“Μοιάζουμε με θάλασσες, είμαστε σώματα από νερό, με απτές επιφάνειες και αμέτρητα βάθη. Η ύπαρξή μας είναι αλληλένδετη με μια αλληλουχία αναπνοών. Πέραν όμως της αναπνοής, είμαστε μία αλληλουχία καταδύσεων. Ο ενδότερος εαυτός, ένα πολύτιμο πεδίο έρευνας, έχει άπειρες εσωτερικές αποχρώσεις και δυνητικά συναντάται στα βαθύτερα περιεχόμενα του ρευστού υδάτινου χώρου που φιλοξενεί το ασυνείδητο.  

 

Τι κάνουμε με όσα δεν είναι ορατά; Αν μέσω της όρασης βλέπουμε όσα έχουν μορφή, πώς βλέπουμε την ουσία που υπάρχει πίσω από τη μορφή; Πώς δίνουμε ενδείξεις για το Αόρατο; Αυτά τα ερωτήματα υπήρχαν ασυνείδητα όταν συνδεόμουν με μία ζωγραφική διαδικασία που μοιάζει με βίωμα αλλεπάλληλων καταδύσεων στα βάθη του Αόρατου. Παραμερίζοντας την αναπαράσταση των ήδη ορατών, επέλεξα την έρευνα, τον αυτοσχεδιασμό, την αγωνία και την έκσταση της πιθανής συνάντησης με κάτι πρωτόγνωρο και αποκαλυπτικό. Έχω την αίσθηση ότι εξερευνώ ακαθόριστα εσωτερικά τοπία στα όρια βυθών αρχετυπικών.” αναφέρει η ίδια η καλλιτέχνης για τη νέα ενότητα έργων της Αποχρώσεις από τα βάθη.

 

Τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση κινούνται στο ευρύτερο πλαίσιο του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού με ένα πολύ προσωπικό ζωγραφικό ιδίωμα που προσεγγίζει την ποιητική αφαίρεση. Οι συνδυασμοί των χρωμάτων αλλού αντιθετικοί μεταξύ τους και αλλού σε παρεμφερείς τονικότητες, λαμπεροί ή πιο σκοτεινοί, προξενούν ιδιαίτερη αίσθηση στο βλέμμα εγείροντας συναισθήματα στον θεατή. Οι διαφορετικές ματιέρες που εναλλάσσουν το άγριο με το μαλακό της ύλης του λαδιού, το ανάγλυφο με πολλές επάλληλες επιστρώσεις χρώματος και σε κάποια σημεία το διάφανο, κινούν το ενδιαφέρον του θεατή σε σχέση με τις ζωγραφικές τους αξίες και τον οδηγούν σε συγκινησιακά ταξίδια. Η καλλιτέχνης δίνει τους δικούς της τίτλους στα έργα αλλά οι εικόνες ή η προσέγγιση που θα έχει τελικά ο θεατής και η αίσθηση που θα αποκομίσει στην θέαση των έργων ενδέχεται να ποικίλει. Οι διαφορετικές αναγνώσεις είναι απολύτως θεμιτές και ο θεατής τελικά γίνεται συμμέτοχος και συνδημιουργός. Αυτός είναι και ο λόγος που τα έργα παραμένουν ενεργειακά ζωντανά όσες φορές κι αν τα δούμε και εξελίσσονται ταυτόχρονα με εμάς δημιουργώντας αφορμές για νέες εσωτερικές συζητήσεις.

 

Ο Ιστορικός Τέχνης Δρ. Θοδωρής Κουτσογιάννης αναφέρει σχετικά: “ Χωρίς συγκεκριμένες αναφορές στον εξωτερικό κόσμο, οι Αποχρώσεις της Άννας Μαρίας Παπαδημητρίου μπορούν να ιδωθούν ως απόκοσμα, σχεδόν ονειρικά, υπερβατικά «τοπία». Η όποια συσχέτιση με τον φυσικό κόσμο, οδηγεί μάλλον σε υδάτινο περιβάλλον, ως πεδίο εκκίνησης της ζωής, της δημιουργίας. Οι ζωγραφικές δημιουργίες της Παπαδημητρίου καλούν τον θεατή να περιπλανηθεί, εικονικά, σε «αχαρτογράφητα νερά», στο ασυνείδητο, στον κόσμο που υπάρχει πέρα από τις αισθήσεις μας. Οι νοητικές συνάψεις και οι αισθητηριακές εκλάμψεις που δυνητικά προκαλούν οι Αποχρώσεις της ζωγράφου μας φτάνουν μέχρι του σημείου της εκστατικής αυτοσυνείδησης.”