόμη κι ας κινεί το χρήμα τον κόσμο (ή ο κόσμος το χρήμα) κι οι εργασία μας δίνει πνοή ως ένα σημείο στους περισσότερους. Υ.Γ. Φαντασία, είναι αυτό που λείπει πολλές φορές (και ναι, δεν αφορά την εξυπνάδα όπως την ορίζουμε λίγο-πολύ στην καθομιλουμένη) αλλά δεν νομίζω ότι θα προαχθεί και ποτέ. Άλλες πάλι λείπει το ψυχικό σθένος. Αυτό είναι το κακό πολλές φορές, εγώ πχ. ήθελα να βρω άμεσα εργασία όταν έκλεισα τα 18 (βρήκα και μετά λόγω χαρτιών την έχασα και μετά μόνο ποδαροδουλειές, δοκιμαστικά και αν) για να ξεφύγω από άλλα προβλήματα άσχετα από την κοινωνική κατάρρευση που βιώναμε, αλλά κατέληξαν αλληλένδετα και να δημιουργούν βραχνά. Νομίζω ότι είναι κι άλλα παιδιά που έχουν αυτά τα δύο μέτωπα κι όχι την ανθεκτικότητα να βρουν λύση γιατί τους λείπει η νηφάλια σκέψη. Οπότε νομίζω ότι χρειαζόμαστε κι απ' αυτό. Υ.Γ.1 Συγγνώμη που ξέφυγα τελείως εξ. και συγγνώμη καραβάνα για την έλλειψη συνοχής όσων λέω.

Καθολου έλλειψη συνοχής, κατανοητότατη. Φαντασία δεν υπάρχει γενικά στην ελληνική πραγματικότητα και δυστυχώς είναι ίσως το μεγαλύτερο έλλειμα...σε όλες τις ηλικίες. Τώρα ο φόβος, το ψυχικό σθένος, η πίεση...καθένας αντιμετωπίζει τους δικούς του δαίμονες όσο καλύτερα μπορεί.Αυτό που βλέπω και το βλέπω πολύ έντονα, ιπσως επειδή δεν ανήκω στο τάργκετ γκρουπ είναι οπτι εργασιακά υπάρχει ευρέως η νοοτροπία της εξαρτημένης εργασίας: να πάμε κάπου να μας προσλάβουν. Οι χαμηλοπροσοντούχοι σε δουλείες που πλέον αποφέρουν ψίχουλα (λόγω της εξοντωτικής φορολόγησης των επιχειρήσεων), οι υψηλοπροσοντούχοι στο εξωτερικό.Κανείς δεν αναζητά να κάνει δική του δουλειά, να είναι αφεντικό του εαυτού του (πλην συγκεκριμένων επαγγελμάτων πχ. γιατρός, δικηγόρος, ηλεκτρολόγος).Αυτό είναι κάτι που χρεώνεται στο ελληνικό σχολείο κυρίως, και κατά δεύτερο λόγο στην ελληνική οικογένεια. "Πες μου τι θες να κάνω". Κι αντανακλά και σε πολλούς αλλους τομείς, πχ. τα ερωτικά. Αμ αν είναι να κάτσω να σου βγάλω χρονοδιάγραμμα και μέθοδο πώς θα λύσω το θέμα που με απασχολεί το λύνω και μόνος μου, δεν χρειάζομαι υπάλληλο να με πηδάει το ΙΚΑ! Χρείαζεται τελείως διαφορετική προσέγγιση, όχι δημοσίου υπαλλήλου, διεκπεραίωση.Αλλά και επιχειρείν σε άνοδο (άρα και προσλήψεις και μισθοί ανθρώπινοι για τους εργαζόμενους) δεν μπορεί να υπάρξει σε πολιτικό context που δεν ειπναι φιλελεύθερο.Επιμένως πληρώνετε και τα απονερα του κρατισμού και του δικαιωματισμού. Όταν η ευημερία είναι μοορασμένη σε όλους ισόποσα, τότε μοιραία θα είναι χαμηλού επιπέδου. Όταν είναι μοιρασμένη ανάλογα με την αξία του καθενός, τότε υπάρχει ελπίδα να φτάσει κάποιος σε υψηλότερα στάνταρντς.

