"Δεν συμπάθησα κανέναν", "δεν με ενδιέφεραν τα μαθήματα", "δυο αποτυχημένοι είναι".... "έχω σιχαθεί τον εαυτό μου".
Νομίζω ότι εξαιτίας της τελευταίας σου φράσης , είσαι απαξιωτικός για τα πάντα γύρω σου. Να ξέρεις ότι το μπράβο δεν θα το ακούς με τη σέσουλα στη ζωή ούτε θα σε περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες. Οι κόποι σου δε θα αναγνωριστούν πολλές φορές.
Εσύ πρέπει να είσαι αυτός που θα λες το μπράβο όταν κοιτιέσαι στον καθρέφτη. Δούλεψε το μέσα σου λοιπόν.
13.3.2022 | 00:59
Ζωη ειναι αυτη;
Καλησπερα, ειμαι 25 και εχω αποτυχει σε ολα. Καταρχας, μεχρι το λυκειο η ζωη μου ηταν μια χαρα φαινομενικα, ειχα τους φιλους μου, την κοπελα μου και ημουν η χαρα της ζωης. Τυχαια περασα στο πανεπιστημιο και μαλιστα σε καλη σχολη. Οι φιλοι μου απ το σχολειο σιγα σιγα εξαφανιστηκαν χωρις λογο, οπως και η κοπελα μου επελεξε την παρεα μου, που εγω της γνωρισα, και εμεινα μονος μου. Στο πανεπιστημιο, επειδη δεν μου αρεσε και πολυ η σχολη, δεν ταιριαξα με κανεναν. Και οταν λεω με κανεναν, εννοω με κανεναν, τις λιγες φορες που βγηκα στα φοιτητικα μου χρονια, ενιωθα οποτε μιλουσα με τους συμφοιτητες μου, οτι δεν υπαρχει κανενας κοινος κωδικας επικοινωνιας. Εδωσα πολλες ευκαιριες να γνωρισω νεα ατομα αλλα δε συμπαθησα κανεναν. Ειμαι εμφανισιμος και γενικα μετραω στη σχολη και με καλουσαν συχνα σε παρτυ κλπ και συνεχεια εβρισκα δικαιολογιες γιατι ηξερα οτι μαζι τους θα περασω χαλια. Τις ελαχιστες φορες που εβγαινα μαζι τους, μετανιωνα την ωρα και τη στιγμη. Απο καποια φαση και μετα, δεν πατουσα καθολου στη σχολη. Ειχαν μαζευτει 25 χρωστουμενα και τα εβαλα κατω και μεσα σε 3 εξεταστικες περασα τα 20, μου εχουν μεινει 5 κωλομαθηματα. Παλι καλα δηλαδη γιατι δεν με ενδιεφεραν καθολου τα μαθηματα. Τοσα χρονια σπουδαζω κατι που δε μου αρεσει μονο και μονο για ενα κωλοχαρτο. Δεν ξερω αν ειναι για καλο μου, οπως λενε οι γονεις μου, ομως τα χρονια του πανεπιστημιου ηταν και ειναι τα χειροτερα της ζωης μου. Βλεπω τους παιδικους μου φιλους, οι οποιοι πλεον εγιναν απλοι γνωστοι, να εχουν φτιαξει τις ζωες τους και ζηλευω. Επισης εχω να κανω σχεση απο τα 19 μου. Νομιζω οτι χαλαω τα καλυτερα μου χρονια σε καταστασεις που δε μου ταιριαζουν. Στο σπιτι μου επισης, ολο υπαρχουν διαφορα προβληματα και πριν 4 χρονια ειχα καταθλιψη. Δε πηγα ουτε σε ψυχολογο λογω οικονομικων. Το περασα ολο μονος μου. Οι γονεις μου χεστηκαν που δεν μου αρεσε απο την αρχη η σχολη, μονο το πτυχιο τους ενδιαφερει. Και μη μου πειτε τις γνωστες μλκιες ''εισαι ενηλικος κλπ'' γιατι οποιος ζει με τους γονεις του ξερει ποσο χειριστικοι ειναι, ειδικα οταν σε συντηρουν. Και σιγα τη συντηρηση δηλαδη, εδω οι γονεις μου τον εαυτο τους δε μπορουν να συντηρησουν, με δυσκολια τα βγαζουμε περα. Και δε δουλεψα ποτε γιατι η σχολη μου ειναι πολυ απαιτητικη και οποιος ξεκινησε δουλεια, την παρατησε τη σχολη, ποσο μαλλον εγω που δε με ενδιαφερει κιολας το αντικειμενο και περασα τυχαια. Μετανιωνω την ωρα και τη στιγμη που εγραψα καλα στις πανελληνιες κατα τυχη γιατι επεσαν μονο αυτα που ηξερα. Παντα ημουν κακος μαθητης. Καλυτερα απο τα 18 μου να δουλευα και να εφευγα απο εδω μεσα. Τελος παντων 5 γαμημενα μαθηματα εμειναν, μακαρι να τα περασω γρηγορα, να πεταξω το χαρτι στη μουρη των γονειων μου και να φυγω απο εδω. Τοσα χρονια καταπιεση μου την εχουν βαρεσει ασχημα. Επισης οι γονεις μου ειναι οτι να ναι, ελαχιστες φορες που εχω φερει κοπελα στο σπιτι την κοιτουσαν με μισο ματι, οπως επισης και οποιον φιλο μου εχω φερει σπιτι. Λες και εκεινοι τα καναν ολα τελεια. Δυο αποτυχημενοι ειναι που επειδη εκεινοι απετυχαν και εγιναν μιζεροι, πρεπει και οι υπολοιποι να αποτυχουμε. Ουτε στις πανελληνιες δε με βοηθησαν, μονος μου διαβασα (το λιγο που διαβασα δηλαδη) και ενα μπραβο δεν ακουσα. Σορρυ που τα γραφω ετσι μπερδεμενα, δεν εχω κουραγιο να περιγραψω ολες τις καταστασεις της ζωης μου μεχρι τωρα γιατι θα τα θυμηθω και θα συγχυστω βραδιατικα. Το μονο που θελω ειναι να περασω αυτα τα 5 μαθηματα και να φυγω. Εχω σιχαθει τον εαυτο μου εδω μεσα...
14
