ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΜΙΑ τόσο γλυκιά, άδεια καθημερινότητα απέκτησε τόσο νόημα; Βρισκόταν εκεί τόσο καιρό, μέσα μου, μέσα μας, κι εμείς τρέχαμε να προλάβουμε τα μακρινά μας όνειρα, χωρίς να εκτιμούμε την ίδια τη βιολογική μας ζωή. Ένας σουρεαλισμός αβάσταχτος. Μέσα σε μια μεγάλη μέρα, σε ένα περιορισμένο διάστημα χρόνου, η ψυχολογία θα ανεβοκατέβει, θα γίνουν λιγότερες κινήσεις και πολύ περισσότερες σκέψεις. Μηχανικές κινήσεις, χαοτικές σκέψεις. Ανησυχία. Ξέρεις τι; Όχι, δεν θα αφήσω αυτή την ανησυχία να με καταβάλει.
Θα επιμείνω στη γραμμική καθημερινότητα. Στο τίποτα που φαίνεται σαν να είναι τίποτα, αλλά τελικά είναι τα πάντα. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Όχι, δεν βαριέμαι, καθόλου δεν βαριέμαι. Ίσα-ίσα, έμαθα να εκτιμώ τα λίγα και καλά, τα απαραίτητα. Συμβαίνει κάτι τραγικό, κάτι πρωτόγνωρο, όπως συνέβη κι άλλες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Γιατί τώρα; Γιατί όχι τώρα; Είναι ένα δώρο. Τι λες; Ακούγεται τόσο ειρωνικό, τόσο άδικο, μα, πράγματι, είναι μια ευκαιρία. Χθες βράδυ συμπλήρωσα ένα έντυπο, το έβαλα στην τσέπη μου και βγήκα για έναν περίπατο. Και χθες το βράδυ, όπως και όλες αυτές τις μέρες, ένιωθα μέσα μου ένα απερίγραπτο βάρος. Περπατούσα και παρατηρούσα. Ησυχία, άδειοι οι δρόμοι, έρημος τόπος. Μα, τι όμορφος τόπος.
Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που η τωρινή κατάσταση μας βρήκε εδώ. Μπορεί να μη κουβαλώ αίμα Σπετσιώτικο αλλά για μενα αυτός ο τόπος είναι κομμάτι της ψυχής μου. Εδώ και χρόνια μετακινήσεις συνέχεια κυρίως ανάμεσα σε δύο βασικούς πόλους, το Λος Άντζελες και τις Σπέτσες. "Όπου κι αν είμαστε, είμαστε εδώ!", φώναζαν κάποτε παιδιά σε μια σκηνή... Το βάρος έφυγε, έσβησε, το πήρε το αεράκι. Πρώτη φορά άκουσα το κύμα τόσο καθαρά. Αγνό, χόρευε στην άκρη της παραλίας σαν να με καλούσε. Συνέχισα και κοίταξα ψηλά. Τα αστέρια παρακολουθούν. Μα, τι συμβαίνει εκεί κάτω; Γιατί τόση ησυχία; Ξεκουράζονται. Λαχάνιασε ο πλανήτης απ' την κούραση και ζήτησε ένα διάλειμμα.
Τώρα όλα περιμένουν. Και ξέρεις τι θέλω να κάνω εγώ όταν όλα περιμένουν; Να κοιτάξω γύρω μου πιο καθαρά. Μέσα μου πιο βαθιά. Κάτι που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να κάνω με τόση συγκέντρωση. Θέλω να παρατηρήσω. Να χαρώ, να θαυμάσω την ομορφιά της φύσης και του ανθρώπου. Μπορεί να μην είναι παραγωγικές οι μέρες αυτές, αλλά είναι μέρες με νόημα.
Ξέρεις κάτι, κουράστηκα να ακούω πως αυτές οι μέρες είναι μια ευκαιρία για ένα βιβλίο ή για μια ταινία. Αυτό το έκανα και προηγουμένως. Και ούτε θέλω να γράψω με τόση ησυχία. Πιστεύω στη δράση - αντίδραση. Καθώς ζαλίζεσαι στη δίνη του σύγχρονου κόσμου, τρέχεις σαν παλαβός, με τον εαυτό σου να μην προλαβαίνει, να θέλει κι άλλο συνέχεια, κάπου εκεί ξεπροβάλλει μια χαραμάδα χρόνου και μέσα στην καταπίεση της αντίστροφης μέτρησης γεννιέται ένα έργο!
