Στην ατομικήτου έκθεση στην γκαλερί της ΑγγελικήςΑντωνοπούλου ο Αλέξανδρος Ψυχούληςπαρουσιάζει ένα μόνο έργο. Ένα θεόρατομαυρόασπρο κύμα έχει παγώσει μέσα στοχώρο λίγο πριν σκάσει και παρασύρειό,τι το περιβάλει - κτίριο και θεατές.Μια γλυπτική κατασκευή, εμπνευσμένητόσο από μια ρεαλιστική ανάμνηση όσοκαι από πειράματα με γραφικά προγράμματαστην εικονική πραγματικότητα, κυριολεκτικά«συγκλονίζει» καθώς καταλαμβάνει τηναίθουσα. Φτιαγμένη εξολοκλήρου απόκορδόνια, γεγονός που παραπέμπει θετικάσε «άσκηση αντοχής» και φέρνει στο νουτην έννοια της καλλιτεχνικής διαδικασίας,(μόλις συνέλθουμε κάπως από την πρώτηεντύπωση), η πιο σπουδαία ποιότητα αυτήςτης κατασκευής είναι ότι μέσω μιαςκαθαρά (η έστω σχεδόν καθαρά) φορμαλιστικήςπροσέγγισης επιτυγχάνεται η βίαιη ορμήκαι η φευγαλέα κινητικότητα ενός κύματος,ενώ την ίδια ώρα το αισθητικό αποτέλεσμαείναι πραγματικά άψογο. Και αυτό όχι μετην έννοια του ραφιναρισμένου ή τέλειουαλλά με αυτήν της δυναμικής εγκυρότηταςσε όλα τα επίπεδα, όπως γίνεται κατάκανόνα με τα πετυχημένα έργα στην τέχνη.
Το έργοπρέπει να ιδωθεί τελετουργικά: έναςπομπώδης και μαζί υπόκωφος ήχος, μιαεπιγραφή στον τοίχο για το τρωτό τηςανθρώπινης φύσης (fragilitymakes me special)και ένας κόκκινος πάγκος, στον οποίο οιθεατές μπορούν να καθίσουν περισσότεροχρόνο και να αναλογιστούν κοιτώντας τοκύμα που έχει εισβάλει στο δωμάτιοαποτελούν μέρος της συνολικής εγκατάστασηςχωρίς πραγματικά να προσθέτουν, κατάτη γνώμη μου στο έργο - ίσως λιγάκι νααποσπούν. Μπορεί και να μοιάζουν με μιαστιγμή αμηχανίας για «νεωτερικότητα»μπροστά σε ένα έργο που στέκεταιδιαχρονικά, με φασαρία ή ησυχία, με πάγκοή όχι, με επεξηγήσεις ή όχι, διότι απλάλειτουργεί! Η αίσθηση της απειλής τουδωματίου-καταφγίου, η ακύρωση τηςοποιαδήποτε ασφάλειας και η υλικήενσωμάτωση των πιο παράλογων σκέψεωνενός αχαλίνωτου υποσυνείδητου είναιμερικά από τα συναισθήματα που κατακλύζουντο χώρο της γκαλερί. Και αυτό επιταχύνεταιμοναχά (όχι απλά βέβαια) με τη σύνθεσητων τόσο απλών υλικών σε ένα σχήμα πουσυνεπαίρνει, έτσι όπως έχει τοποθετηθείεπιβλητικά μέσα στο χώρο, όπως και μετην αντιδιαστολή των όγκων και τουιδιαίτερου συμβολισμού τους. Με λόγιαόπως στίξη ονείρου, εικόνα, ανάμνηση,φύση, σχήμα, ηλικία, πραγμάτωση, φόβος,ρήμα, λογική, συναίσθηση, ακινησία,αίνιγμα, αβεβαιότητα, ύλη, δομή, εστίαπεριγράφει εύστοχα ο επιμελητής τηςέκθεσης Θάνος Σταθόπουλος το καινούργιοέργο του Αλέξανδρο Ψυχούλη. Και μοιάζειόλα αυτά, όπως και άλλα πολλά συναισθήματακαι εικόνες... που δημιουργούνται απότη συνομιλία του έργου με τους επισκέπτες,να πλέκουν ένα συμπληρωματικό ιστό πουπιάνει το δωμάτιο από άκρη σε άκρη.
Στο δοκίμιότου για την τέχνη, το Artas an Experience,o φιλόσοφος JohnDewey αναγνωρίζει τοαντικείμενο της τέχνης ως το πρωταρχικόσημείο από όπου ξεκινάει η εμπειρία τηςτέχνης και ως το ενοποιητικό στοιχείοτων διαφορετικών εμπειριών στη ζωή.Μέσα από το «εκφραστικό αντικείμενο»,όπως το ονομάζει ο καλλιτέχνης, οιεπισκέπτες συναντιούνται μέσα από τανοητικά και υλικά τους περιβάλλοντα,μέσα από τον πολιτισμό γενικότερα! Χωρίςνα απορρίπτει την υλική αξία το έργων,ο Dewey σημειώνει κάπουεπίσης ότι η τέχνη υφίσταται πραγματικάακριβώς σε αυτήν τη στιγμή συνομιλίαςμεταξύ του έργου και του θεατή, μεταξύτου καλλιτέχνη και του θεατή, ούτε πριναλλά ούτε μετά.
Φανταστείτελοιπόν πόσες φορές ίσως να τυχαίνει ναβρισκόμαστε αμήχανα μπροστά σε έργα,με τα οποία η συνομιλία αυτή δεν μπορείνα ενεργοποιηθεί... Ίσως αυτή να είναικαι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της καλήςκαι της κακής τέχνης... Ίσως! Ένα από ταπιο σημαντικά λοιπόν έργα του ΑλέξανδρουΨυχούλη παρουσιάζεται αυτήν τη στιγμήστην γκαλερί της Αντωνοπούλου. Μηνπαραλείψετε να συνομιλήσετε γιατίμοιάζει να έχει πολλά να μας πει.
