H σύγχυση των ποιητών

Στις δημοτικές εκλογές που μόλις ολοκληρώθηκαν παρατηρήθηκε κάτι απογοητευτικό.

Οι πνευματικοί άνθρωποι (με πέντε -έξι εξαιρέσεις) απουσίασαν.

Σιωπή.

Σα να μην υπήρχαν ενώσεις συγγραφέων, μεμονωμένες προσωπικότητες, ζωγράφοι, άνθρωποι του πνεύματος.

Η γνωστή σιωπή, που τη γεννά είτε η αδιαφορία είτε ο αναχωρητισμός είτε ο υπολογισμός.

Ετσι, οι μόνες πνευματικές παρεμβάσεις ήταν και οι οδυνηρότερες.

Η ακαδημαικός Κική Δημουλά δήλωσε ότι είναι φαν του Ηλία Ψινάκη (!) και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ότι συμπαθεί τον Άνθιμο.

Το γεγονός ξένισε πολύν κόσμο

Στους δύσκολους καιρούς, οι ποιητές υποτίθεται δείχνουν το δρόμο -με τις δηλώσεις τους και την ευαισθησία τους.

Στα χρόνια της χούντας η δήλωση του Σεφέρη στο BBC άλλαξε ολόκληρο το σκηνικό (ακούστε την εδώ).

Ρωτάμε λοιπόν: Τελικά, οι ποιητές  καλύτερα  να είναι κλεισμένοι σε αισθητικούς μικρόκοσμους, ή πρέπει να τους κρίνουμε  ανάλογα με τις κοινωνικές ευαισθησίες τους;

Ποτέ όμως δεν θα ξεχάσει κανείς αυτή τη φωτογραφία.

(Ο Σαρτρ, ανεβασμένος σε ένα βαρέλι μιλά στους απεργούς της Ρενώ, το Μάη του 68)

Τί αξία έχει να είσαι ποιητής σε δύσκολους καιρούς, αν δηλώνεις φαν του Ψινάκη;

Τι να την κάνεις την ευαισθησία που δεν νοιάζεται για την ανθρωπιστική τραγωδία που συμβαίνει δίπλα της;

Αν δηλαδή είσαι φάν  αυτού

κι αυτού

κι αυτού

Πώς γράφεις μετά Τα Εύρετρα;

Απάντηση δεν υπάρχει.

Ευτυχώς ο κόσμος δείχνει να είναι πιο σοβαρός και ψύχραιμος από τους πνευματικούς ταγούς του -οριμένες τουλάχιστον φορές