ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άπειρες ώρες στο νοσοκομείο σε μια πλαστική καρέκλα να τον κοιτάζω και να του δίνω κουράγιο. Λεπτό το λεπτό να του θυμίζω πόσο τον αγαπάω και πόσο πρέπει να παλέψει για τους δύο μας. Προσπαθώ να ρουφαω κάθε στιγμή μαζί του. Να μην του χαλάω χατίρι σε τίποτα. Να το παίζω πιο δυνατή κι από τη δύναμη. Έλα μωρέ, μια χαρά είμαι εγώ. Πας καλά; Τι ανάγκη έχω εγώ; Εσύ είσαι η προτεραιότητα μου. Εγώ τα καταφέρνω. Εγώ είμαι εδώ για σένα. Σε ότι θες όποτε το θες. Εγώ είμαι μια χαρά! Δεν είμαι όμως. Με βασανίζουν τα ποσοστά κάθε μέρα, κάθε λεπτό. Τα ποσοστά υπέρ του και τα ποσοστά κατά του. Όμως δεν επιβιώνεις έτσι. Η σκέψη είναι ύπουλο πράγμα. Πως να το ελέγξεις; Είναι σαράκι που μου τρώει την ψυχή. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μαθηματικά και τώρα έχω τον καλύτερο λόγο να δικαιολογώ τον εαυτό μου. Κι ας είμαι δασκάλα. Η ενότητα ποσοστά με έχει διαλύσει πατόκορφα. Πάντα θα κομπιαζω όταν θα τη διδάσκω. Αν ήταν το χέρι μου θα τα καταργούσα εντελώς, θα τα αφανιζα. Πρέπει να σκέφτομαι θετικά. Πρέπει να σκέφτομαι θετικά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΘΕΤΙΚΑ. Πρέπει. Πρέπει να γίνει καλά. Πρέπει να νικήσει το τέρας. Παίρνω θάρρος, αλλά κάπου κοντοστέκομαι. Φοβάμαι αν. Δεν έχει "αν". Πάμε πάλι. Πρέπει να σκέφτομαι θετικά. ΘΕΤΙΚΑ. Σαν καλοκουρδισμενη μηχανή. Ολη μέρα το ίδιο μοτίβο. Κάθε μέρα μια επανάληψη. Δεν έχω δικαίωμα να ξεκουράζομαι. Είμαι μόνη μου χωρίς στήριξη κι είμαι το μοναδικό του στήριγμα. Πόση ευθύνη, Θεέ μου... Δεν το πίστευα στη ζωούλα μου όλο αυτό πως θα το ζήσω. Και σα να μην έφτανε αυτό. Τελείως ξεψυχισμενη αποψε πήρα ένα ταξί να γυρίσω σπίτι. Αγνωστος τόπος εδω για μένα. Στην τάδε οδό παρακαλώ, του λέω. Μονο αυτήν ξέρω. Λίγο μέχρι το νοσοκομείο και πάλι πίσω. Είχα εικοσαρικο και ήξερα, ότι θα πάρει την ελάχιστη. Πάντα προνοω και κρατάω ψιλα, απλά δεν πρόλαβα σήμερα. Που μυαλό πια; Φτάσαμε. Την ελάχιστη, του λέω, ε; Ε, βέβαια την ελάχιστη, μου απαντάει με ύφος. Το προσπερνώ και του λέω οτι βασικά έχω εικοσάρικο (κάπως απολογητικά λες κι είχα κάνει κρίμα ή κρατούσα κάνα 500ρικο). Ε, με πήρε μονότερμα! Με μια ανάσα, με μια γκαρίδα μου έκανε άγρια υποδείξεις να κρατάω ψιλά εφόσον ξέρω την τιμή, ότι έτσι δημιουργώ πρόβλημα στους ταξιτζήδες, ότι αν δεν είχε ψιλά θα έπρεπε να κάνει τον γύρο να βρει ψιλά, ότι είμαι νέα κοπέλα κι έπρεπε να είμαι πιο έξυπνη (!). Τον άφησα να τα πει. Στο τέλος τον ρώτησα αν τελικά έχει να χαλάσει το εικοσάρικο. Μου απάντησε πως έχει. Τότε τον πήρα εγώ μονότερμα. Ύψωσα στον ίδιο τόνο τη φωνή μου και θα την ύψωνω σε κάθε γελοίο και γελοία που νομίζει πως επειδή έχει τα διπλάσια μου χρόνια μπορεί να μου μιλάει σαν γονιός μου. Όταν υπάρχουν λύσεις σε τέτοια θέματα, καλοί μου άνθρωποι, να είστε ευγενικοί και κατανοητικοι. Αν μου έλεγε πολύ ευγενικά "Εγώ κυρία, έχω να σας χαλάσω αυτή τη φορά, αλλά αν θέλετε τη συμβουλή μου προσπαθήστε να κρατάτε όσο το δυνατόν πιο ψιλά για να διευκολύνεστε εκατέρωθεν" θα τη δεχόμουν πολύ ευχαρίστως γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω. Θα ξαναμιλήσω στο ίδιο ύφος,όμως, την επόμενη φορά που δεν θα μου συμπεριφερθουν όμορφα με πρόσχημα την ηλικία μου και τη νοημοσύνη μου. Δίνω το 1000% του εαυτού μου σε μια ζωτικής σημασίας κατάσταση εδώ και μήνες και θα ακολουθήσουν μήνες και μήνες. Σε ένα αληθινό πρόβλημα. Δεν ήταν υποχρεωμένος να το ξέρει. Αν όμως οποιοσδήποτε έχει τα κότσια να τα βάλει μαζί μου επειδή με βλέπει μικρή και υπολογίζει ότι η μόνη μου έγνοια είναι σε ποια καφετέρια θα πιω καφέ (κόβω το κεφάλι μου πως πολλοί παίρνουν θάρρος από την ηλικία μου και το παρουσιάστικο μου για να μιλάνε έτσι), έχω πια τα τριπλάσια κότσια να απαντήσω. Και θα τα κάνω δεκαπλάσια. Το αποτέλεσμα; Γύρισα στο σπίτι πονεμένη, διαλυμένη και επιπλέον θυμωμένη. Κι αυτή σήμερα ήταν μια δύσκολη ημέρα που ένας άγνωστος για ένα γαμημενο εικοσαρικο μου την έκανε δυσκολότερη. Επέστρεψα σ' ένα ξένο σπίτι, σ' έναν ξένο τόπο, με τον άνθρωπο μου καρκινοπαθη στο νοσοκομείο να κλαίω πια τώρα α-ν-ε-λ-έ-η-τ-α πολύ έχοντας συγχύσει καταστάσεις και αισθήματα. Έπεσα στα βαθιά. Δεν μας έπρεπε τόσο βαθιά Θεέ μου. Σφίγγω τα δόντια κι εύχομαι το καλύτερο για όλον τον κόσμο. Ακόμα και για τον μαλακα ταξιτζή που ούτε απόδειξη δεν έκοψε τώρα που το σκέφτομαι. Καληνύχτα σε όλους και κάθε καλο σε όλους τους σχολιαστες που μου δίνουν κουράγιο.