ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.8.2020 | 05:55

Δυστυχώς αυτό δεν είναι ούτε σύντομο ούτε ευχάριστο στορι

Είμαι κοπέλα, γυναίκα βασικά πια.. κάτω των τριάντα. Πολλά χρόνια σε σχέση. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από εκείνον. Κυριολεκτικά. Τον γνώρισα κοριτσάκι. Κάναμε σχέση αλλά δεν καταφέραμε να μείνουμε μαζί ποτέ λόγω της δουλειάς του. Αυτός έχει μια δύσκολη οικογένεια. Από αυτές που οι αμαρτίες των γονέων παιδευουσι τα τέκνα κι εδώ συγκεκριμένα το τέκνο που εγώ ερωτεύτηκα. Με τα πολλά...Φτάνει η ώρα αυτός να αρρωστήσει πολύ. Εγώ φυσικά κατά πάνω του!. Κι εκεί άρχισα να διαπιστώνω την πραγματική διάσταση του "πόσο προβληματική οικογένεια έχει". Βλέποντας κι εκείνον να το διαπιστώνει πιο έντονα, απέκτησα την ελπίδα πως θα αρχίσει να αποκόβει. Όχι να αποκοπεί τελείως αλλά να απογαλακτιστει όπως πρέπει να το κάνει ένας άντρας της ηλικίας του για να ξεκινήσει να κάνει τη δική του ζωή, αν οχι οικογένεια.Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση αναπόφευκτα και ευτυχώς ήρθαμε πιο κοντά κι αποφασίσαμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Σιγά σιγά!Τώρα βρίσκεται σε φάση ανάρρωσης. Σε γενικές γραμμές του έχω εκφράσει πολύ ελαφριά τα παράπονα μου σχετικά με τους δικούς του εφόσον η στάση τους επηρέαζε άμεσα κι άσχημα εμενα. Περάσαμε μια φάση όπου μέλη της οικογένειας του μου επιτέθηκαν λεκτικά επειδή είχαμε μια διάσταση απόψεων πάνω σ' ένα άσχετο ζήτημα. Μάλιστα όταν δεν ήμουν μπροστά, του πρότειναν να χωρίσουμε και του έβαλαν λόγια για μένα πολύ πικρα κι άδικα. Εγώ προφανεστατα πια ΚΟΥΡΆΣΤΗΚΑ να ασχολούμαι με την οικογένειά του και τις παραξενιές του καθενός τους. Ωστόσο καταλάβαινα με το πέρασμα του χρόνου από μισολογα του δικού μου, πως άρχιζε να τους δικαιολογεί έναν προς έναν. Αυτός ο θυμός που είχε έδωσε τη θέση του στην αμέριστη κατανόηση προς το πρόσωπο τους αγνοώντας αν την αξίζουν ή όχι!Εκείνος σε γενικές γραμμές έχει αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του αλλά βλέπω πως είναι συναισθηματικά εγκλωβισμένος σε νοσηρό επίπεδο με τους δικούς του . Όταν του εξηγώ πως κάποια πράγματα δεν είναι φυσιολογικα να γίνονται δείχνει να καταλαβαίνει. Πραγματικά το πιστεύω πως δεν ξέρει πως είναι μια φυσιολογική οικογένεια. Ακριβώς γι αυτό έρχεται σε δύσκολη θέση, αλλά δυστυχώς εσωτερίκευει τη στεναχώρια του. Θέση ξεκάθαρη δεν παίρνει μπροστά τους απλά έχει εμφανή την προτίμηση του προς τα εκεί με το εξαιρετικά αστείο προσχημα ότι είναιμεγάλοι άνθρωποι κ θέλουν βοήθεια ενώ ούτε μεγάλοι είναι ούτε βοήθεια χρειάζονται. Απλά ΠΟΤΈ δεν είχαν ενεργό γονεϊκό ρόλο και πατάνε στην ψυχοπονια του δικού μου ακόμα κι ενώ είναι άρρωστος. Ενώ μου αναγνωρίζει πως έχω τα χίλια δίκια και πως αν ήταν άλλη θα έφευγε, στην πράξη κάνει πράγματα που με αφήνουν έξω από τη ζωή του και αποφασίζει διάφορα χωρίς εμένα. Σα να μην τον νοιάζει (-ω) ρε παιδί μου! Σα να μην ξέρει τι θέλει ή τι να κάνει. Σα να θέλει να κρατήσει ισορροπίες ενώ πραγματικά ΔΕΝ είναι εφικτό.