Πέθανε ο Pavlos, ο διεθνούς φήμης Έλληνας εικαστικός σε ηλικία 89 ετών.
Ο κατά κόσμος Παύλος Διονυσόπουλος έκανε πολυάριθμες εκθέσεις σε όλον τον κόσμο εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε διεθνείς Μπιενάλε. Ζούσε και εργαζόταν στη Γαλλία αλλά επισκεπτόταν συχνά την Ελλάδα. Η κηδεία του θα γίνει αύριο στη γενέτειρά του, τα Φιλιατρά.
Ο Pavlos γεννήθηκε το 1930 και το 1947 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Από το 1949 ως το 1953, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1954 πήγε για πρώτη φορά στο Παρίσι με υποτροφία του γαλλικού κράτους, όπου έμεινε έναν χρόνο παρακολουθώντας μαθήματα στην Ακαδημία Grande Chaumiere. Την ίδια περίοδο ταξίδεψε στην Ισπανία, την Ολλανδία και τη Γερμανία. «Όταν είναι κανείς πεινασμένος, τρώει οτιδήποτε, χωρίς διάκριση. Στην Ελλάδα δε υπήρχε τίποτα, έτσι στο Παρίσι έπεσα με τα μούτρα», είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του για εκείνη την περίοδο.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1955 εργάστηκε στη διαφήμιση και το θέατρο, φιλοτεχνώντας πολλά σκηνικά. Το 1958, με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., πήγε και πάλι στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα και άνοιξε εργαστήριο. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνωρίστηκε με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως ο Raymond Haynes, o Cesar, o Giacometti, o Calder και o Dubuffet, καθώς και με τον Pierre Restany.
«Γκρέμισα τα σύνορα που έχουν βάλει οι άνθρωποι μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής. Εμένα η δουλειά μου είναι ζωγραφική και γλυπτική συγχρόνως. Λένε βλακωδώς ότι ο Μπέικον είναι καλύτερος από τον Τζακομέτι. Όχι! Είναι ποτέ δυνατόν; Γιατί είναι καλύτερος, αφού δεν έχουν καμία σχέση; Είναι δύο προσωπικότητες που δεν έχουν κοινό σημείο. Είναι και οι δύο μεγάλοι καλλιτέχνες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εκφράσεις το γούστο σου και να πεις «εμένα μου αρέσει περισσότερο ο Μπέκον. Τίποτε άλλο!», είχε πει στο παρελθόν.
«Εγώ είμαι θύμα της αισιοδοξίας μου. Είμαι από αυτούς που όταν πονάνε δεν κλαίνε, αλλά τραγουδάνε. Όταν το 1992 ετοίμαζα μια μεγάλη έκθεση για το Μαϊάμι και ήρθαν οι άνθρωποι και κουβεντιάσαμε και αποφασίσαμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τα εγκαίνια, δεν υπολόγισα ότι είναι πολύ κοντά σε χρόνους. Εγώ δεν έχω ποτέ έτοιμα έργα. Ανακοινώθηκαν οι ημερομηνίες στις εφημερίδες. Και ξαφνικά διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατό να προλάβει τους χρόνους αυτούς ένας άνθρωπος. Αλλά πιέστηκα, ξενύχτησα και τα κατάφερα. Και αντί να πάρω το αεροπλάνο να πάω στα εγκαίνια, πήρα τις Πρώτες Βοήθειες και προσγειώθηκα στην εντατική. Τότε έκανα το τριπλό by-pass. Πέντε νύχτες και τέσσερις μέρες δεν κοιμήθηκα. Αλλά την έκθεση την έκανα!».
Το 1964 παρουσίασε την πρώτη ατομική του έκθεση στη γκαλερί J, στο Παρίσι, και ακολούθησαν πολυάριθμες ατομικές σε διάφορες χώρες της Ευρώπης, στην Ελλάδα αλλά και στην Αμερική. Το 1972 οργανώθηκε αναδρομική παρουσίαση του έργου του στο Kunstverein, στο Ανόβερο και το 1997 στη Σχολή Καλών Τεχνών (Εργοστάσιο) στην Αθήνα. Αναρίθμητες είναι και οι συμμετοχές του σε ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται παρισινά σαλόνια, οι Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας το 1958, του Παρισίου το 1965 και το 1978 και της Βενετίας το 1980, καθώς και τα Ευρωπάλια του 1982.
Όπως είχε πει ο ίδιος για τον εαυτό του «είχα μία εξέλιξη φυσιολογική, σταδιακή χωρίς απότομα ανεβάσματα ή κατεβάσματα. Είμαι καλλιτέχνης full time». «Είμαι ένας άνθρωπος που κάνει αυτό που κάνει, χωρίς να θέτει πολλά ερωτήματα στον εαυτό του. Έτσι όμως που είναι η ζωή, τα ερωτήματα αυτά τίθενται εκ των πραγμάτων από μόνα τους».
σχόλια