ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.11.2019 | 04:19

Θέλω πίσω τη μαμά μου!

Πριν 1 μήνα > τη μαμά μου!! Στις αρχές δεν καταλάβαινα τι είχε γίνει! Τώρα όμως κάθε μέρα με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι! Ένα παράξενο συναίσθημα σαν να σκοτεινιαζουν όλα γύρω μου και το κλαμα με καταβαλλει...Τα βάζω με τον εαυτό μου, μου ρίχνω ευθύνες πως ίσως μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω για να ζήσει!! Δεν αντέχεται, δεν παλεύεται όλο αυτό... ειλικρινά όμως!!!
16
 
 
 
 
σχόλια
Πέρυσι έχασα απότομα και γω το μπαμπά μου και κάθε πρωί πεταγόμουν κλαμμένη από το κρεβάτι μου φωνάζοντας το μπαμπά μου να ρθει πίσω. Ήμουν μήνες καθισμένη και κοιτούσα από το παράθυρο. Με το καιρό άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως δεν θα γυρίσει πίσω δυστυχώς. Το σοκ ήταν μεγάλο καθώς και όλη η ταλαιπωρία που βίωσα μόνη μου κυρίως επειδή ήταν ξαφνικό. Το Γενάρη θα κλείσουν δύο χρόνια και όταν πηγαίνω στο μνήμα του να του ανάψω το καντήλι κτλ. αναρωτιέμαι αν όντως είναι εκεί ο μπαμπάς μου γιατί μου φαίνεται παράξενο. Άλλες φορές το αποδέχομαι και άλλες φορές νομίζω πως θα έρθει. Είναι πολύ επώδυνο αυτό αλλά με το καιρό θα συνέρχεσαι. Συλλυπητήρια...
Σε νιώθω...επειδή μέναμε σε σπίτι που χρειαζόταν να ανέβεις μια ανηφόρα για να το φτάσεις, είχαν τυπωθεί στο μυαλό μου από παιδί εικόνες όπου στο τέλος του δρόμου η μαμά μου γυρνούσε κάθε μεσημέρι από τη δουλειά με τις σακούλες από φούρνο, σουπερμαρκετ κλπ...Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια όποτε πηγαίνω στο πατρικό μου νομίζω κάποιες φορές ότι την βλέπω αχνά στην άκρη του δρόμου...ή όποτε βλέπω από μακριά φιγούρα που της μοιάζει...Σε εκείνο το μέρος που πηγαίνεις, και πήγαινα κι εγώ, εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι και τα αλλεπάλληλα ερωτήματα, λογικά και μη, είναι γνώριμα...Καλή δύναμη γλυκιά μου. Και μη ξεχνάς ότι οι αγαπημένοι μας πάλεψαν μια ζωή να μας βλέπουν να χαμογελούμε.
Αυτό που λες με τη μαμά σου να σου τη θυμίζουν διάφορες καταστάσεις συμβαίνει και σε μένα με το μπαμπά μου. Υπάρχουν άνθρωποι που του φέρουν εξωτερικά και αν τους δω από μακριά νομίζω πως είναι ο μπαμπάς μου αλλά από κοντά δεν είναι. Το στυλ του ντυσίματός του με το καπελάκι και τα χνουδωτά πουκάμισα του χειμώνα πχ, άλλοι το παράστημά του αλλά όταν κοιτάζω το πρόσωπό τους λέω πως δεν είναι ο μπαμπάς μου. Είναι δύσκολο πολύ αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε δυστυχώς τίποτα. Πάντα θα υπάρχει ένα κενό, μία λύπη, μία ανέλπιδη ελπίδα ότι θα ξανάρθει. Το σπίτι είναι άδειο πλέον και γω μόνη με τη μαμά μου. Είμαι λίγο μεγαλύτερη από εσένα, αν κατάλαβα θα είσαι 30, αλλά νιώθω ώρες ώρες ένα μικρό παιδί ορφανό. Καλή δύναμη σε όλους εμάς που μείναμε πίσω...
