Νομίζω ότι κατά καποιο τρόπο αναμασάς πράγματα που έχεις ακούσει ή και διαβάσει, από άντρες κυρίως, και δη Έλληνες, δηλαδή όχι και τους πιο φανατικούς της ισότητας των 2 φύλων (Αν είμαστε Σουηδοί θα κάναμε τελείως διαφορετική κουβέντα στο θέμα που θέτεις). Όπως ειπώθηκε ο φεμινισμός έχει κακοποιηθεί στα καθ'ημάς. Υποτίθεται ότι προστατεύει και τους άντρες από τα στερεότυπα και την καταπίεση. Στο ζουμί τώρα...Όταν από μικρή ένα κοριτσάκι επαινείται για το πόσο χαριτωμένο είναι, πόσο ναζιάρικο, και προαλείφεται για να γίνει μάνα (της δωρίζουμε κούκλες και μωρά) λες και αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας [είμαι μάνα btw], δηλαδή να ετεροπροσδιορίζεται, τότε είναι μοιραίο να εμφυσούμε ένα ιδεώδες που είναι κοινωνικά επιβληθέν και όχι αναγκαστικά πηγαίο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε οικογένειες και περιβάλλοντα με πιο ουδέτερες απόψεις τα κορίτσια εμφανίζουν ευρύτερη γκάμα συμπεριφορών. Το αντίστοιχο και για τα αγόρια που επιφορτίζονται από υπερβολικά νωρίς να φέρουν στις αδύναμες πλάτες τους το φορτίο της ευθύνης ενός ενηλίκου (πζχ."τώρα φεύγει ο μπαμπάς ταξίδι, να προσέχεις την μάνα σου γιέ μου"). Και που πιέζονται να επιβεβαιώσουν το "ρόλο" τους με την "επιτυχία", την καταξίωξη, τα επιτεύγματα, τον αθλητισμό, το κυνηγι του άλλου φύλου (Η "καταστροφή" είναι πολύ μεγαλύτερη στην ελληνική Αγία Οικογένεια όταν είναι το αγόρι που ομολογήσει ότι είναι ομοφυλόφιλο, παρά το κορίτσι. Για σκέψου το γιατί λιγουλάκι). Κι έπειτα ποιός ορίζει την θηλυκότητα? Ποιός ορίζει την αρρενωπότητα? Είναι θέμα εμφάνισης και συμπεριφοράς? Είναι θέμα τρόπων και στάσης ζωής? Κάποτε οι άντρες φορούσαν ρουζ και περουκες και ταυτόχρονα έπαιρναν και μια ντουζίνα "γκόμενες" την βδομάδα. Κάποτε οι γυναίκες επί μητριαρχίας μάζευαν αυτές το φαγητό της ομάδας και ανέθρεφαν μόνες, μαζί με τις άλλες μανάδες, τα παιδιά τους όλες μαζί σαν κοινόβιο. Η φύση δίνει γεννητικά όργανα και συγκεκριμένες χρήσεις τους. Και ίσως μια ελαφρώς διαφορετική δικτύωση νευρώνων των 2 τμημάτων του εγκεφάλου που επηρρεάζουν τον λόγο και την αντίληψη χώρου/κατεύθυνσης. Όλα τα υπόλοιπα είναι κοινωνικές εφευρεύσεις. Η ανθρώπινη έλξη εππλέον είναι εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα. Τα είπε και η Woman εξαιρετικά. Δεν πιάνουμε τον εαυτό μας να ελκυόμαστε από έναν ευαίσθητο, ίσως και εκφραστικό άντρα? Δεν βλέπουμε στην πράξη, εμείς οι γυναίκες, ότι οι άντρες μας θέλουν στην ουσία κυρίες του εαυτού μας και να μπορούμε να βασιστούμε στα πόδια μας, τελικά αλλιώς μας σουτάρουν αφού μας πηδήξουν? Κι όσο για τον ιππότη και την πριγκίπησσα. Προτείνω να ψάξεις και να διαβάσεις για το roman de la cour, των τροβαδούρων του 14-15ου αιώνα, δηλαδή τον αυλικό έρωτα, τον "ιποττικό έρωτα" που διαμόρφωσε όλο το ρομαντικό ιδεώδες της δυτικής κοινωνίας με τραγελαφικά συχνά αποτελέσματα. Όχι μόνο επρόκειτο για ανολοκλήρωτο έρωτα (κι άρα όχι αυτό που ιδεατά θα επιθυμούσαμε για την ζωή μας) αλλά και η εξιδανίκευση της γυναίκας ήταν τέτοια που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτό που έχουν στο μυαλό τους όσοι έτσι ακάματα τον επικαλούνται.