Ήρθε μια μέρα λοιπόν πού ξέσπασε. Αφού έγινε η παρεξήγηση με τα μέλη της οικογένειας του και φανερά πια, προσβεβλημένη μάζεψα τα πράγματά μου εν εξαλλω κι απομακρύνθηκα από το σπίτι μας αφού ο ίδιος ουδέποτε με υποστήριξε(κάτι που μετάνιωσε, αλλά όπως σας εξήγησα μιλάμε για νοσηρότητα), ήρθαμε λίγο πιο κοντά μετά από μέρες. Ενα απόγευμα μου είπε ξαφνικά πως δεν αντέχει άλλο διενέξεις και τσακωμούς (που να πω εδώ πως εγώ ουδέποτε προκάλεσα κάτι από αυτά σεβόμενη την κατάσταση του, αλλά με το τελευταίο έφτασε ο κόμπος στο χτένι) και πως θα προτιμούσε όλο αυτό να το περνάει μόνος του παρά να συμβαίνουν όλα αυτά και πως είναι τόσο στεναχωρημένος που τελικά νιώθει πως δεν θα γιατρευτεί και θα υποτροπιάσει (!!!!!) Η αλήθεια είναι πως πρέπει να έχει πολύ καλή ψυχολογία. Ωστόσο με τη στάση του σαν να ήθελε να μου φόρτωσει ενοχές πως ίσως είμαι υπαίτια αν όντως υποτροπιάσει, ενώ στην πραγματικότητα οι μόνοι που δημιουργούν προβλήματα είναι οι δικοί του και σε αυτούς κάνει...τουμπεκί. Και μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέρασε πολύ δύσκολα και δεν ξέσπασε ούτε δευτερόλεπτο, αλλά ξέσπασε τώρα και σε μένα.Αυτό με σόκαρε αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή η λογική έλεγε πως εγώ έπρεπε να είμαι η θιγμένη της υπόθεσης. Προσωπικά αναγνωρίζω πως χρειάζομαι άμεσα ψυχολογική βοήθεια αφού έπιασα το μυαλό μου να φτάνει πια σε ακραίες σκέψεις καθότι έχω εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να εκφράσω ξεκάθαρα τη θέση μου στον καθένα τους!!! Γιατί αν το κάνω μπορεί η ψυχολογία του να μην σηκώσει τέτοιο δριμύ κατηγορώ που κρύβω μέσα μου. Το τελειωτικό και Μ αυτό θα κλείσω τη μακρυγορια μου, ήρθε τις προάλλες που, ενώ είχαμε συζητήσει να αγοράσουμε από κοινού ένα αμάξι, αποφάσισε να δώσει ό,τι λεφτά έχει και να πάρει ένα αμάξι από κοινού με τον αδελφό του με σκοπό να το έχουν οικογενειακά, αλλά και εμείς. Κι είχε αυτονόητο ότι εγώ θα δεχομουν τέτοια απόφαση ενώ στην ουσία είχαμε συμφωνήσει κάτι διαφορετικό. Κι εκτός αυτού πως θα μοιραζόμαστε το ίδιο αμάξι με την οίκογενεια του ( ενώ ζούμε μια ώρα μακριά) και μάλιστα με τα μισά λεφτά του αδελφού του, ο οποίος δεν με συμπαθει ΚΑΝ από την ώρα που με γνώρισε. Δεν σκέφτεται καν ότι εγώ έρχομαι σε δύσκολη θέση ή ότι μπορεί να θέλω να βάλω λεφτά κι εγώ για το αμάξι μας ή οτι δικαιωματικά μπορεί να τη βαρεσει στον αδερφό του και να πει πως εφόσον εβαλε τα μισά ότι θέλει το μερίδιο του είτε σε χρήση είτε σε χρήμα αν δεν τα βρουν. Κι εγώ; Εγώ να βρω αλλα λεφτά κ να πάρω άλλο αμάξι; Αλλά εμείς υποτίθεται πως θα ξεκινούσαμε, εμμμ, την κοινή μας ζωή.... Εμμμ, ποια κοινη και ποια ζωή; Δυστυχώς, απλά μου ανακοίνωσε την απόφαση του. Κι εγώ, που πάντα υπήρξα λαλιστατη, αυτήν τη φορά σιώπησα εντελώς... Στέρεψα. Και θύμωσε πολύ, για αυτό τελικά του είπα να κάνει ότι θέλει με τα λεφτά του. Μια κοινή ζωή που ο καθένας κάνει ΌΤΙ θέλει αρκεί να είναι οπλισμένος με αδιαφορία προς τους τρίτους, υπομονη και λεφτά.Κινούμαι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας πια.Η ερώτηση μου είναι, κάνω υπομονή μέχρι να βεβαιωθω ότι η υγεία του σταθεροποίηθηκε και του ανακοινώνω πως χωρίζουμε μένοντας μέχρι τότε σε μια σχέση που μου καταστρέφει κυριολεκτικά κάθε ψήγμα της ψυχικης μου ηρεμίας ή χωρίζω γνωρίζοντας ότι μπορεί αυτή η απόφαση να του καταρρακωσει την υγεία και να οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια εκεί που δεν μπορώ ούτε να ξεστομίσω;Δεν περιμένω απόλυτοτητες, αρκεί μια φιλική συμβουλή φυσικά... Ένα ηλεκτρονικο χτυπημα στην πλάτη.ευχαριστώ...