Τώρα έφυγε η γλυκιά ενοχή, χάθηκε η αφέλεια της νίκης πως μέσα στον πανικό ξέκλεψα λίγο χρόνο για δημιουργία. Τώρα όλα περιμένουν. Και ξέρεις τι θέλω να κάνω εγώ όταν όλα περιμένουν; Να κοιτάξω γύρω μου πιο καθαρά. Μέσα μου πιο βαθιά. Κάτι που ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να κάνω με τόση συγκέντρωση. Θέλω να παρατηρήσω. Να χαρώ, να θαυμάσω την ομορφιά της φύσης και του ανθρώπου. Μπορεί να μην είναι παραγωγικές οι μέρες αυτές, αλλά είναι μέρες με νόημα.
Η δημιουργία είναι πάντα ευπρόσδεκτη να έρθει αστραφτερή και φρέσκια, αλλά τώρα θέλω να ζήσω την κάθε στιγμή. Γεμίζω μες στο ίδιο μου το σπίτι, με αντικείμενα, με πληροφορία, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Είναι τόσο απλά όλα ξαφνικά, να φάμε καλά, να κοιμηθούμε, να παίξουμε, να νιώσουμε ζωντανοί και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για την προστασία όλων μας.
«Ταξίδεψα τόσους δρόμους, διένυσα τόσα μίλια, έπεσα τόσες φορές! Πολλά χρόνια, τόσες καρδιές, αμέτρητοι άνθρωποι, συνάντησαν τη φθορά. Οδηγώντας μέχρι εδώ, σήμερα. Δεν θέλω τίποτα να ξεχάσω, για τίποτα να μετανιώσω. Όλος ο πόνος άξιζε, έκανα ό,τι μπορούσα, αργά και υπομονετικά, από πάντα, για πάντα. Τώρα ξέρω πόσο αξίζει, πόσο αξίζω...»
Αργά ή γρήγορα θα περάσει, θα γυρίσουμε πίσω στη δίνη. Απρογραμμάτιστα, θα έχουμε εξελιχθεί. Γιατί όλα αυτά; Συνέχεια γιατί ρωτάς, ε, δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει. Ακόμα και να μάθω, σε λίγο θα εμφανιστεί κάτι καινούργιο, που πάλι δεν θα ξέρω. Σημασία έχει πως δεν φοβάμαι. Δεν φοβάμαι τίποτα. Γιατί έχω τη δύναμη μέσα μου. Είμαι περήφανη και περήφανοι πρέπει να νιώθουμε όλοι μας. Η αντίληψη είναι μεγάλο χάρισμα και οι μεγάλες μέρες είναι η ευκαιρία μας να την εξασκήσουμε. Ξέρεις, το μυαλό είναι επικίνδυνο. Μα, γιατί; Γιατί είναι το πιο δυνατό!
Με το μυαλό μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αλλά μπορείς και να απαξιώσεις μια ολόκληρη ζωή. Γι' αυτό δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τη χαρά μου για τη συνείδηση και την ευστροφία της χώρας μου. Η συνείδηση γιορτάζει αυτές τις μέρες και χρωστάμε τη ζωή μας και τη ζωή των γύρω μας σε αυτό το μυαλουδάκι που χωράει τόσες και τόσες φουρτούνες, χωρίς να βυθίζεται. Στηρίζει την καρδιά μας, την ευαισθησία μας και δυναμώνει το πνεύμα που κατευθύνει το γενικό καλό. Μέσα στη σοβαρότητα της εποχής επιστρατεύει ακόμα και το χιούμορ!
Αχ, αυτή η ζωή... Στο τέλος κάθε μέρας έρχεται η δικαίωση με ένα φωτεινό χαμόγελο ελπίδας. Στέλνω πολλή δύναμη στους γιατρούς, στους νοσηλευτές μας και σε όλους όσοι συνεχίζουν να εργάζονται εντατικά αυτές τις μέρες. Είσαστε πραγματικοί ήρωες. Εύχομαι σε όλον τον κόσμο να παραμείνει δυνατός, χαμογελαστός, γεμάτος υγεία και πάντα να νιώθει και να δίνει αγάπη. Βαθιά, συνειδητή αγάπη. Μένουμε Σπίτι!
σχόλια