Έτσι άκουγα πάντα να λένε όλοι...Κράτα μία πισινή, κράτα μικρό καλάθι....Γιατί;;;;
Εμένα μ αρέσει να κρατώ μεγάλο καλάθι! Να το γεμίζω συναισθήματα και γνώσεις. Να ανοίγω τους ορίζοντές μου,να δίνομαι να παραδίνομαι... Να γελάω δυνατά και να κλαίω με αναφιλητά... Να συναντώ ανθρώπους που θα γνωρίζουν τον πραγματικό μου εαυτό και όχι αυτόν που καθρεφτίζεται στις απατηλές και ματαιόδοξες ανάγκες μου! Τι πιο ωραίο από εκείνους που αγαπούν και το λένε, από εκείνους που μισούν και φεύγουν. Ειλικρινή συναισθήματα.
-Και αν πέσω??? Και αν χτυπήσω???-Και τι έγινε????
Θα ξανασηκωθώ. Θα το έχω ζήσει τουλάχιστον. Η πληγή θα επουλωθεί και το σημάδι της θα είναι εκεί να μου θυμίζει ότι έζησα. Ότι δεν άφησα την ζωή να με προσπεράσει χαζεύοντας στον καναπέ, ότι δεν φοβήθηκα το λάθος, ότι ρίσκαρα.
Οχυρώνοντας την ψυχή σου τελικά ίσως να μην είναι η λύση. Ίσως να είναι η διέξοδος από τις ανασφάλειες σου, ίσως να σε προφυλάσσει από μεγάλα λάθη και πολύ πόνο. Τα τείχη όμως δεν πρέπει ποτέ να είναι αδιαπέραστα. Ταμπουρωμένος στο καβούκι σου δεν μπορείς να δεις τον κόσμο που πραγματικά ανοίγεται έξω από αυτό!
«Τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει την ψυχή εκτός από τις αισθήσεις, όπως ακριβώς τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει τις αισθήσεις εκτός από την ψυχή», Oscar wilde από το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϊ.
σχόλια