Μήπως να λήξουμε την κωμωδία με το πολυτονικό;

Προσθέτω επίσης κάτι που δεν είναι τόσο γνωστό, ότι οι εκδότες (Άγρα, Κίχλη, ΜΙΕΤ κ.λπ.) υιοθετούν συνήθως τους κανόνες πολυτονισμού της τελευταίας σχολικής γραμματικής, η οποία προβαίνει σε πολλές απλοποιήσεις σε σχέση με τους κανόνες της αρχαίας γλώσσας. Π.χ. «γυναίκα» (με οξεία και όχι περισπωμένη, όπως ήταν στα Αρχαία). Τα δίχρονα φωνήεντα γίνονται σχεδόν πάντα μακρά. Άρα πρόκειται για ένα ήδη κουτσουρεμένο σύστημα. Επίσης, διίστανται οι απόψεις ως προς το εάν θα πρέπει να μπαίνει υπογεγραμμένη ή ως προς το εάν η λέξη «ποιος» θέλει βαρεία (Ίκαρος) ή οξεία (Άγρα, Gutenberg). Κάποιοι αντικαθιστούν τη βαρεία με οξεία για λόγους ύφους (Ρένος Αποστολίδης). Ξαναλέω, ιστορική ορθογραφία και μονοτονικό δεν είναι ασύμβατα. Εκεί ανοίγει μια άλλη συζήτηση όμως - ίσως για μια άλλη φορά.

Αρχικά είναι πολύ παραπάνω από σίγουρο ότι δεν πιστεύω σε καμιά θεωρία υπεροχής, τέτοιες θεωρίες είναι απολύτως γελοίες. Επί της ουσίας τώρα, ενώ συμφωνώ με το πρώτο μέρος του σχολίου ("το πιο θλιβερό είναι ότι οι άνθρωποι συγχέουν την απλοποίηση τής γλώσσας με το πολυτονικό"), διαφωνώ με το δεύτερο. Η δική μου προσπάθεια ανάγνωσης με τόνους και πνεύματα είχε αποτελέσματα και χωρίς καμία διάθεση υπεροψίας ή σύγκρισης (αλίμονο!) αν σκεφτείτε ότι κι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της χώρας έχει πει ότι "ακούει" τα κείμενα, μη σας φαίνεται τόσο παράξενο. Ειδικά όταν το πολυτονικό χρησιμοποιήθηκε ως ένα απλό σύστημα για την καταγραφή και αναπαραγωγή μουσικής (με αναπνοές κλπ), απλό σε σχέση πάντα με το προηγούμενο σύστημα των κεφαλαίων που απαιτούσε πάνω από το κείμενο να σημειώνουν γράμματα πλάγια, ανάποδα, μισά και άλλα σύμβολα. Αν ενδιαφέρεστε, καθώς είναι αδύνατο να επισυνάψω πολυμεσικό υλικό στην απάντηση και νομίζω ότι ο χώρος δεν προσφέρεται για τέτοιες πληροφορίες, δε λέγονται εδώ, θα μπορούσα να σας στείλω μέσω email. Ήδη σε προηγούμενο σχόλιο έγραψα ότι το εντυπωσιακό είναι πως αλφάβητο σε χρήση ξαφνικά αποκτά / αντικαθίσταται από 24 νέα γράμματα. Μπορώ να δεχτώ να μην απασχολεί και πολύ ότι ένα γράμμα έχει δύο προφορές (π.χ. στα γερμανικά το γράμμα o προφέρεται με δύο διαφορετικούς τρόπους) ή να μην έχει παρατηρηθεί η έλλειψη και ύστερα σταδιακά να προστεθούν ένα-δυο γράμματα (π.χ. Η και Ω), αλλά δεν στέκει να προστεθούν μονοκοπανιά 24 γράμματα χωρίς να αποτυπώνουν επιπλέον πληροφορία. Η ψιλή υποδηλώνει μια άηχη αναπνοή, κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί ένας ερμηνευτής συχνά να ξέρει πότε να πάρει αναπνοή και τι αναπνοή χωρίς να χρειάζεται το σημαδάκι πάνω από το κείμενο (και σήμερα υπάρχει ένα κόμμα πάνω από το μουσικό κείμενο), όμως αυτό δεν είναι λόγος να αλλάξει η σημειογραφία που εξυπηρετεί κι αυτόν που δεν ξέρει.