Μόνο όποιος το έχει βιώσει μπορεί να καταλάβει. Και θεωρώ πως όσο κι αν μεγαλώσουμε, ναι το παιδί μέσα μας θα τους αναζητά... 30 είμαι, όντως. Αλλά έχω αισθανθεί και σαν αβοήθητο μικρό παιδί όταν βίωνα τα πρώτα στάδια πένθους. Υπήρξαν φορές που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί. Που σηκωνόμουν μόνο για τα βιοποριστικά.Που κατέβαλλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να πάω στην δουλειά που μόλις είχα πρωτοπιάσει, να εξυπηρετώ τον κάθε ένα που ήταν απαιτητικός και θυμωμένος και δεν ήξερε καν τι περνάω, να γυρίσω να μαγειρέψω για αδέρφια/πατέρα, να καθαρίσω σπίτι, να υποδέχομαι επισκέψεις από κόσμο (ειδικά τις πρώτες μέρες ήταν σκέτο μαρτύριο, όσο κι αν το εκτιμώ που μας σκέφτηκαν), να μένω τις μισές μέρες στο πατρικό και τις μισές με τον άνθρωπό μου που είχαμε πει ότι θα συγκατοικήσουμε πριν μου συμβεί ότι συνέβη και ταυτόχρονα να ακούω παράπονα και κατηγορίες από ''συγγενείς'' ότι χάθηκα και χίλια δυο. Λες και δεν ξέρανε τι είχα να φέρω εις πέρας.Να φροντίζεις τη μαμά σου, βλέποντας σε εσένα να είσαι δυνατή θα παίρνει και εκείνη δύναμη.Το βίωσα και το βιώνω και εγώ με τον μπαμπά μου. Τα σπίτια μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε δίπλα μας όσους αγαπάμε, δεν είναι άδεια. Είναι γεμάτα αγάπη και αναμνήσεις που θα φροντίσουμε να κρατήσουμε ζωντανές στη μνήμη!
Σε καταλαβαίνω γιατί αυτό με τις ευθύνες τις είχα από πολύ μικρή ηλικία και τώρα προστέθηκαν και άλλες πολλές. Τουλάχιστον εσύ είχες και έχεις τον άνθρωπό σου, οπότε έπαιρνες και παίρνεις δύναμη γνωρίζοντας ότι έχεις κάποιον που σε αγαπά και σου δίνει αγάπη. Εμένα μου άσκησε βία μέσα στο πένθος και δεν σεβάστηκε τίποτα προσθέτοντας πόνο στο πόνο κ.α. Το καλό είναι πως έπεσε η μάσκα του και φάνηκε η αηδία που τον έντυνε. Ευτυχώς γλίτωσα αλλά έχασα πολλά και επένδυσα λάθος. Πήγε στα τσακίδια και ηρέμησα. Έφυγε ο ψεύτικος και τον έχω ξεπεράσει πολύ γρήγορα. Διότι όταν κάποιος σε τσακίζει δεν μένει τίποτα πλέον πια παρά μόνο κάνεις εμετό. Ο μπαμπάς μου ζει στη καρδιά μου αλλά όχι στο σπίτι πλέον. Καληνύχτα
Λυπάμαι πολύ για τη μαμά σου. Η απώλεια είναι από τις μεγαλύτερες και είναι πολύ λογικό να νιώθεις έτσι. Ο πόνος με το χρόνο μαλακώνει. Πάντα θα τη θυμάσαι και μετά από καιρό η ανάμνηση της θα σου φέρνει παρηγοριά και χαμόγελο κι όχι δάκρυα.
Καλή μου ψυχή, σε νιώθω απόλυτα.Πριν μια εβδομάδα έκλεισαν 8 χρόνια από τότε που έχασα τη δική μου μαμά.Ήμουν 22 χρονών τότε.Έγινε πολύ ξαφνικά, γιατί είχε άριστο ιστορικό υγείας και ανησυχήσαμε ένα πρωί γιατί δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Τελικά την βρήκαμε στο κρεβάτι, όπου είχε ''κοιμηθεί'' το βράδυ στον ύπνο. Η καρδιά βλέπεις...δεν είναι ποτέ προβλέψιμη. Πόνεσα πάρα πολύ. Δεν μπορούσα όμως να το εξωτερικεύσω. Ούτε μαύρα φόρεσα, ούτε έκλαψα. Άργησα πολύ να κλάψω, μετά από 3 χρόνια. Ανέλαβα έναν πατέρα-ράκος και 2 μικρότερα αδέρφια φοιτητές, μαζί με ένα σπίτι ΜΟΝΗ μου. Δυσκολεύτηκα πολύ όμως τα κατάφερα. Στο ενδιάμεσο όμως συνειδητοποίησα ότι η μαμά μου δεν θα ήθελε με τίποτα να κλαίω και να στενοχωριέμαι. Το δούλεψα πολύ μέσα μου και κράτησα μόνο τα θετικά από εκείνη και όλα όσα με δίδαξε. Πλέον έχω κάνει και δική μου οικογένεια και έχω δύο σπίτια να φέρω εις πέρας. Με βοηθάει πολύ και ο άνθρωπός μου. Κι αν έρθει το παιδάκι, καμιά φορά σκέφτομαι πως θα τα καταφέρω χωρίς την μαμά μου αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι παρά τις δυσκολίες κατόρθωσα να σταθώ στα πόδια μου και να μάθω τόσα πολλά.