Χωρίς κανένα κεφάλαιο και μια κλήση/ειδίκευση σε κάποιον τομέα που δεν γνωρίζεις, χωρίς επαρκείς γνώσεις για την ελληνική αγορά, τους ελιγμούς που χρειάζεσαι, τους γνωστούς επίσης που απαιτούνται είναι κάτι το δύσκολο, δεν λέω ακατόρθωτο, αλλά δύσκολο. Επίσης, θα ήταν καλό να συνδυάζομαι που και που συλλογικά τίποτα δεξιότητες/ικανότητες και να είχαμε έστω μια συνεταιρική διάθεση αλλά που, βλέπω κι αυτή την ανάγκη της ηγεσίας σε παράλογο έως και χαζό βαθμό. Εμένα μ΄ αρέσει η λογική της ισοτιμίας και της ομαδικής δουλειάς, νομίζω ότι αν υπήρχε αυτή η νοοτροπία (που είναι σπάνια) γίνονται όμορφα πράγματα και η δουλειά γίνεται ένα ευχάριστο κομμάτι της καθημερινότητας. Ωστόσο, θα ήθελα να τοποθετηθείς κι άλλο επί του παρόντος αν θέλεις και μπορείς γιατί όπως έχω πει (μάλλον) μ' αρέσει που έχουμε διαφορετική προσέγγιση κι επίσης διαβάζουν κι αρκετοί έφηβοι και θεωρώ ότι έχει καλή επιρροή να διαβάζουν κι αυτά κι ας μην ευαγγελιστούν, αλλά να τα 'χουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. (κοινώς προσφέρεις στον πλουραλισμό που δεν είναι και πολύ μεγάλος εδώ πέρα)

Μερσί!Όμως ίσως δεν το διετύπωσα σαφώς, ή ισ´ως τα αριστερά αντανακλαστικά που πάλι φέρουμε από το σχολείο τα τελευταία 30 χρόνια, δεν το κάνουν ολοφάνερο αυτό που λέω.Δεν εννοώ να προσπαθούμε να είμαστε όλοι ηγέτες ή εργοδότες. Εννοώ να ξεφύγουμε από το πλαίσιο "στέλνω βιογραφικά και περιμένω να με προσλάβουν". Θα φέρω το παρσ´δειγμα του στρατού: οι διοικούμενοι πρέπει να πρράσουν από το στάδιο της αυτοδιοίκησης, πριν ή ανεξαρτήτως, του σταδίου της διοίκησης. Ακόμα και ποτέ να μην διοικήσεις, πρέπει να αυτοδιοκείσαι. Άλλο ένα μέγιστο θέμα υης ελληνικής κοινωνίας: η πειθαρχία κι ακόμη περισσότερο η αυτοπειθαρχία. Το χρεώνω και αυτό στην αριστερή κατήχηση...Πώς θα πάμε μπροστά ως κοινωνία, και ως άτομα, σε οποιονδήποτε τομέα, όταν δεν μπορούμε να διοικήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό;;;Σήμερα περισσότερο από ποτέ χάρις στις νέες τεχνολογίες υπσ´ρχει μια εκπληκτική δυνατότητα για νεανική επιχειρηματικότγτα (ακόμα και εφηβική!) η οποία μένει ανεκμετάλλευτη επειδή δεν υπάρχει η νοοτροπία, το μενταλιτρ´, καθώς δεν χρεισ´ζεται ούτε χρήμα, ούτε δικτύωση με γνωστούς, παρά μόνο -ακριβώς- αυτοπειθαρχία και φαντασία. Από το στήσιμο ιστοσελίδων, τους influencers στα σόσοαλ, τους καναλάρχες του Youtube κλπ κλπ. Υπάρχει κανάλι με εκατομμύρια views που δείχνει ένα νεαρό να ξετυλίγει παιχνίδια και να τα περιγράφει! Το προσόντα κι ιδιαίτερες δεξιότητες, τι γνωστούς και τι κεφαλαιο απαιτει αυτό; Τίποτα. Το μόνο που απαιτεί είναι φαντασία και προσωπικό κόπο: στρώσιμο κώλου, δηλαδή, γιατί τα 2 λεπτά του βίντεο απαιτούν ώρες και μέρες εργασίας από πίσω.Καπως ετσι θα είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος. Φαίνεται μ@λακία στην αρχή, λες "αν είναι δυνατόν", αλλά αυτός που θα έχει την ιδέα και θα το προχωρήσει θα προκόψει.

Νομίζω ότι μάλλον η προσήλωση και η σκληρή δουλειά για κάτι που μπορεί ν' αποτύχει είναι που αποθαρρύνει, μάλλον όπως το λες, θέλουμε βεβαιότητες αλλιώς δεν κουνιόμαστε εύκολα.Απλά, σίγουρα δεν έχουμε όλοι κλίση ή έφεση με την τεχνολογία ή δεν μας ταιριάζει τόσο.Αλλά από την άλλη, από το να μένεις με σταυρωμένα χέρια, κάτι κάνεις. Εμένα θα μου άρεσε απλά να υπάρχει μια συνεργασία και μια ποιότητα που θα έχει αντίκτυπο και λίγο πέρα από εμάς.

