Το διεθνές πρότζεκτ Urban Survivors είναι μια multimedia παρουσίαση πέντε παραγκουπόλεων στον κόσμο όπου η ιατρική ανθρωπιστική οργάνωση, Γιατροί Χωρίς Σύνορα, λειτουργεί προγράμματα. Στη φωτογραφική έκθεση που συνδιοργανώνει η οργάνωση με το 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, παρουσιάζονται συγκλονιστικά στιγμιότυπα ανθρώπων που ζουν σε παραγκουπόλεις στο Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Κένυα, τη Νότιο Αφρική και την Αϊτή, τα οποία υπογράφουν διάσημοι φωτογράφοι του πρακτορείου NOOR. Τα ενσταντανέ της Alixandra Fazzina, του Stanley Greene, του Francesco Zizola, του Pep Bonet, του Jon Lowenstein φέρνουν στο φως τις κρίσιμες ανθρωπιστικές και ιατρικές ανάγκες των κατοίκων τους και μας δείχνουν πώς οι ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων στον κόσμο για επιβίωση και καλύτερο αύριο, μετατρέπονται σε ένα εφιάλτη βίας, ασθενειών, φόβου, αποκλεισμού και διακρίσεων. Ήδη από το 2009, χρονιά ορόσημο για την ανθρωπότητα, ο πληθυσμός των πόλεων παγκοσμίως ξεπέρασε σε αριθμό αυτόν της υπαίθρου. Η ταχύτατη αστικοποίηση ήρθε να διογκώσει τις ήδη υπάρχουσες παραγκουπόλεις, προκαλώντας συνωστισμό και εξαθλίωση με θύματα κυρίως γυναίκες, παιδιά και μετανάστες.
Σήμερα, πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε κάποια παραγκούπολη, αριθμός που αντιστοιχεί στο ένα δέκατο του συνολικού πληθυσμού της Γης. Χάρη στο ανθρωπιστικό τους έργο σε αστικά περιβάλλοντα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα κατάφεραν να καταγράψουν τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στην υγεία των κατοίκων, συνθήκες που προκαλούν ο συνωστισμός, η έλλειψη ιατρικών εγκαταστάσεων και μονάδων υγείας και επιβαρύνονται ιδιαίτερα από την επέλαση των καταστροφικών στοιχείων της φύσης. Η οργάνωση κατορθώνει να ανταποκρίνεται με διάφορους τρόπους στα προβλήματα που συναντούν στις αστικές ζώνες. Μεταξύ άλλων, προσφέροντας περίθαλψη στα υποσιτισμένα παιδιά της Ντάκα ή στα θύματα της χολέρας και της σεξουαλικής βίας στο Πορτ Ο Πρενς, παρέχοντας πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στους μετανάστες του Γιοχάνεσμπουργκ ή αντιρετροϊκή θεραπεία στους ασθενείς του HIV/AIDS στο Ναϊρόμπι.
Σήμερα, ο αριθμός των κατοίκων που ζουν στις παραγκουπόλεις συνεχίζει ολοένα να αυξάνεται. Τα μεταναστευτικά κύματα συνεχίζουν να καταφτάνουν στα αστικά κέντρα, χωρίς καμία πρόβλεψη, σχεδιασμό, κανόνα. Είναι άκρως επείγον να αναγνωρίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που απειλεί τους κατοίκους των παραγκουπόλεων, για να καταφέρουμε να αντιδράσουμε πριν το πρόβλημα φτάσει και στη δική μας γειτονιά.
«Η περιοχή μου είναι πολύ υποβαθμισμένη. Οι νέοι δεν έχουν εναλλακτικές. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι σπάνιο. Κάθε στιγμή συμβαίνει μια συμφορά. Ζούμε σε μπαζωμένα ρέματα και σε σημεία που είναι αδύνατον να ζήσει κανείς. Υπάρχει κλίμα βίας παντού γύρω μας. Ήδη από το απόγευμα είναι επικίνδυνο να κυκλοφορήσεις έξω». Ντίνα, 19, Μαρτισάν, Πορτ Ο Πρενς (Αϊτή).
“Μαζεύω ανακυκλώσιμα πράγματα που οι άνθρωποι πετάνε. Στο τέλος της ημέρας τα πουλάω και βγάζω λεφτά για να φάω. Στην πατρίδα μου τη Ζιμπάμπουε ήμουν πτυχιούχος δικηγόρος. Τώρα όμως πρέπει να επιβιώσω, πράγμα που δεν είναι εύκολο, αφού το πτυχίο μου είναι ξένο και είμαι σε διαδικασία αίτησης ασύλου». Βούζι, 41, Γιοχάνεσμπουργκ.
«Ο σύζυγός μου με άφησε, έχοντας να φροντίσω για δύο κόρες και μια γιαγιά. Για να βιοποριστούμε πρέπει να δουλεύω σε διάφορα μέρη, αφήνοντας τα παιδιά μου μόνα στο σπίτι όλη μέρα. Κουβαλάω τούβλα, άμμο, ανεβαίνω σκάλες.. πολύ σκληρή δουλειά. Κάθε τόσο υποφέρω από πόνους, έχω πυρετό, βγάζω φουσκάλες και έλκη στα πόδια και τα χέρια μου. Αρρωσταίνω τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Και είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς γιατρό ή φάρμακα. Δεν έχουμε χρήματα.». Σάλμα, 21, Ντάκα (Μπαγκλαντές).
.
σχόλια