Στην πέμπτη ατομική του έκθεση στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, ο Δημήτρης Αντωνίτσης παρουσιάζει ένα γλυπτό, μεγάλων διαστάσεων, θέλοντας να σχολιάσει την πολιτική πραγματικότητα του χώρου της τέχνης.

 

Με εφαλτήριο ένα αρχαιοελληνικό κεραμικό (6ου αιώνoς Π.Χ. ) της συλλογής του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης, ο Δημήτρης Αντωνίτσης μεταθέτει την προβληματική του φύλου και της ταυτότητας σε ένα ευρύτερο ερώτημα: πόσο ελεύθεροι είμαστε μέσα από τα στεγανά  της υπερβολής της πολιτικής ορθότητας και της woke κουλτούρας; Ο καλλιτέχνης  αναπτύσσει  το αρχικό γλυπτό σε ένα υπερμεγέθες επαργυρωμένο τοτέμ Λατρείας και Παρακμής. Ο τίτλος της έκθεσης, Φίμωσις, παραπέμπει τόσο στο φίμωμα καθ’ αυτό, όσο και στην ιατρική πάθηση κατά την οποία η ακροπροσθία του πέους αδυνατεί να τραβηχτεί.

 

Ο ίδιος χαρακτηριστικά αναφέρει: «Είναι απίθανο αυτό που συμβαίνει. Κανείς, ακόμα και στο χώρο της τέχνης, δεν τολμάει να ανοίξει το στόμα του, γιατί φοβάται τις επιθέσεις που θα δεχθεί. Επικρατεί μια διάχυτη φίμωση, σημάδι μιας μονιμότερης και βαθύτερης παρακμής.»

 

Ο καθηγητής Παναγιώτης Π. Ιωσήφ, επιστημονικός Διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης στο κείμενο που συνοδεύει την έκθεση διερωτάται: «Γιατί  "Φίμωσις", λοιπόν; Η ιατρική πάθηση συνεπάγεται πόνο και "εγκλεισμό". Από εκεί και πέρα, εύκολα προεκτείνουμε την κατάσταση του πόνου και του "εγκλεισμού" στο μεταφορικό και συμβολικό πεδίο: αυτό του περιορισμού της έκφρασης, της σεξουαλικής απογοήτευσης, του περιορισμού της ελευθερίας (του λόγου, του φύλου ή της σεξουαλικότητας κ.λπ.). […] Το πέος αποτελούσε ανέκαθεν ισχυρό σύμβολο της ζωής και της δημιουργικής δύναμης. Αν ένα τόσο ισχυρό σύμβολο δύναται να περιοριστεί, οι ελευθερίες μπορούν αντίστοιχα να κινδυνεύσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που το γλυπτό του Δημήτρη Αντωνίτση "Φίμωσις"  τοποθετείται ψηλά στο πιο ορατό σημείο, πετώντας ελεύθερα, ακόμη και αν βρίσκεται πάντα υπό τον σοβαρό κίνδυνο να χάσει την ελευθερία του.»