Πείτε μου αν θέλετε, γιατί ο εχθρός πρέπει να είναι πάντα άσχημος, κακόβουλος, κακόγουστος αλλά και κάκοσμος ενώ εμείς ημίθεοι;
Στην ίδια λούμπα, της δαιμονοποίησης του απέναντι, έχουν πέσει άπαντες: ο Κικέρων, ο Πλίνιος, οι συγγραφείς της αγίας γραφής, εμείς οι οπαδοί των Lakers. Όλοι, ρε παιδάκι μου.
Μια πρόχειρη απάντηση θα ήταν ότι αν κατασκευάζαμε τους ακατανόμαστους πληρέστερους ημών, τότε δεν θα θέλαμε να τους αφανίσουμε αλλά να τους μιμηθούμε, οπότε ουσιαστικά, θα καταδικάζαμε τη «φυλή» μας, το «είδος» μας, τον εαυτό μας ή οτιδήποτε άλλο πρεσβεύουμε, σε αντίγραφα ενός πρωτότυπου. Μιλάμε για καθαρή περίπτωση συλλογικής αυτοκτονίας.
Ποιος θέλει κάτι τέτοιο;
Όταν όμως θεωρούμε τους Τούρκους απολίτιστους, τους Γερμανούς κακούς, τους «σκυλάδες» μουσικά αποβράσματα και τους τραπεζοϋπάλληλους αιμοδιψείς οσφυοκάμπτες, αυτό που στην πραγματικότητα κάνουμε είναι να υποβιβάζουμε το επίπεδο του εκάστοτε «άλλου». Προσαρμόζουμε τον ανταγωνισμό στα μέτρα μας. Ο «άλλος» μετατρέπεται από διαφορετικός, σε κατώτερος, για να μην πω τίποτα βαρύτερο και έτσι βρίσκουμε θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε. Η πρακτική όμως αυτή, της ισοπέδωσης, μειώνει τις απαιτήσεις και από τον εαυτό μας.
-Μην με κρατάτε ωρέ αδέρφια. Αφήστε με να τους κάνω κομματάκια. Δείτε τους πως είναι!
-Μα τι έχουν οι άνθρωποι, ρε Παναή;
- Είναι άλλοι. Δεν είναι σαν εμάς!
Ο «άλλος» λοιπόν, είθισται να συγκεφαλαιώνει ότι εμείς θεωρούμε άηθες και απολίτιστο, μαγνητίζει όλα τα κοινωνικά ταμπού ή έστω κάποια από αυτά, κακό χρόνο να χει.
Αν θες την γνώμη μου ο «απέναντι», είναι ένα χρήσιμο τεχνητό όριο που προσφέρουμε στον εαυτό μας και το οποίο μας βοηθά να οικοδομήσουμε το δικό μας σύστημα αξιών, το «προσωπικό» μας σύμπαν, να προσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε ή νομίζουμε πως είμαστε.
Αρκεί, βέβαια, η διαφορά που έχουμε αποφασίσει να μας ενοχλεί, να μην είναι παλαιολιθικού τύπου.
Και όταν ο «άλλος» πάψει, ξαφνικά, να υπάρχει γιατί τον καταστρέψαμε βάζοντάς τον σε φούρνους, σε αρένες με λιοντάρια, κλωτσώντας τον στην άβυσσο; Τότε τι γίνεται;
Έλα μου ντε!
Πριν πάμε παρακάτω, σκεφτείτε τι θα συμβεί αν ο εχθρός μας βγάλει το σκουλαρίκι ή κουρέψει τα μαλλιά, που μας ενοχλούν;
-Ωχ! Μπλέξιμο.
Ανοίγοντας πάντως τα βιβλία της ιστορίας, αλλά και κάποια κόμικς, για να ενημερωθώ, είδα πως όταν οι Ινδιάνοι φονεύθηκαν, εξαφανίστηκαν και οι cowboys, το ίδιο συνέβη με τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες, τους Γαλάτες και τους Ρωμαίους, τους δανειστές και τους δανειζόμενους, τις παρθένες και τις πουτάνες.
Κάτι παραπάνω ξέρει ο Batman και να δεν πιάνει το(ν) Joker;
Άντρα που φοράει κολάν, είναι να μην τον έχεις ικανό για όλα;
Για το Κογιότ και το Μπιτ Μπιτ, δεν έχω αμφιβολίες, φτιάχνονται έτσι..
Μήπως, λοιπόν, η επιβίωση του καθενός μας, σε συλλογικό ή προσωπικό επίπεδο, να προϋποθέτει την παραγωγή εχθρών; Λέτε οι ΗΠΑ να κατασκευάζουν εχθρούς αναζητώντας μια νέα ΕΣΣΔ;
Μπακαλίστικα, θα κατέληγα στο συμπέρασμα πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την έννοια του εχθρού. Βέβαια, υπάρχει πολιτισμικά χαώδης διαφορά μεταξύ ενός ανθρώπου που θεωρεί τους μαύρους αντιπάλους, επειδή είναι...μαύροι, και ενός που θεωρεί απειλή τον καπιταλισμό, την μόλυνση του περιβάλλοντος, ακόμα και την μουσική των Iron Maiden.
You should mind the difference.
Μήπως εκείνοι που τελικά επιβιώνουν, είναι όσοι έχουν την πρόνοια να παράγουν, τους πιο κατάλληλους εχθρούς;
Μήπως ο καθένας μας έχει τους εχθρούς που του αξίζουν;
Και τι στα αλήθεια συμβαίνει με εμένα που δεν φτιάχνω εχθρούς;
Θα ήταν μια λύση!
σχόλια