13.9.2015 | 14:47
Άντρες--Γυναίκες
Τα παρακάτω αποτελούν προσωπικές μου απόψεις και διαπιστώσεις. Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν, αν ακουστώ απολύτη να ξέρετε πως δεν το επεδίωξα. Θα ήθελα πολύ αν μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το σεντόνι μου να μου πείτε που διαφωνείτε και που συμφωνείτε μαζί μου, καθώς και τις προσωπικές σας απόψεις :) Λοιπόν γενικά μέχρι πρόσφατα ζούσαμε σε μία πατριαρχική κοινωνία, στην οποία οι άντρες ήταν στο τιμόνι και εμείς οι γυναίκες απλά ακολουθούσαμε. Υπήρχαν στερεοτυπικές συμπεριφορές που οι κοινωνία περίμενε από κάθε φύλο. Το θηλυκό και το αρσενικό ήταν αυστηρά οριοθετημένα, όπως και η θέση του καθενός στην κοινωνία. Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτό. Πχ οι γυναίκες έπρεπε να μένουν σπίτι να προσέχουν τα παιδιά και να καθαρίζουν, όσο οι άντρες δουλεύαν για τα προς το ζην, και να αναλαμβάναν τον ρόλο του προστάτη της οικογένειας. Κάπως έτσι ήταν ρυθμισμένες και οι προσωπικές σχέσεις των ζευγαριών. Υπήρχαν πράγματα που ένας σύντροφος θεωρούσε αυτονόητα για την άλλη πλευρά (πχ ο άντρας θα πλησιάσει πρώτος την γυναίκα αν ενδιαφέρεται). Όλα αυτά παρά το γεγονός πως εξασφάλιζαν μία σταθερότητα, δημιούργησαν δυσαρέσκειες. Οι γυναίκες με το δίκιο τους ένιωθαν καταπιεσμένες, και αποκλεισμένες από την εκπαίδευση την ελευθερία του λόγου, την εργασία, την πολιτική κλπ. Επίσης πολλές δεν ικανοποιούνταν από τις σχέσεις τους με τους άντρες καθώς δεν του άρεσε να είναι πάντα το παθητικό μέλος. Οι άντρες από την μεριά τους, ένιωθαν την πίεση και την υποχρέωση να επιδυκνειούν πάντα πυγμή και δυναμισμό. Λογικά το κλισέ 'οι άντρες δεν κλαίνε 'θα τους περιόριζε και θα τους βάραινε όπως συμβαίνει ακόμα σε μερικές περιπτώσεις. Τότε ήταν που γεννήθηκε ο φεμινισμός ένα αξιόλογο κίνημα που έδωσε στις γυναίκες την δύναμη να καθορίζουν την ζωή τους μόνες τους, και την πολυπόθητη ισότητα. Τώρα όμως τίθεται το ερώτημα, ο άνθρωπος γεννιέται με την συμπεριφορά, επιθυμίες και αδυναμίες του φύλου του, ή η κοινωνικές δομές του επιβάλουν τα παραπάνω; Εγώ προσωπικά υποστηρίζω το πρώτο. Πιστεύω πως οι συντριπτικοί πλειοψηφία των αντρών και γυναικών είναι συντονισμένοι-ες να φέρονται σαν άντρες και σαν γυναίκες αντίστοιχα. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις και αυτό είναι απόλυτα βέβαιο και σεβαστό. Πιστεύω πως στην οικία σχεση μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας ο καθένας ασυναίσθητα αναλμβάνει 'τον ρόλο του'. Πιστεύω πως οι άντρες έλκονται απο την θηλυκότητα και οι γυναίκες από την αρρενωπότητα. Το πρόβλημα είναι πως εμείς γυναίκες ύστερα από καταπίεση αιώνων, μετά την χειράφέτηση μας πετάξαμε την θηλυκότητα μας στα σκουπίδια. Η κοινωνία μας σήμερα θεωρεί τα στερεοτυπικά γυναικεία γνωρίσματα αδυναμίες. Στην ουσία εμείς οι γυναίκες δεν εξισωθήκαμε με τους άντρες, και δεν θα τα καταφέρουμε πότε. Πολλές από μας είναι απλά παραμορφωμένοι άντρες. Επιθετικές, μίσανδρες, με το στυλ είμαι ανεξάρτητη και δεν σε χρειάζομαι. Yποτιμούμε την ίδια μας την φύση την εμπάθεια, την γλυκύτητα, την ευαισθήσια μας... Ενώ το νόημα του φεμινισμού ήταν να έχουμε την ελευθέρια να είμαστε ίσες με τους άντρες ως γυναίκες, μπερδέψαμε την λέξη ισότητα με την λέξη ομοιότητα. Και εκτός αυτού έχουμε την απαίτηση από τους άντρες να φέρονται σαν πραγματικοί άντρες, όταν στην πραγματικότητα δεν τους αφήνουμε χώρο. Σε μία σχέση δεν χωράνε δύο άντρες. Όλα είναι επιλογές και παντού υπάρχει μια ισσοροπία. Αν θες να έχεις το πάνω χέρι ο στερεοτυπικός macho άντρας δεν είναι για σενα. Βολέψου με κάποιον άλλον η άλλαξε συμπεριφορά. Λένε πολλές που πήγαν οι ιππότες, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως οι ιππότες (οι λιγοστοί που απέμειναν) θέλουν πριγκίπισσες (τις λίγες που έμειναν). Ως φυσικό επόμενο της κατάστασης αυτής είναι το πως και οι άντρες πια έχουν εκφυλιστεί εντελώς. Το ανθρώπινο γένος έχει εκφυλιστεί γενικότερα. Και όχι σε καμία περίπτωση δεν θέλω να γυρίσουμε στο 1950. Απλά αναρωτιέμαι γιατί απλά δεν μπορούσαμε να κρατήσουμε τα καλά μόνο στοιχεία της εποχής εκείνης, και να τα προσαρμόσουμε στις δικές μας προσωπικές σχέσεις.΄Να απολάυσουμε όσα μας προσέφερε ο φεμινισμός το δικαίωμα να είμαστε γυναίκες και ως γυναίκες πάντα να απολαμβάνουμε τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες όπως μας αρμόζει. Το μόνο που καταφέραμε είναι να έχουμε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν, χωρίς γνήσια έλξη και πολλά απωθημένα και μίσος μέσα μας. Η γυναίκα και ο άντρας είναι σαν τα άτομα για να έλκονται πρέπει να είναι αντίθετα φορτισμένα.υγ.Κάθε αντίθετη άποψη δεκτή. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την δική σας εμπειρία πάνω στο θέμα. Τα παραπάνω είναι απλές σκέψεις καθώς είμαι πολύ μικρή για να μιλήσω από πείρα.
8
