Πέθανε ανήμερα τα Χριστούγεννα, αλλά ανακοινώθηκε χθες ο ηθοποιός και τραγουδιστής Θέοδωρος Δημήτριεφ. Ο Δημήτριεφ ήταν γεννημένος το 1929 (ήταν δηλαδή 87 ετών) και είχε μακριά καριέρα τόσο στο θέατρο, όσο στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Το βιογραφικό του είναι πλούσιο, όπως φαίνεται και από το σχετικό λήμμα της Wiki, όμως υπάρχουν δύο tips σ' αυτό, που είναι αρκετά ώστε να περάσει το όνομα τού Δημήτριεφ στην Ιστορία με χρυσά γράμματα.
Ο Θέοδωρος Δημήτριεφ ήταν ο πολιτικός μηχανικός Τάκης Ζέριγκας στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η Θεία από το Σικάγο» (1957). Ήταν ο άνθρωπος που έφαγε την πρώτη κανατιά της Βασιλειάδου στα πόδια, εκείνος δηλαδή που γνωρίστηκε, χόρεψε και παντρεύτηκε με την ανιψιά της (στην ταινία πάντα), την Γκέλυ Μαυροπούλου. Το 1957 το ροκ εντ ρολ έχει έρθει φυσικά στην Ελλάδα, έχει ξεσηκώσει το πρώτο κύμα της νεολαίας και ο ελληνικός κινηματογράφος όφειλε να στηρίξει τον νέο (αμερικάνικο) χορό και τα νέα ήθη. Η ταινία «Η Θεία από το Σικάγο» υπήρξε κομβική σ' αυτόν τον τομέα. Γιατί, ως ελληνική ταινία, και ως επιτυχημένη ελληνική ταινία, την είδαν τότε όλοι οι Έλληνες (και οι Ελληνίδες). Είδαν δηλαδή τoν ωραίο ροκεντρολά Θεόδωρο Δημήτριεφ να χορεύει το ανατρεπτικό ροκ εντ ρολ (του Τάκη Μωράκη;!) με την ντάμα του, μπρος στα εμβρόντητα μάτια τού ηλικιωμένου πατέρα (Ορέστης Μακρής) και της περιχαρούς μαμάς (Ελένη Ζαφειρίου), που έκανε τα «στραβά μάτια» για να παντρέψει το κορίτσι της, γουστάροντας κιόλας!
Το δεύτερο tip στην καριέρα του Δημήτριεφ που γράφει μεγάλη ιστορία είναι η συμμετοχή του στην ηχογράφηση του «Άξιον Εστί» [His Master's Voive, 1964] των Μίκη Θεοδωράκη – Οδυσσέα Ελύτη. Δεν ξέρω πόσοι έχουν ακούσει ολόκληρο το «Άξιον Εστί», και τις τέσσερις πλευρές του δίσκου εννοώ, και πόσοι έχουν ανοίξει το gatefold βινύλιο για να δουν γραμμένο εκεί στους σολίστ, με τα ιδίου μεγέθους γράμματα, το όνομα του Δημήτριεφ (στη σειρά, μετά από εκείνα των Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μάνου Κατράκη). Ο Θεόδωρος Δημήτριεφ τραγουδά (ψέλνει) στη «Γένεσις», βεβαίως στα «Πάθη» («Ιδού εγώ λοιπόν», «Τα θεμέλιά μου στα βουνά», «Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού», «Σε χώρα μακρυνή») και ακόμη στο «Άξιον Εστί». Μάλιστα ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης όπως σημείωνε στο βιβλίο του «Μουσική για τις Μάζες» [Ολκός, 1972] θεωρούσε τους «ύμνους» (μαζί με το τρίτο μέρος του έργου) ως τα πιο ολοκληρωμένα βήματά του στο χώρο της «μετασυμφωνικής μουσικής», επιδιώκοντας να δημιουργήσει ένα... «καθαρά μουσικό νεοελληνικό κλίμα, πέρα από την περιοχή του λαϊκού τραγουδιού». Πρωτοψάλτης σ' εκείνα τα (μουσικά) μέρη υπήρξε ο Θεόδωρος Δημήτριεφ.
σχόλια