24
 
 
 
 
σχόλια
Σχολιάζω πολύ αργά μεν, αλλά ελπίζοντας να το δεις.Άποψή μου είναι ξεκάθαρα να χωρίσεις και να ζητήσεις άμεσα βοήθεια από Ψυχολόγο. Να ζητήσεις ηθική και συναισθηματική υποστήριξη από όπου κι αν μπορείς. Ζεις σε ένα εχθρικό περιβάλλον (ο ορισμός του τοξικού) και δεν ξέρω κατά πόσο το "μόνο" προβληματικό είναι η αρρωστημένη σχέση με τους δικούς του. Δεν χρειάζεται να ξέρεις "πως είναι μια φυσιολογική Οικογένεια" για να μη δέχεσαι να σου βάζουν λόγια για τον άνθρωπό σου. Μια προβληματική Οικογένεια δεν αποτελεί συγχωροχάρτι για κάθε απαράδεκτη συμπεριφορά, μετράει και αυτό που είμαστε σαν άνθρωποι. ΚΥΡΙΩΣ αυτό. Πως έμαθες για τα λόγια που του βάζουνε αφού δεν ήσουν μπροστά; Εκείνος σου τα είπε; Επίσης λες ότι είσαστε μαζί όσο θυμάσαι τον εαυτό σου. Ακόμη πιο δύσκολο για σένα να κρίνεις αντικειμενικά και να φανταστείς μια ζωή χωρίς εκείνον, πόσο μάλλον που έχει και προβλήματα υγείας. Να ζητήσεις κατεπειγόντως βοήθεια από ειδικό σε παρακαλώ. Το πως αντιδρούμε σε ένα άσχημο οικογενειακό περιβάλλον μην ζεχνάς ότι λέει πολλά για εμάς τους ίδιους όχι μόνο για την Οικογένεια. Να φύγεις να σωθείς, αυτή είναι η γνώμη μου. Συμπαραστάθηκες, καλά έκανες και αλίμονο. Τώρα κοίτα να συμπαρασταθείς και στον εαυτό σου όπως έχεις χρέος γιατί καταλαβαίνεις και μόνη σου ότι αν αρρωστήσεις εσύ δεν θα είναι αυτός εκείνος που θα σε στηρίξει. Και δεν εννοώ ότι δεν θα μπορεί λόγω ασθένειας.
Εγώ στη θέση σου θα χώριζα. Αν παραμείνεις σε αυτή την σχέση μέχρι να βελτιωθεί η υγεία του, το κλίμα μεταξύ σας δε θα είναι καλό. Πόσο πια θα υποκρινεσαι για να μη στεναχωρεθει; Αργά ή γρήγορα θα έχεις και εσύ τις δικές σου εκρήξεις, οι οποίες, ειδικά αν έχουν κάποια συχνότητα, θα είναι εξίσου ψυχοφθορες για εκείνον με τον χωρισμό σας. Αν συνεχίσεις να κάνεις υπομονή θα καταλήξεις να φύγεις από αυτή τη σχέση αηδιασμένη.Κάποια στιγμή πρέπει όλοι όσοι είχαν την ατυχία να προέρχονται από προβληματικες οικογένειες να συνειδητοποιησουν τι άνθρωποι είναι ακριβώς οι γονείς τους και να τους ρίξουν από το βάθρο τους. Ο φίλος σου μάλλον δε θέλει να αποδεχθεί για τι γονείς πρόκειται και για αυτό εφευρίσκει συνεχώς δικαιολογίες.
