→Baby Guru. Τετάρτη απόγευμα, κάπου πίσω απ' το Mall, στο υπόγειο που ηχογραφούν οι Baby Guru (www.myspace.com/babyguruband), ένα τριμελές γκρουπ «απ' τον Πλούτωνα» που ακούγεται λες και ο Μόρισον (ο Τζιμ) τραγουδάει πάνω στους ρυθμούς των Can. Τους παρατηρώ να τρώνε «την καλύτερη πίτσα της Αθήνας» και να αυτοσχεδιάζουν με τα όργανα και σκέφτομαι ότι αν, δεν ήμουν μάρτυρας στην ηχογράφηση, θα ήταν αδύνατο να φανταστώ ότι αυτός ο ήχος βγαίνει από τρία παιδιά που γεννήθηκαν μετά το '85. Την ώρα που φεύγω, προσέχω ότι στον χώρο υπάρχουν τρία πιάνα, ένα σακουλάκι τούρκικα στραγάλια με σταφίδες και ένα άγαλμα που αλλάζει φύλο αν το κοιτάξεις από διαφορετική γωνία.
→Φορ-φάκεν. «... Το διαμέρισμα λόγω παλαιότητας είχε ποντίκια. Εγώ κοιμόμουνα κι αυτά κάνανε συναυλία. Μια-δυο-τρεις-πέντε-δέκα, να πούμε, μια μέρα κατεβαίνω στο φαρμακείο και του λέω για τα ποντίκια και μου λέει δεν είναι τίποτα, πάρε λίγο σταράκι και εντάξει. Παίρνω στάρι, βάζω σταράκι, μια μέρα, πέντε μέρες, κι από κει που τα ποντίκια ήτανε μια στάλα, γίνανε τόσα, θηρία! Το στάρι τα 'θρεφε τα ποντίκια. Πάω στο καφενείο, τους το λέω και γελάγανε. Μου λένε, δεν είναι τίποτα, πήγαινε στους 16 δρόμους και πάρε δυο φάκες για να τα πιάσεις και να καθαρίσεις, αλλιώς δε γίνεται τίποτα. Ε, ξεκινάω κι εγώ να πάρω φάκες. Θέλω τώρα να παραστήσω και τον ξενόγλωσσο, τον Εγγλέζο... Μπαίνω στο μαγαζί και λέω σε έναν Τάταρο μέχρι εκεί πάνω, ήτανε Τάταρος τρία μέτρα ψηλός, εγώ μπροστά του ήμουνα μύγα... Γκουντ-μόρνινγκ του λέω, γκουντ-μόρνινγκ μου λέει. Λέω γκιβ μι φορ φάκεν, τέσσερις φάκες, δηλαδή. Γουάτ!, φωνάζει αυτός. Φορ φάκεν, λέω εγώ. Γκετ-άουτ, γκετ-άουτ, μου φωνάζει. Πλιζ, εγώ παρακαλετά, πλιζ, φορ φάκεν. Κι αρχίζει και φωνάζει αυτός πάλι, γκετ-άουτ, γκετ-άουτ. Εγώ επέμενα, νο, νο, φορ φάκεν. Μου λέει γουέιτ και παίρνει τηλέφωνο. Περιμένω και βλέπω σε λίγο 4 αστυφύλακες και μπαίνουνε μέσα. Μου λέει ο ένας τι θέλεις; Φορ φάκεν, λέω. Μου ζητάει το πασπόρτι, του το δίνω και παίρνει τηλέφωνο στην αστυνομία και μου δίνει έναν που μιλάει ελληνικά. Ποιος είσαι; με ρωτάει. Λέω ποιος είμαι, πού παίζω, τι θέλω, πως τους λέω φορ φάκεν. Όχι ρε αδελφέ, μου λέει, μην το ξαναπείς. Αυτοί νομίζουν πως θέλεις να σε γαμήσουν 4 φορές, μην το ξαναπείς! Εντέλει μου δίνουν τις φάκες, φεύγω κι άρχισα τη συλλογή ποντικών... Έτσι κυλούσε η ζωή πολύ ωραία». Ξημερώματα Κυριακής, με τη συναρπαστική αφήγηση του Ζαμπέτα στην Ιωάννα Κλειάσιου (στον τόμο που έδινε η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»). Βίος και πολιτεία, κυριολεκτικά. Φτάνοντας στις σελίδες που περιγράφει τα χρόνια της Αμερικής, θυμήθηκα όσα μου είχε διηγηθεί η Ανθούλα Αλιφραγκή σε έναν ατελείωτο μονόλογο πριν από δυο χρόνια και με πιάνει μεγάλη περιέργεια να συγκρίνω τα κοινά σημεία. Παραδόξως, δεν υπήρχαν! Προφανώς, κάποιος απ' τους δύο είχε ασθενή μνήμη. Ως γνωστόν, ο καθένας λέει τη δικιά του αλήθεια, έστω και «παραποιημένη», κι η πραγματικότητα βρίσκεται συνήθως κάπου στη μέση.
