Kαθώς ο Σεργκεί Φιλίν, καλλιτεχνικός διευθυντής των Μπαλέτων Μπολσόι, πλησίαζε το σπίτι του τη νύχτα της 17 του Γενάρη 2013, ένας άγνωστος του επιτέθηκε ρίχνοντας οξύ μπαταρίας στο πρόσωπό του, αφήνοντας τον σχεδόν τυφλό. Αργότερα αποδείχθηκε πως η επίθεση ήταν μια πράξη εκδίκησης ενός χορευτή που θεώρησε ότι ο Φίλιν είχε αδικήσει την μπαλαρίνα-φίλη του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην «Λίμνη των Κύκνων».
Το έγκλημα συγκλόνισε παρατηρητές σε όλο τον κόσμο οι οποίοι είχαν σοκαριστεί με το γεγονός πως ο θρυλικός ναός της καλλιτεχνίας, της χάρης και της ομορφιάς, μπορούσε να πρωταγωνιστήσει μια ιστορία τόσο σκληρή που θύμιζε απόσπασμα από το σίριαλ "The Sopranos".
Όμως αν κανείς διαβάσει το βιβλίο του Simon Morrison, δεν θα εκπλαγεί καθόλου με το παρασκήνιο της ιστορίας των θρυλικών μπαλέτων, σημειώνει η Wall Street Journal. Από τις πρώτες μέρες του, το Μπολσόι ήταν η σκηνή σκανδάλων, ίντριγκας, αντιπαλότητας, πισώπλατων μαχαιρωμάτων και μοχθηρίας. Η δράση πίσω από τη σκηνή συχνά κόβει την ανάσα όπως η δράση πάνω της, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
Ωστόσο, το βιβλίο "Bolshoi Confidential,"είναι πολύ περισσότερα από μια συλλογή ιστοριών με μπαλαρίνες που συμπεριφέρονται άσχημα. Αντίθετα, προσφέρει μια πλούσια, συναρπαστική και λεπτή εξέταση του ρόλου των τεχνών στην ιστορία της Ρωσίας, η οποία αναδεικνύει τη βαθιά σημασία τους για τη δημιουργία της εθνικής ταυτότητας και τις ταραγμένες σχέσεις τους με τους κυβερνήτες της χώρας. Διάφορες επαναστάσεις, εισβολές και πόλεμοι έχουν αφήσει το σημάδι τους. Το θέατρο κάηκε περισσότερες από μία φορές. Μετά από μια πυρκαγιά, το 1805, στήθηκαν νέες εγκαταστάσεις που ονομάστηκαν Bolshoi Τheater, που σημαίνει "μεγάλος".
Το "Bolshoi Confidential,"είναι πολύ περισσότερα από μια συλλογή ιστοριών με μπαλαρίνες που συμπεριφέρονται άσχημα. Είναι μια πλούσια, συναρπαστική και λεπτή εξέταση του ρόλου των τεχνών στην ιστορία της Ρωσίας.
"Το Μπολσόι είναι η πιο ισχυρός ρώσικος πολιτιστικός θεσμός του έθνους. Και το μπαλέτο η πιο ρώσικη των τεχνών", γράφει ο κ. Morrison, καθηγητής μουσικής στο Πρίνστον." Είναι ειρωνικό, λοιπόν, ότι ο ιδρυτής του ήταν ένας Άγγλος τυχοδιώκτης που ονομάζονταν Michael Maddox, ο οποίος το 1780 έχτισε ένα θέατρο στην ίδια θέση με το σύγχρονο Μπολσόι. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου του κ Morrison είναι ότι δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο είχαν ως ερμηνευτές, εκπαιδευτές και αρχιτέκτονες οι Ευρωπαίοι, κυρίως Ιταλοί και Γάλλοι.
