Το 1992, η Χλόη Ακριθάκη φωτογράφησε τον πατέρα της στο στούντιο του. Αυτή ήταν η πρώτη της φωτογράφηση καλλιτέχνη, την ώρα που δημιουργεί, νιώθοντας ελεύθερος, ξεχνώντας την ύπαρξη της κάμερας. Αυτή είναι όμως που «όρισε» και το  είδος, τον τρόπο και τη σχέση ανάμεσα σε αυτήν και τους άλλους καλλιτέχνες που θα φωτογράφιζε χρόνια αργότερα στην Αθήνα.

 

Οι Συναντήσεις της Χλόης Ακριθάκη είναι ένα εν εξελίξει έργο, που έχει να κάνει πρωτίστως με την αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης, αποδοχής και ελευθερίας μεταξύ δημιουργών. Είναι η απόδοση, φωτογραφικά, του μοιράσματος, της ενέργειας και του παλμού μιας συνάντησης, όπως αποτυπώνεται σε μια επιλογή δικών της έργων, τόσο διαφορετικών όσο οι καλλιτέχνες και τόσο ποικίλων όσο τα έργα τους.

 

Η μόνη σταθερά είναι η επιθυμία της Χλόης Ακριθάκη να προσφέρει στο θεατή εικόνες αληθείς και σημαίνουσες. Εικόνες σπάνιες, διαποτισμένες με τη φυσικότητα της επικοινωνίας, τη χαρά της δημιουργίας και τη μεγαλοπρέπεια μιας μικρής, ασήμαντης, λεπτομέρειας. Σ’ αυτές οι καλλιτέχνες συναγωνίζονται σε σημασία  στοιχεία και αντικείμενα του χώρου, μια κίνηση, μιαν έκφραση, μιαν ανεξέλεγκτη φωτοσκίαση, συνθήκες απρόσμενες και αδιάφορα πράγματα που θεωρούμε επουσιώδη, ενώ συμμετέχουν στη διαμόρφωση ενός ευοίωνου κλίματος για τη δημιουργία ενός έργου τέχνης και στη θέρμη μιας φιλικής συνάντησης.