→Κυριακή βράδυ. Ο ολοήμερος μαραθώνιος με τον δεύτερο κύκλο του «Ρομπέν των Δασών» του BBC ολοκληρώνεται με ένα δακρύβρεχτο επεισόδιο (ποια Υπολοχαγός Νατάσσα; Εδώ να δεις κλάμα. Λίγο πριν το τέλος η Μάριαν πεθαίνει, αλλά ακριβώς πριν αφήσει την τελευταία της πνοή στους Αγίους Τόπους, με το σπαθί καρφωμένο στην κοιλιά, γίνεται σύζυγος Ρομπέν). Έξω κάνει κρύο και βρέχει καταρρακτωδώς, είναι απ' τις μέρες που δεν μπορεί τίποτα να σε βγάλει απ' το σπίτι. Παρ' όλες τις προσπάθειες να αποφύγω το MySpace για δεύτερη εβδομάδα, δεν τα κατάφερα, τα καλύτερα καινούργια μουσικά πράγματα κυκλοφορούν τελικά εκεί μέσα. Κάποια μάλιστα, όπως το live των VIC (Villagers of Ioannina City) τα βρίσκεις αποκλειστικά on line (στο www.myspace.com/vicity). Ο συνδυασμός ηπειρώτικων και ηλεκτρικής κιθάρας δεν είναι καθόλου βουκολικός, είναι πετυχημένος και πρωτότυπος και από τους πιο απίθανους ήχους που μπορείς να πετύχεις στην Ελλάδα του 2010. Λίγο πριν τις 9, έξω απ' το Αν οι οπαδοί του black/doom metal κάνουν ουρά για τους Om και δεν τους τρομάζει ούτε το κρύο ούτε η βροχή.
→Fiery Furnaces. Δεν είχα πάρει είδηση ότι τα δυο αδέλφια Friedberger είναι ελληνικής καταγωγής, μέχρι που πριν από καναδυό χρόνια είδα στο αμερικάνικο CMJ να μιλάνε για τη γιαγιά τους, την Olga Sarantos (πιανίστρια, τραγουδίστρια, αρπίστρια στο Σικάγο, η οποία πέθανε μετά από μερικούς μήνες). Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το «Rehearsing my choir», μια ροκ όπερα που της είχαν αφιερώσει, με δικιά της συμμετοχή σε όλα τα κομμάτια και ήχο που είχε μπερδέψει αρκετά τους φαν τους και την είχε θάψει η κριτική. Ο Matthew και η Eleanor δεν ήταν ποτέ ένα συμβατικό ροκ συγκρότημα, και ακόμα και τότε που χάθηκαν μέσα στους πειραματισμούς και την εσωστρέφεια, δεν έπαψαν να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ο τελευταίος δίσκος τους που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες έχει τίτλο «Take me round again» και είναι ο πιο λιτός τους («is it me, or like my penis, is this album a total grower?» αναρωτιέται κάποιος στα σχόλια, «i didn't want to like it at first, but it's pretty sweet»), ενώ στις 2 Μαρτίου θα εμφανιστούν ζωντανά στο Αν Club.
→Flying Lotus. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο «Fader», η Mary Anne Hobbs, με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό και τις μεγάλες δόσεις υπερβολής που τη διακρίνουν, χαρακτήρισε τον Flying Lotus «τον Χέντριξ της γενιάς του», λίγο πριν ανακοινωθούν λεπτομέρειες για το νέο άλμπουμ του «Cosmogramma» που κυκλοφορεί στις 4 Μαΐου, πάλι απ' τη Warp. Σε ένα κομμάτι του δίσκου συμμετέχει ο Thom Yorke. Στο μεταξύ, στις 6 Μαρτίου, όσοι τυχεροί καταφέρουν να τον δουν ζωντανά στο Bios θα διαπιστώσουν γιατί έχει πάθει αμόκ η «global bass music matriarch» (η οποία επαναλαμβάνει και φέτος το σόου της στην Αθήνα, στις 12/2, αυτήν τη φορά μαζί με τον Pinch και τον Dorian Concept).
•TEN FOR MY I-POD: gonjasufi-a sufi and a killer, owen pallett-heartland, baby guru-holy grey, the ruby suns-fight softly, tumsa nahin tafreeh-ost (1957), will c.-evil in the mirror, my teenage stride-theme from teenage suicide, taki tsan-ρίμα για χρήμα, sister overdrive-annick/philomena, the ultimate bee gees-bee gees
σχόλια