Η νέα πραγματικότητα δεν έχει πλέον βεβαιότητες. Οι βεβαιότητες υπήρχαν όσο το σύστημα τσουλούσε αβίαστα, δηλαδη μεταπολεμικά και μέχρι το κραχ της Λήμαν Μπράδερς. Οι βεβαιότητες πλέον δεν υπάρχουν. Εγώ προσωπικά έπρεπε να χάσω παιδιά και να περάσω καρκίνο για να χωνέψω ότι δεν έχουμε τον απόκυτο έλεγχο τγς ζωής μας: ήμουν μοσχοαναθρεμένη βλέπεις. Το ότι μπορούν να γίνουν ωραιότατες συνεργασίες (και δεν χρειάζονται καν ιδιαίτερες τεχνολογικές γνώσεις, η τεχνολογία είναι απλώς το μέσον, αναθέτεις σε κάποιον να στο παρέχει) είναι γεγονός, απλά κι αυτό δεν το μαθαίνουμε στο σχολείο. Βλέπεις; Η παθογένεια πάει πάντα, πάντα, πάντα στα χρόνια του δημοτικού και του γυμνασίου...Εδώ μέσα λχ. τόσοι κλαίγονται για δουλειές κλπ, δεν είδα ποτέ κάποιος να παίρνει μια πρωτοβουλία να τους μαζέψει να δουν τι μποτούν να κάνουν όλοι μαζί, Μια κοοπερατίβα; Ένα site; Μια ΜΚΟ; Κάτι θα υπάρχει! Αντίθετα κυριαρχεί μια μίρλα, μια φοβητικότητα για τα πάντα εφόσον δεν είναι μασημένη τροφή. Όμως έτσι περνάνε τα χρόνια και τελικά δεν ζουν. Κι είναι κρίμα.

Μια αρνητικότητα εδώ που τα λέμε υπάρχει. Βασικά κι από μέρους μου υπήρχε αλλά όχι επειδή δεν υπήρχε μασημένη τροφή. Δεν είναι παντα αυτός ο λόγος αν και το αποτέλεσμα καταλήγει μάλλον ίδιο, οπότε έχει σημασια;Όσο για το σχολείο όχι μόνο δεν προαγει όσα λέει ότι κάνει (είχα ρίξει τρελό γέλιο τότε που διαβαζα ότι βασικός σκοπός του λυκείου είναι να προαχθεί η κριτική ικανότητα πχ) και επειδή τα μικρά παιδιά ΈΧΟΥΝ φαντασία, κάτι γίνεται και όλο αυτό πλέον παύει να υφίσταται. Από την άλλη σκέφτομαι ότι φταίμε κι εμεις που αφήνουμε να μας πείθουν ότι "έξηντα χιλιάδες επαναλήψεις κάνουν την αλήθεια" (Χαξλευ) και δεν μας λείπει η μασημένη τροφή αλλά το θάρρος να κάνουμε αυτό που μπορούμε πραγματικά και να το ξανακάνουμε μέχρι να είναι καλό,πραγματικά καλό.

Συμφωνώ με Καραβάν. Ειναι ενα θέμα αυτό που μας περιγραφεις και πολυ φοβάμαι οτι αν κάνετε και μωρο και παντρευτείτε θα τα ζωστεις ολα μονη σου ( έχω ζωντανό παράδειγμα απο μια ξαδέρφη μου, για τα παιδιά τα πληρώνει ολα αυτή, το σπίτι ολα, και αυτός παιρνει περισσότερα χρήματα, και δεν έδινε μια μιλαμε, μονο για δικά του θεματα. Καυγάδες άπειροι και τελικα το πόρισμα ηταν οτι αυτός είχε φιλενάδα της νοίκιαζε και διαμέρισμα παρακαλώ, της το πλήρωνε και μάλιστα της ψώνιζε και απο το σούπερ μάρκετ, που στην ξαδέρφη δεν καταδεχόταν να πανε μαζί για ψώνια.) Λαβε τα μετρα σου. Απο την αρχή τα ξεκαθαριζεις αυτά. Αφού βλέπεις αυτές τις ενδείξεις που μας γραφεις που δεν ειναι ευοίωνες για γαμο και ωραία ατμόσφαιρα εννοώ, σκεψου τι θα κανεις. Συζήτησε το μαζί του και ξεκαθάρισε τα αυστηρα. Δωστου ενα χρονικό διαστημα να προσπαθήσει να αλλάξει. Μην ανεχεσαι τέτοιες συμπεριφορές.