Η Κλεοπάτρα, ενστικτωδώς, ανακαλύπτει μια άλλη σχέση με τη φύση, που η καταγωγή της είναι από την Αρχαία Ελληνική παράδοση. Ότι η φύση είναι θεότητα. Τη θεότητα δεν μπορείς ούτε να την κατέχεις ούτε να έχεις σχέση κυριότητας σαν να είναι αντικείμενο. Απλώς πρέπει να έχεις μια σχέση συμβιωτική με τη φύση, γιατί είσαι μέλος της, είσαι κομμάτι της φύσης.

 

Πολλά έργα, που είναι από κάρβουνο, δείχνουν τοπία σε μια κατάσταση εύθραυστης ισορροπίας ανάμεσα σε δυο εναλλακτικά ενδεχόμενα, που, συγχρόνως, είναι και δυο αντίθετες ψυχικές καταστάσεις: είναι τοπία στο μεταίχμιο ανάμεσα στην ανθρώπινη κατασκευή και στην ανάκτηση του χώρου από τη φύση. Αυτό, επίσης, δείχνει, ταυτόχρονα, και μια φύση που αρχίζει να αναβιώνει, να αναγεννιέται. Για παράδειγμα, υπάρχει πίνακας με ένα τοπίο, που το στοιχειώνει ο σκελετός ενός κτίσματος, που μπορεί να είναι το φάντασμα ενός αρχιτεκτονικού σχεδίου ξενοδοχείου, που σαν ξέρεις αν θα καταλάβει το τοπίο η αν το τοπίο το απορροφά και το σβήνει.

 

Παράλληλα με τα πρόσφατα έργα υπάρχει και μια μικρή επιλογή από σειρές των παλαιοτέρων ως αναδρομή. Η ζωγράφος ξεναγεί την έκθεση της κάθε Σάββατο στις 13.00