Από όσα γράφεις και μόνο συναγω ότι στη δύσκολη στιγμή του συσπειρώνεται με την οικογένειά του. Δεν είσαι εσύ το στήριγμα του. Λάβε το υπόψη και αποφάσισε.Προσωπικά, θα έφευγα. Μην ανησυχείς για την υγεία του. Αυτος έχει αποκούμπι. Εσύ θα ζοριστείς. Αλλά ποτέ δεν κάθομαι εκεί που μου δείχνουν με λόγια και πράξεις οτι δε με θέλουν. Κι ας πονά, κι ας μου κοστίζει.
κάθε οικογένεια έχει το δικό της κώδικα και τα μέλη της έχουν μάθει ένα μοτίβο επικοινωνίας. Όταν κάποιος μπαίνει και αμφισβητεί την ορθότητα του τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν, τα κάνει να συσπειρώνονται προκειμενου να συνεχίσουν να ζουν όπως πριν αντιτιθέμενα σε όποια αλλαγή. Δεν ισιώνει το στραβό δέντρο, ακόμα και κλαδιά να κόψεις. Πάντα η κλίση θα μένει. Όμως αυτό δεν επηρεάζει το δέντρο αλλά εσενα που το βλέπεις και το θεωρείς αφύσικο. Έτσι και ο σύντροφος σου έχει μάθει να προστατευεται απο τις εντασεις με το να μην αντιδρα. Και οσο εσυ του δειχνεις οτι οφείλει να αντιδρασει εκεινος νιωθει άσχημα διοτι έτσι ερχεται σε αντιπαραθεση, μια πρακτική που δεν τη γνωριζε... κι απορείς γιατι θα θεωρησει εσενα υπευθυνη; Δεν μπορεις να αναγκασεις έναν ανθρωπο να σου κανει το χώρο που εσυ θελεις στη ζωη του, αν ο ίδιος δε βλέπει κάποιο λόγο να το κάνει. Δεν μπορεις να ζητησεις απο ενα fiat να τρεξει με 280. Και δε χρειάζεται να αλλάξεις κανέναν για να σου ταιριάξει. Μόνο να κρατήσεις τον εαυτό σου και να προχωρήσεις. Κι αν αναρωτιέσαι αν μπορείς, σκέψου ποτε χαμογέλασες τελευταία...και θα αποφασίσεις.
Φιλη μου, στο ερωτημα στο οποιο καταλήγεις δε θα μπορούσα να δωσω απαντηση στον εαυτο μου ποσο μαλλον σε εναν αλλο ανθρωπο. Θα αρκεστώ να σου πω τρια πραγματα. Πρώτον, για να λειτουργήσει οποιαδηποτε σχεση πρεπει και οι δυο πλευρές να ειναι σε θεση να την βοηθήσουν/ τροφοδοτήσουν, οτιδηποτε και να σημαινει αυτο. Δευτερον, αν ενας ανθρωπος δε θελει να "σωθεί", με οποιαδηποτε εννοια, τοτε εσύ δε μπορεις να κάνεις και πολλα. Τρίτον, προσεχε και τον εαυτό σου μεσα σ ολα αυτα, οχι μονο το φιλο σου. Φιλια!
Αν είσαι αυτή που νομίζω ότι είσαι, έχεις αποδείξει το ποιόν σου. Έγινες σάκος του μποξ (μεταφορικά) ακριβώς για τον παραπάνω λόγο. Επειδή άντεξες εκεί που δεν άντεξαν εκείνοι. Στη θέση σου δεν θα χώριζα. Ωστόσο θα υπολόγιζα στα όσα αφορούν την κοινή σας ζωή μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Στο αυτοκίνητο λ.χ. θα δανειζόμουν, θα έψαχνα πλειστηριασμούς. Και δεν θα είχα πάρε δώσε, πόσο μάλλον οικονομικά με την οικογένειά του. Ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι είστε σε τέτοια συνθήκη. Υπομονή, αποστασιοποίηση, κάποτε θα το καταλάβει, η αγανάκτηση των ενοχών του "ρόλου" του μιλάει τώρα. Καλή τύχη, όλα καλά να σας πηγαίνουν πάντα.