Αντιμέτωπος με τον ανταγωνισμό από τα ρώσικα θέατρα της αριστοκρατίας και ιδιαίτερα του Κόμη Nikolai Sheremetyev, με την σταρ Praskovia Kovalyova, γνωστή ως "Το Μαργαριτάρι", ο Maddox απέτυχε οικονομικά και στράφηκε σε αίτημα για κρατική στήριξη. Από εκείνη τη στιγμή, οι πολιτικά κυρίαρχοι της Ρωσίας έγιναν οι απόλυτοι άρχοντες του Μπολσόι, διηγείται ο συγγραφέας καθώς περιγράφει την πάλη ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, με όλες τις παράπλευρες απώλειες. Το κράτος είχε τον οικονομικό έλεγχο αλλά όριζε και το τι θα ανέβει στη σκηνή του θεάτρου ενώ οι ίδιοι οι ηγέτες επιβάλλονταν στις μπαλαρίνες. Η εικόνα του μεθυσμένου Λεονίντ Μπρέζνιεφ να πέφτει πάνω στην μεγάλη Μάγια Πλισέτσκαγια στη λιμουζίνα του είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, γράφει ο Morrison
Μετά την μπολσεβίκικη επανάσταση, το θέατρο έπρεπε να επανεφεύρει τον εαυτό του για να επιβιώσει. Το εργατικό κράτος δεν είχε λόγο να χρηματοδοτεί ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην "αστική" τέχνη μιας ηττημένης τάξης. Ευτυχώς, υπήρχαν άντρες και γυναίκες που είδαν την αξία του θεάτρου και ήταν πρόθυμοι να πολεμήσουν για να το κρατήσουν ζωντανό.
Μερικές από τις ιστορίες στο βιβλίο μοιάζουν απίστευτες. Το 1928, δύο 20xρονες χορεύτριες αυτοκτόνησαν με δραματικό τρόπο, απογοητευμένες από τον ανεκπλήρωτο αμοιβαίο τους έρωτα για τον σχεδιαστή του θεάτρου Mikhail Kurilko. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του "The Red Poppy," ανέβηκαν απαρατήρητες πάνω από τη σκηνή, δέθηκαν με ένα μεταξωτό μαντήλι και στη συνέχεια, πήδηξαν στο κενό. Το κοινό παρακολουθούσε σε σύγχυση ενώ το μπαλέτο συνέχιζε κανονικά να εκτελεί το πρόγραμμά του.
Τον Οκτώβριο του 2011, το Μπολσόι ξανάνοιξε μετά από μια μεγάλη ανακαίνιση που διήρκεσε έξι χρόνια και κόστισε σχεδόν τα τρία τέταρτα του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων. Το γκαλά των εγκαινίων τίμησαν μέσα ενημέρωσης, κορυφαίους επιχειρηματίες και ηγέτες της Ρωσίας, πολιτικούς, supermodels, τον πατριάρχη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και την μπαλαρίνα Πλισέτσκαγια. Σύμφωνα με μια δημοσιογράφο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τους επισκέπτες ασχολούνταν με την Μόνικα Μπελούτσι και το κόκκινο φόρεμά της, το ανακαινισμένο θέατρο ήταν πραγματικά θαυμάσιο.
Το Μπολσόι είναι τώρα έτοιμο για τον επόμενο αιώνα, αλλά το καλλιτεχνικό status στη Ρωσία μοιάζει μάλλον αβέβαιο. "Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα μας συμβεί " λέει η πρίμα μπαλαρίνα Σβετλάνα Ζαχάροβα, σχολιάζοντας το μέλλον του θρυλικού μπαλέτου.
Μερικοί λόγοι για την απαισιοδοξία είναι η διαφθορά, η κακοδιαχείριση και η έλλειψη χρηματοδότησης, αλλά η ιστορία του Μπολσόι, είναι πάντα μεταξύ θριάμβου και τραγωδίας και η Ρωσία χωρίς το μεγαλύτερο θέατρο, και τους αξιόλογους χορευτές του είναι κάτι μάλλον αδιανόητο, καταλήγει η παρουσίαση στην Wall Street Journal.
σχόλια