Είναι άκρως λογικά όλα όσα αισθάνεσαι. Μίλα και εκφράσου σε όσους εμπιστεύεσαι. Όσες φορές χρειαστεί. Επίσης να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και σε κάνουν να ξεχνιέσαι. Ακόμη κι αν είναι το να χορέψεις. Απομάκρυνε τοξικούς ανθρώπους από δίπλα σας. Από την οικογένεια σας. Τα προσωπεία πέφτουν σε τέτοιες περιπτώσεις κι έρχεται στην επιφάνεια η σαπίλα της ψυχής ορισμένων που λένε πως ''τάχα'' μας αγαπούν. Άντλησε δύναμη μέσα σου από όσα σου έχει μάθει η μαμά σου. Δεν φταις εσύ που ''έφυγε'' και το ξέρεις. Κανείς δεν φταίει. Είχες την ευλογία να έρθεις στον κόσμο από εκείνη και την έκανες ευτυχισμένη. Τώρα, για να τιμήσεις την μνήμη και την ψυχή της, να τη θυμάσαι με τα καλύτερα που είχε ως άνθρωπος. Και κάθε σου κίνηση ή προσφορά (στο σπίτι, σε οτιδήποτε) συνεχίζει το έργο που εκείνη σου έμαθε. Να μην φοβάσαι και να μη δειλιάζεις. Έχεις μέσα σου ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ, να ξέρεις.Και αυτό που λένε ο χρόνος γιατρεύει κι απαλύνει ισχύει...Θα με θυμηθείς μετά από κάποια χρόνια... :-)Εξάλλου η πίστη μας διδάσκει ότι θα συναντηθούμε ξανά με τις ψυχές που έφυγαν από κοντά μας, κι ότι εκείνες πάντα θα υπάρχουν, απλά δίχως την μορφή του φθαρτού ανθρωπίνου σώματος. Να προσεύχεσαι για τη μητέρα σου να βρει ανάπαυση και έτσι θα αγάλλεται η ψυχή της. Είναι στα χέρια του Θεού και σίγουρα γεύεται μια ζωή πολύ πιο δοξασμένη από τη δική μας την πρόσκαιρη και την προσκολλημένη σε υλικά!Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είχε πει:"Όποιος έχει πραγματικά φιλοσοφημένη σκέψη και κατευθύνεται από την ελπίδα των μελλοντικών αγαθών, ούτε και το θάνατο θα θεωρήσει σαν θάνατο. Ο δίκαιος, δηλαδή, που βαδίζει στο δρόμο του Θεού και καθημερινά περιμένει να μπει στη βασιλεία Του, δεν ταράζεται, δεν αναστατώνεται, δεν στενοχωριέται, όταν έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο, όταν λ.χ. αντικρύσει νεκρό κάποιον συγγενή ή φίλο του. Γιατί γνωρίζει ότι ο θάνατος, γι' αυτούς που έζησαν ενάρετα στη γη, δεν είναι παρά μετάθεση σε μια καλύτερη ζωή, ταξίδι για έναν καλύτερο τόπο, δρόμος που οδηγεί στα στεφάνια.''Ξέρεις πως εύχονταν παλαιότερα οι ορθόδοξοι σε περίπτωση θανάτου; ''Και στα δικά μας!'' λέγανε και φωτιζόταν το πρόσωπο τους όλο.Εύχομαι η ψυχή της μαμάς σου να βρει την ανάπαυση και καλή δύναμη σε εσένα και την οικογένεια σου.
Αν και κάτι στιγμές βαθιά μέσα μου έχω αισθανθεί το πιο αδύναμο πλάσμα επί γης... σε ευχαριστώ. Κανείς δεν ξέρει πόσο δυνατός είναι μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί να γίνει, είναι η αλήθεια.
«προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» αυτό λέει το πιστεύω των ορθόδοξων, γι αυτό δεν στεναχωριούνταν υπερβολικά γιατί πίστευαν στην ανάσταση, η προγιαγιά μου είχε μαζέψει σε ένα μπαούλο όλα τα ρούχα της για να έχει τι να φορέσει όταν αναστηθεί.(ακόμη υπάρχει αυτό το μπαούλο κάπου στο σπίτι στο χωριό). Αν έχεις λοιπόν αυτή την ελπίδα, εύχομαι ο θεός να την έχει στην μνήμη του,την μητέρα σου!Υ.γ. μακάρι όταν φύγω, να φύγω κι εγώ έτσι ήσυχα.
Είσαι στη περίοδο του πένθους και είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό που βιώνεις.Ακριβώς έτσι ένιωθα κι εγώ πρίν από χρόνια.Υπομονή σου εύχομαι και όταν έχεις ανάγκη να εκφράσεις τον πόνο σου,να το κάνεις.Να είσαι πάντα καλά να τη θυμάσαι.

ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ

Scroll to top icon