Ο Βασίλης Τάγκαλος αντιμετωπίζει το τοπίο με την ορμή και την αθωότητα ενός επίμονου κυνηγού του ίχνους που αφήνει στο “πέρασμά” της μια στιγμή. Εκστασιάζεται στην θέα ενός δένδρου, ενός κύματος, μιας νεροποντής. Στηρίζεται στην σημασία της πρώτης ματιάς που δονεί τις αισθήσεις πριν αρχίσει η φθορά την αναπόφευκτη διαδικασία της εκλογίκευσης. Ξέρει ότι η στιγμή δεν ζωγραφίζεται γι’ αυτό και βάζει όλη του την δύναμη για να πιάσει “κάτι” από το ρίγος της πρώτης έκπληξης στην θέα μιας φευγαλέας εικόνας. Πολύ καλός γνώστης των εκφραστικών του μέσων και με ματιά-ξυράφι μπορεί να αποτυπώσει άμεσα την ανάσα μιας εικόνας. Μιας εικόνας που εμφανίζεται και χάνεται στον ανερμήνευτο κόσμο των φαινομένων. Οι συνθέσεις του έχουν στιβαρή δομή. Δομή ζωγράφου που ξέρει να ζυγίζει τις ποσότητες του φωτός με τις σωστές χρωματικές διαφοροποιήσεις.

 

Αισιοδοξία! Πόσο λείπει αυτό από την ζωγραφική σήμερα! Τα έργα του είναι σαν ευχές. Δεν είναι πάντα απαραίτητο να εκφραζόμαστε μόνο με στίγματα απελπισίας. Παίρνουμε καθημερινά μηνύματα από κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος που θέλουν να γίνουν μέλλον. Ίσως οι λύσεις να είναι πολύ πιο απλές απ’ ότι πιστεύουμε.