«Νανικάς την αντίσταση μιας γυναίκας, δενυπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση! Σαν τουςμεγάλους κατακτητές, που πετούν απόνίκη σε νίκη κι αδιάκοπα οραματίζονταινέους τόπους, νέες κατακτήσεις, έτσι κιεγώ: τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσειτο πάθος μου» λέει ο Δον Ζουάν τουΜολιέρου, έργο του 1665 που ακολουθεί απόκοντά η διασκευή του Πάτρικ Μάρμπερ ΟΔον Ζουάν στο Σόχο (2006). Στη δημοκρατίατου πόθου του, το παιχνίδι της κατάκτησηςγίνεται αυταξία και μια άλλη ηθική, τηςποσότητας ως νέας «ποιότητας»,κυριαρχεί. Τύπος παράλογου ανθρώπουκατά τον Καμύ, δηλαδή κάποιος που τολμάνα δει κατάματα το παράλογο της ύπαρξηςκαι να ζήσει στη μοναξιά ενός κόσμουχωρίς Θεό και νόημα, defacto ενάντια στους πολλούς,που ζουν λες κι έχουν Θεό και νόημα στηντσέπη τους, ο Δον Ζουάν κατέκτησε εξέχουσαθέση στην ευρωπαϊκή λογοτεχνική καιθεατρική κληρονομιά ήδη από την πρώτητου εμφάνιση το 1630, όταν ο Ισπανός Τίρσοντε Μολίνα συνέλαβε τη μορφή ενόςακαταμάχητου διαφθορέα γυναικών, πουεξαπατά ασυστόλως και σκοτώνει, αντύχει, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς.
ΟΔον Ζουάν για να κατακτήσει τις γυναίκεςχρησιμοποιεί κάθε θεμιτό κι αθέμιτομέσο. Δεν παίζει με τους κοινά αποδεκτούςόρους του παιχνιδιού και δεν φοβάταιτην τιμωρία γιατί την έχει ταυτίσει μετο τέλος που κανείς δεν μπορεί νααποφύγει. Η προοπτική του θανάτου τουδίνει νόημα στη ζωή του, όχι τ' αντίστροφο.
Ωστόσοδεν είμαι βέβαιη αν ο Δον Ζουάν παραμένειτο ίδιο γοητευτικός σήμερα όσο ήταν στοπαρελθόν - τότε που ένα οργανωμένοσύστημα αξιών, γραπτών και άγραφων,όριζε σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές τωνανθρώπων. Σ' ένα τέτοιο, σαφώς καταπιεστικόαλλά και ασφαλές και εφησυχαστικόπεριβάλλον, ο Δον Ζουάν είναι περισσότεροεπαναστάτης και κοινωνικός ανατροπέαςπαρά γόης απατεώνας. Αλλά σήμερα, σταχρόνια της ύστερης νεωτερικότητας, οθάνατος του Θεού μοιάζει γεγονός, οπλανήτης πνέει τα λοίσθια κι η ανθρωπότηταμετεωρίζεται αμήχανη αν όχι απελπισμένη,δεκαετίες μετά τη σεξουαλική απελευθέρωσηκαι την ισότητα των γυναικών. Ο Δον Ζουάνδεν ζει με όρους αναρχίας και διαρκούςσύγκρουσης με τα θεσμικά, ιδεολογικάκαι ατομικά δεσμά, δεν βρίσκεται πια σερήξη με το περιβάλλον του - είναι απλώςένα ακραίο προϊόν του.
Εδώο ήρωας πάσχει από βουλιμία (εν προκειμένωγια σεξ), είναι μία μηχανή χωρίς αισθήματα,ένας κυνικός της απελπισίας, πρόσωποσχεδόν αυτιστικό, βαθιά μοναχικό καιαυτοκαταστροφικό. Αλλά ο ήρωας πουλειτουργεί σχεδόν αυτοματικά, με μηχανική«ακαμψία», περιοδικά επαναλαμβανόμενος,είναι κωμικό πρόσωπο. Όπως εξηγεί οΜπερξόν: «Δεν πρόκειται πια για ζωή,αλλά για αυτοματισμό εγκατεστημένομέσα στη ζωή και μιμούμενο τη ζωή.Πρόκειται για κάτι κωμικό». Αυτός οΔον Ζουάν απλώς χρειάζεται ψυχίατροεπειγόντως. Γι' αυτό και ο κατά ΠάτρικΜάρμπερ Δον Ζουάν μοιάζει σαν «ψυχοπαθής»επίλογος των πολυάριθμων εκδοχών τουμύθου του.
Ηπαράσταση στο Θέατρο Χώρα, πάντως,επιφυλάσσει ευχάριστες εκπλήξεις. Ηπρώτη αφορά στο σκηνοθετικό ντεμπούτοτου Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Συχνάσυμβαίνει ένας ηθοποιός να σκηνοθετείπαραστάσεις, αλλά συνήθως τα σκηνικάαποτελέσματα είναι αδιάφορα, διεκπεραιωτικάως προς το συνολικό στήσιμο. Εδώ,αντιθέτως, υπήρχε άποψη συμπαγής,αισθητικά πλήρης και άψογα εκτελεσμένη,η οποία συντέθηκε από την καλόγουστησυμβολή του Γιώργου Γαβαλά στα σκηνικά,τη θαυμάσια μουσική του Μίνου Μάτσα,τους φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου.
Οιηθοποιοί ανταποκρίθηκαν στο πνεύμαμιας παράστασης εξωστρεφούς καιεπικοινωνιακής, παρά τις άνισες μεταξύτους ερμηνείες. Ο Χρήστος Πάρλας στορόλο του πατέρα του Δον Ζουάν ακριβής,όπως πάντα. Η Εβίτα Ζημάλη απέδωσε μεευαισθησία τον ρόλο της καλής Ελβίρας,αλλά σε μια παράσταση που το καλό δενμοιάζει καθόλου γοητευτικό. Η ΘωμαΐςΑνδρούτσου στο ρόλο της λαϊκής Λότιήταν περισσότερο επιθετική και χυδαίααπ' όσο απαιτούσε η ισορροπία τηςπαράστασης (όπως και η σκηνή της πεολειχίαςπου κράτησε υπέρ το δέον). Αλλά το δίδυμοΚωνσταντίνου Παπαχρόνη και ΚωνσταντίνουΜαρκουλάκη ήταν έξοχο. Ο πρώτος είναιηθοποιός που κινείται με εντυπωσιακήάνεση από το δράμα στην κωμωδία. Οδεύτερος έχει αυτόν το σπάνιο ανάμεσαστους ηθοποιούς της γενιάς αέρα τουσταρ -συν ευφυΐα. Στον ρόλο του Δον Ζουάνμοιάζει να βρίσκεται στο στοιχείο του:το παιχνίδι της εξαπάτησης και τηςκατάκτησης διαχέεται από τη σκηνή στηνπλατεία και κείνος με απόλυτη αυτοπεποίθησηρυθμίζει τις λεπτομέρειες. Η συνέχειαθα δείξει αν θα μπορέσει να πάει ταταλέντα του πιο μακριά από τις φυσικέςτου ευκολίες.
Έπαιξανακόμη ο Βαγγέλης Ψωμάς, ο ΔημήτρηςΛιόλιος, η Δήμητρα Σιγάλα, ο ΔημήτρηςΞανθόπουλος και ο Τηλέμαχος Κρεβάικας.
