Στις 12 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί κατακτητές έφυγαν από την Αθήνα.
Στις 18 Οκτωβρίου 1944 έφτασε στην πρωτεύουσα η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση.
Ο τόπος είχε μείνει ακέφαλος για 7 ολόκληρες μέρες.
Ούτε ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την πόλη, ούτε επικράτησε τρομοκρατία, ταραχές και σκοτωμοί.
Την είπαν αναίμακτη Απελευθέρωση.
Και ήταν.
Μάλλον η μόνη στην Ευρώπη.
Στις άλλες πρωτεύουσες και πόλεις που απελευθερώθηκαν, το μίσος των θυμάτων ξεχύθηκε στους δρόμους. Οι δωσίλογοι και οι προδότες κυνηγήθηκαν στους δρόμους και εκτελέστηκαν.
Κι όσοι γλίτωσαν προσωρινά τη μήνιν του πλήθους, εκτελέστηκαν από τις κυβερνήσεις που ανέλαβαν.
Αμέτρητοι συνεργάτες των Γερμανών σε όλη την Ευρώπη θανατώθηκαν. Μόνο στην Ιταλία ξεπέρασαν τις 20.000.
Όχι πάντα με μια σφαίρα.
Αρκετές φορές οδυνηρά, σαν τις οδύνες που προκάλεσαν. Διαπομπεύτηκαν. Σφάχτηκαν. Λιντσαρίστηκαν.
Δεν γλίτωσαν ούτε οι γυναίκες που πήγαν με τους κατακτητές.
Όσες δεν σκότωσαν, τις κούρεψαν και τις σημάδεψαν δια βίου στο κούτελο ως πόρνες.
Αυτό το ελληνικό θαύμα έχει εξήγηση.
Χωρίς περιστροφές και εξωραϊσμούς, οφείλεται στο πολυπλόκαμο ΕΑΜ.
Τη μεγαλύτερη πολιτική και αντιστασιακή οργάνωση που εμφανίστηκε ποτέ στην ελληνική ιστορία.
Το ΕΑΜ είχε τον έλεγχο σε όλη την επικράτεια.
Σε κάθε γειτονιά και χωριό.
Και αποδύθηκε σε έναν μεγάλο αγώνα για να προλάβει τις αντεκδικήσεις. Να καθησυχάσει τον κόσμο ότι οι προδότες θα τιμωρηθούν από τη νόμιμη κυβέρνηση.
Το πέτυχε στο σύνολό του.
Τις μέρες της Απελευθέρωσης δεν μάτωσε μύτη.
Δυο μήνες μετά, η ιστορία στράβωσε.
σχόλια