Πέθανε σε ηλικία 90 ετών ο Τζον Άσμπερι, μια αινιγματική ιδιοφυΐα της σύγχρονης ποίησης, του οποίου η ενέργεια, η τόλμη και η σε βάθος γνώση της γλώσσας οδήγησαν τον αμερικανικό στίχο σε νέα λαμπρά επίπεδα.
Ο αμερικανός ποιητής, που ήταν βραβευμένος με Πούλιτζερ και είχε αναφερθεί συχνά στις προβλέψεις για τα Νόμπελ, πέθανε το πρωί της Κυριακής στο σπίτι του, στη Νέα Υόρκη. Ο σύζυγός του, Ντέιβιντ Κερμάνι, ανέφερε ότι ο θάνατος επήλθε από φυσικά αίτια.
Λίγοι ποιητές έχουν εκθειαστεί στη ζωή τους όσο ο Άσμπερι. Ο ίδιος ήταν ο πρώτος εν ζωή ποιητής που είδε να δημοσιεύεται από τη «Βιβλιοθήκη της Αμερικής» (Library of America) ένας τόμος αφιερωμένος αποκλειστικά στη δουλειά του.
Η συλλογή του «Self-Portrait in a Convex Mirror» (Αυτοπροσωπογραφία σε κυρτό κάτοπτρο), του 1975, κέρδισε το σπάνιο, ανεπίσημο «τριπλ κράουν» του αμερικανικού κόσμου του βιβλίου: το βραβείο Πούλιτζερ, το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και το βραβείο «National Book Critics Circle».
Το 2011, του απονεμήθηκε το Εθνικό Ανθρωπιστικό Μετάλλιο, για την προσφορά του στα αμερικανικά γράμματα και διότι άλλαξε «τον τρόπο με τον οποίο διαβάζουμε ποίηση».
Ανήκοντας σε μία γενιά που περιλάμβανε τον Ρίτσαρντ Ουίλμπουρ, τον Γ. Σ. Μέργουιν και την Αντριέν Ριτς, ο Άσμπερι ξεχώρισε για την τόλμη του και το παιχνίδι με τις λέξεις, για τη μοντερνιστική εναλλαγή μεταξύ της υψηλής ρητορικής και της καθημερινής κουβέντας, για το χιούμορ, τη σοφία και τις εντυπωσιακές αναφορές και αποτυπώσεις.
Γράφοντας για το Slate, η κριτικός και ποιήτρια Μέγκαν Ο Ρουρκ, συμβούλευε τους αναγνώστες «να μην προσπαθήσουν να καταλάβουν τα ποιήματα (του Άσμπερι), αλλά να προσπαθήσουν να απολαύσουν τη σύνθεσή τους, όπως ακούει κάποιος μουσική».
Στην διάρκεια μιας συνέντευξής του στο Associated Press το 2008, ο Άσμπερι αστειεύτηκε ότι αν το όνομά του μετατρεπόταν ποτέ σε ρήμα, θα σήμαινε «προκαλώ απίστευτη σύγχυση στον κόσμο».
Ακολουθεί το ποίημα του Άσμπερι, «Το Πρόβλημα Της Ανησυχίας», όπως δημοσιεύτηκε στο Bibliotheque. Μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου.
Έχουν περάσει πενήντα χρόνια
από τότε που άρχισα να ζω σ' αυτές τις σκοτεινές πόλεις
που σου 'λεγα.
Δεν έχουν αλλάξει πολλά, λοιπόν. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω
πώς πάνε από το ταχυδρομείο στις κούνιες του πάρκου.
Οι μηλιές ανθίζουν μέσα στο κρύο, όχι από πεποίθηση,
και τα μαλλιά μου έχουν το ίδιο χρώμα με το χνούδι των ραδικιών.
Ας υποθέσουμε ότι το ποίημα αυτό μιλά για σένα – θα πρόσθετες
εσύ, ό,τι εγώ έχω προσεχτικά παραλείψει:
περιγραφές πόνου, και σεξουαλικών πράξεων, και πόσο ύπουλα
οι άνθρωποι συμπεριφέρονται μεταξύ τους; Όχι, όλ' αυτά
βρίσκονται σε κάποιο βιβλίο νομίζω. Για σένα
έχω φυλάξει τις περιγραφές των σάντουιτς με κοτόπουλο,
και το γυάλινο μάτι που με ατενίζει έκπληκτο
από το μπρούτζινο γείσο του τζακιού, και που ποτέ δεν θα κατευναστεί.
σχόλια