Δεν θα χωριζες για να λες οτι εχεις εναν άντρα που έμεινε μια ζωή έρμαιο της μάνας του. Πονταρω όλα τα στοιχήματα μου στο οτι αυτός δε θα αλλάξει ποτέ. Την έχει πετάξει ηδη εξω την κοπελα απο το στενό κυκλο των προσώπων που τον ενδιαφερουν (φαινεται απο το οτι αγόρασε το αμάξι με τον άλλον, φαίνεται απο το οτι πήρε το μέρος το δικο τους και της επιτέθηκε στο τέλος λεκτικά). Να μείνει να διατηρεί "στην εντατική " μια σχέση και εναν άντρα? Για ποιον λόγο? Αρκετά δε χαλαστηκε?
Αυτά θέλουν πολύ σκέψη για να απαντηθούν, απο την ίδια κυρίως και στάθμιση καταστάσεων τι θέλω /τι αντιμετωπιζω/τι αντιμετωπισα ηδη/και την προοπτική που διαγράφεται.
Caravan, έχω την αίσθηση ότι προτείνεις στην δασκάλα κάτι που θα λειτουργούσε αποκλειστικά και μόνο σε εσένα. Με αυτο εννοώ οτι τα δικά σου όρια ανοχης σε ο,τι αφορά μια σχέση διακρίνονται από ιδιαίτερη ελαστικότητα και φρονώ πως ο,τι κι αν σου έκανε ο σύντροφός σου δε θα χωριζες. Η πεποίθηση οτι πρέπει να "παλεύει κάποια με νυχια και με δοντια" για να κρατήσει τη σχέση σε ανεκτά επίπεδα δεν ταιριάζει σε όλες. Σε μια σχέση, που ξεκινάει με αυτά τα δεδομένα δεν βλέπω τον λογο να προχωρησει σε σοβαρή δέσμευση• ειναι σαν να καταδικάζει τον ιδιο της τον εαυτό σε μια κατάσταση μόνιμης δυσαρέσκειας και κατοπιν να εσωτερικευει την οργή της. Δεν της αξίζει κι εδω που τα λεμε δεν αξίζει σε κανέναν.Οτι ξεκινάει στραβά τελειώνει με πόνο.
Δεδομένου ότι με έχει βασίλισσα ο δικός μου σύντροφος, τα όριά μου ελαστικότητας μπορούν να είναι απεριόριστα. Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ. Απαντώ με βάση την συγκεκριμένη περίπτωση που διακρίναμε και οι δύο. Το θέμα είναι ότι όταν κάποιου του στρεσσάρεται η υγεία του σε οριακό βαθμό αντιδρά άσχημα όχι τόσο όσο είναι μέσα στο πρόβλημα (τότε ακγιστρώνεται στον φροντιστή του με διάφορους τρόπους). Αντιδρά άσχημα μετά! Η πίεση που η αρρωστημένη σχέση με την οικογένειά του επιφέρει είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και ξέσπασε άδικα, και το ξέρει. Θα μου πεις, το θέμα είναι τι θα κάνει η γυναίκα με τον εαυτό της και τη ζωή τη δική της. Δεν γνωρίζω, δική της απόφαση είναι. Αν ήταν μόνη τι θα έκανε; Πώς θα έπαιρνε αμάξι; Οι σχέσεις δεν έχουν πάντα απόλυτη ταυτοσημία απόψεων κι αποφάσεων κι είναι σοφό κανείς να βασίζεται στις δικές του δυνάμεις, να μην εξαρτάται από αποφάσεις άλλων. Αυτό που γνωρίζω πάντως σίγουρα, από την πικρή εμπειρία εκείνου, είναι ότι αυτά που πέρασαν επιτυχώς μαζί δημιουργούν ένα δέσιμο που ελάχιστες σχέσεις φτάνουν. Η ευγνωμοσύνη του προς το πρόσωπό της υπάρχει κι είναι απτή. Τον άνθρωπο που σου στάθηκε δεν τον παρατάς. Υπάρχει ένα συναισθηματικό "χρέος" που σε γεμίζει δέος. Το τι θα κάνει η ίδια βέβαια είναι άλλο και δεν υπάρχει δικό της χρέος. Απλώς το αφήνω εδώ ως σκέψη. Η δική μου πρόταση είναι να φροντίσουν να βάλουν χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα τους και στους συγγενείς τους. Κι εννοώ μεγαλύτερη της ώρας...
