Υπάρχει πιο δυνατή συμβολική εικόνα για το τέλος της παιδικής αθωότητας, από ένα παιχνίδι παρατημένο στην άκρη του δρόμου, ακόμα και στα σκουπίδια;
Εδώ και χρόνια φωτογραφίζω -πολλές φορές τα παίρνω και σπίτι μου, όποιο πεταμένο παιχνίδι βρω στο δρόμο.
Τις περισσότερες φορές πρόκειται για αρκουδάκια καθισμένα υπομονετικά δίπλα σε κάδους απορριμμάτων.
Μία κάπως θλιβερή, αλλά συγχρόνως ποιητική εικόνα που μπορεί να συναντήσει κανείς στο αστικό περιβάλλον.
'Αλλες φορές μισοθαμμένα playmobil στην αμμουδιά, φαγάνες δίπλα σε ένα πάρκο, στρατιωτάκια και 'μωρά' πεταμένα στα χορτάρια του στρατοπέδου Κόδρα, η λίστα είναι μεγάλη..
Η συνήθεια μου αυτή άρχισε το 2004, όταν ένα πρωί έξω από τις φοιτητικές εστίες στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας είδα, δίπλα σε ένα κράσπεδο, ένα πολύ προσεκτικά τοποθετημένο αρκουδάκι, αγκαλιά με ένα άδειο μπουκάλι μπύρας.
Από τότε, γοητεύτηκα!
Πριν λίγο καιρό, με χαρά συνειδητοποίησα πως -προφανώς- δεν ήμουν η μόνη:
Φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου όταν ανακάλυψα το καταπληκτικό blog του Αλέξη Ευσταθόπουλου, Dead Toys Society, στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένα πάμπολλα τέτοια παρατημένα παιχνίδια που ο ίδιος βρίσκει και φωτογραφίζει με την κάμερα του κινητού του!
O Αλέξης γεννήθηκε στην Αθήνα, και πέρασε τα παιδικά του χρόνια κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 80'.
Παιδί των 80s λοιπόν, μία εποχή που αν θυμάμαι καλά η απόκτηση ενός καινούριου παιχνιδιού ήταν πραγματικά μεγάλη υπόθεση, και δεν συνέβαινε παρά μερικές φορές τον χρόνο στις περισσότερες οικογένειες.
Μπορεί και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο να τον γοητεύει η εικόνα ενός παιχνιδιού πεταμένου κι άχρηστου πια, τόσο ώστε να την φωτογραφίσει..
Καλύτερα όμως το εξηγεί ο ίδιος:
"Η ιδέα για το dead toys society (donate your old toys) , την φωτογραφική δηλαδή αποτύπωση πεταμένων ή παρατημένων παιχνιδιών στο δρόμο, γεννήθηκε μάλλον τυχαία πριν από μερικούς μήνες."
"'Eνα μεσημέρι είδα στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μου ένα πλαστικό αλογάκι.
Μου άρεσε σαν εικόνα και το φωτογράφισα όπως ακριβώς ήταν, χωρίς να το μετακινήσω ή να το ενοχλήσω με κάποιον τρόπο."
"Από τη μία η θλίψη ενός παιχνιδιού που βρίσκεται πεταμένο σε ένα βρώμικο και εχθρικό περιβάλλον, όπου ο καθένας μπορεί να το προσπεράσει χωρίς να το προσέξει ή να το πατήσει, ένα παιχνίδι καταδικασμένο σε αχρηστία, και από την άλλη η νοσταλγία για την παιδική μου ηλικία, τότε που όλα ήταν πιο μεγάλα και πιο σημαντικά: τα παγωτά, οι αγκαλιές και φυσικά τα ίδια τα παιχνίδια."
"Το αλογάκι που φωτογράφισα δεν το αναζήτησε τελικά κανείς, έμεινε για μέρες πεταμένο στο δρόμο και έτσι σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να αρχίσω να φωτογραφίζω αυτά τα παρατημένα παιχνίδια ως ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτό που κάποτε ήταν, ή σε αυτό που θα μπορούσαν να γίνουν ξανά αν αντί να τα πετάξουν, τα είχαν χαρίσει.."
"Οι φωτογραφίες αυτές είναι κατά κάποιο τρόπο ένα ταπεινό μνημόσυνο. Ακόμα και σήμερα μου κάνει εντύπωση πόσα πεταμένα παιχνίδια συναντώ σχεδόν καθημερινά."
"Δεν μετακινώ τα παιχνίδια παρά μόνο αν δεν γίνεται να φωτογραφηθούν εκεί ακριβώς όπου τα βρήκα.
O στόχος μου δεν ήταν να προωθήσω κάποια προσωπική δουλειά, αλλά να δείξω τα ίδια τα παιχνίδια."
**Όλες οι φωτογραφίες είναι από το Dead Toys Society (donate your old toys), του Αλέξη Ευσταθόπουλου.
Το Facebook του εδώ, και το instagram του (γεμάτο παρατημένα παιχνίδια επίσης) εδώ.
σχόλια