«Mελαγχολία. Η δημιουργία και η απογοήτευση στην Ισπανία της Χρυσής Εποχής». Με αυτό τον τίτλο, το Museo Nacional de Escultura, παρουσιάζει εξήντα πίνακες, έργα εξαιρετικής ομορφιάς που μας μεταφέρουν σε ένα φανταστικό μουσείο της ισπανικής μελαγχολίας.
Η θεωρία της μελαγχολίας έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Ο Ιπποκράτης και οι μαθητές του πίστευαν ότι υπήρχαν τέσσερις χυμοί στον άνθρωπο: το αίμα που μιμείται τον αέρα και κυριαρχεί στα παιδικά χρόνια, η κίτρινη χολή που μοιάζει με τη φωτιά και δεσπόζει στην εφηβεία, η μέλαινα χολή που παραπέμπει στη γη και επικρατεί στην ωριμότητα και το φλέγμα που αντιγράφει το νερό και αντιστοιχεί στη γεροντική ηλικία. Πηγή της μελαγχολίας σε αυτό το σχήμα είναι η μέλαινα χολή, η οποία προκαλεί μια ψυχική πάθηση πέρα από την κοινή τρέλα. Παρόλο που η θεωρία υποχωρεί, η μελαγχολία κατακτά την πιο υψηλή θέση στο βάθρο της δημιουργίας. Σφραγίζεται με τη χάρη της δημιουργικότητας και ταυτίζεται με την ξεχωριστή μοίρα του καλλιτέχνη.
Τον 16ο αιώνα, κατακτά το συλλογικό φαντασιακό και εγκαθίσταται ως έννοια στην ιατρική, τις ιδέες και τις τέχνες. Στην χρυσή εποχή της Ισπανίας κρίση και απογοήτευση συνυπάρχουν με ένα χείμαρρο δημιουργικής ενέργειας. Η μελαγχολία αποκτά μια συμβολική σημασία και γίνεται η εμμονή και αμάλγαμα της κοινωνίας.
σχόλια