Μακάρι να ΜΗΝ είναι η κυρά δασκάλα και τότε να έχετε όλοι εσείς οι υπόλοιποι δίκιο. Εγώ συγκεκριμένα πάντως σχολίασα όπως σχολίασα με την προυπόθεση ότι είναι, αλλά δεν μας το λέει ανοικτά για δικό της λόγο. Και δεν ανέφερα κάποιο αναγνωριστικό. Αλλά έτσι που αναφέρατε βρε Πενθε και Jacklyn την ιδιότητα, δεν την αφήσατε να κρατήσει μια διακριτική παρουσία...Παρεμπιπτόντως, μιας και μιλάμε για τρόπους, και αναφέρομαι και σε άλλους εκλεκτούς συνομιλητές, δεν είναι και ό,τι πιο chic να υπονοείται ότι είμαι μια καημένη που έχει τόσο καημό να είναι παντρεμένη που θα ανεχόταν απαράδεκτες καταστάσεις -για ποιά σκοπιμότητα άραγε; Έχει άραγε παντρευτεί κάποια και γνωρίζει να μας διαφωτίσει; Το αν είμαι ή όχι κάποιο καθημαγμένο θύμα που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του θα το αφήσω στην αστείρευτη φαντασία του φιλοθεάμονος κοινού. Σας εγκαλώ λοιπόν στην τάξη, τσούπρες! :) Το θέμα μας είναι η εξομολογούμενη και η περίπτωση της.
Να αυτά είναι που διαβάζω και δεν μπορώ να αντισταθώ στην πρόκληση. Στην δελεαστική πρόκληση να αντιπαρατεθώ με αυτές τις ιδέες που μας μετέδιδαν οταν ήμασταν μικρά κορίτσια, πριν 25 χρόνια. Τότε που στην ελληνική επαρχία οι κοινωνικές συνδιαλλαγες της γειτονιάς καθόρισαν τους συσχετισμούς μέσα στην οικογένεια και το μέλλον που μπορεί να έχει η σχέση ανάμεσα σε ενα ζευγάρι.Η έκφραση "θα σε έχει σαν βασίλισσα" βουίζει ακομη στα αυτιά μου. "Κάνεις τα στραβά μάτια στις πιθανες απιστίες του άντρα σου για να κρατήσεις το σπίτι σου", "βρισκεις ευφάνταστους τρόπους για να κρατήσεις το σεξουαλικό ενδιαφέρον του άντρα σου", "η άλλη του κουνήθηκε δε φταίει αυτός", κτλ. Οι προτροπές και συμβουλές από τις έμπειρες έδιναν και έπαιρναν. Δε χρειάζεται να γίνουμε η Κατίνα από τις μάγισσες της Σμύρνης. Κανενα φίλτρο και μαγικό δεν διορθώνει ένα χάσμα στον τρόπο αντίληψης και ούτε αλλάζει παγιωμένες συμπεριφορές εκ παιδιόθεν.Στη συγκεκριμένη εξομολόγηση ο νεαρός δε θέλει να βάλει απόσταση ανάμεσα σε αυτούς και τους γονείς του. Η στάση του ειναι ξεκάθαρη και δε θα αλλάξει φυσικά. Είναι χαρακτηριστική περίπτωση επένδυσης σε λάθος άνθρωπο. Αν δεν υπάρχει κοινός τόπος τοτε η επιμονή στη λανθασμένη επιλογή μπορεί να αποβεί καταστροφική.Για εμένα ειναι No-Go.
Πενθεσίλεια, συνειδητοποιώ ότι σου είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι μου είπες χοντράδα, επειδή ακριβώς έχεις το βίωμα "με αυτές τις ιδέες που μας μετέδιδαν οταν ήμασταν μικρά κορίτσια, πριν 25 χρόνια. Τότε που στην ελληνική επαρχία οι κοινωνικές συνδιαλλαγες της γειτονιάς καθόρισαν τους συσχετισμούς μέσα στην οικογένεια και το μέλλον που μπορεί να έχει η σχέση ανάμεσα σε ενα ζευγάρι."Κάνεις προβολές δικές σου πάνω μου. Όμως προσωπικά μιλώντας ποτέ δεν μου πέρασε κανείς ποτέ τέτοιες ιδέες, μεγάλωσα σε μοντέρνο φιλελεύθερο αστικό περιβάλλον. Και γι'αυτό ίσως ήμουν τυχερή και βρήκα εύκολα αντίστοιχο σύντροφο χωρίς αγκυλώσεις και καθηλώσεις, που μου φέρεται ισότιμα και με αξιοπρέπεια. Σαφώς δεν χρειάζονται ούτε κόλπα, ούτε γαληφιές για μια καλή σχέση, αυτά ήταν ανέλπιδες τακτικές ανέλπιδων περιβαλλόντων γεμάτων ζόφο και καταπίεση, όπου κάποια έπρεπε να κρατήσει ένα προκάλυμμα εξουσίας. Όμως κι η τεράστια ευκολία με την οποία προτείνεται ο χωρισμός στην παρούσα στήλη (αλλά κι οι προβληματικές φιλίες, η συνεχής υπαρξιακή μοναξιά κλπ) αντανακλά μια αποτυχία στο βασικό επίπεδο σχετίζεσθαι. Δεν είναι ολοφάνερο; Το παρατηρούν κι άλλοι συχνά πυκνά. Κι έτσι θερίζουν -γενικότερα, όχι από σένα- οι ανακουφιστικές (αλλά καταστροφικές) θεωρίες περί άλλου μισού, περί τέλειων κομματιών του παζλ που μαγικά θα έρθουν, θα ενωθούν κι η ζωή θα αποκτήσει ξαφνικά το νόημά της. Όμως οι σχέσεις, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, ζυμώνονται, διαμορφώνονται, εξελίσσονται -κι όχι πάντα γραμμικά- εφόσον υπάρχουν κοινές αρχές και θέληση για επικοινωνία. Δεν είναι όλοι οι άλλοι "τοξικοί" κι εμείς παρθένες Μαρίες. Μπορούμε να εξετάσουμε τι μπορούμε να αλλάξουμε εμείς, αντί να περιμένουμε από τους άλλους, ώστε να φέρουμε μια κατάσταση κοντύτερα στις προδιαγραφές μας. Αλλιώς καθένας μένει μόνος στο κουκούλι του. Εκτός αν προτιμά κανείς να είναι μόνος για να μην κάνει ποτέ καμμία υποχώρηση σε τίποτα, να είναι άκαμπτος κι ανελαστικός. Αν κι η ζωή η ίδια μας κάνει έτσι κι αλλιώς να αναθεωρούμε σε τόσα πράγματα, σε τόσους τομείς που μις τέτοια στάση είναι επιβλαβής γενικά, όχι μόνο στο σχετίζεσθαι. Αυτά από μένα, υγιαίνετε.
Caravanδεν κάνω καμία προβολή των βιωματων μου πάνω σου. Σε διαβάζω προσεκτικά- ανάμεσά σε άλλους ενδιαφέροντες σχολιαστές- τα τελευταία 4 ισως χρόνια, που γράφω στη στήλη. Σχολιάζω, λοιπόν, τα γραφόμενα σου. Δεν θεωρώ ότι έγραψα καμία χοντράδα- δεν ξέρω γιατί το εκλαμβανεις έτσι. Για εμενα ο ρεαλισμός ειναι υψηλή τέχνη αυτού που δε φοβάται να αντιμετωπίσει τη γυμνη αλήθεια κι ως τέτοια προϋποθέτει το θάρρος της υπέρβασης. Δεν είναι για όλους. Καταλαβαίνω πώς εννοείς τη συμβίωση ενός ζευγαριού, όμως υπό την προϋπόθεση οτι υπάρχουν κοινές βάσεις και ίδια κοσμοθεωρία. Δεν εφαρμόζεται σε όλα τα ζευγάρια. Γι' αυτό υπάρχει και η -ας το πούμε- δοκιμαστική περίοδος. Ευτυχισμένος είναι όποιος έχει την τύχη να συναντήσει το ιδανικό του ταίρι. Δε συμβαίνει σε όλους. Οσο περισσότερες οι δοκιμές τόσες περισσότερες οι πιθανότητες.Το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος, οταν μιλάμε για τον γυναικείο ψυχισμό, παίζει εναν σημαντικό ρόλο, δεν έχει όμως να κάνει σε τίποτα με την πολιτική αντίληψη/θεωρία και εαν ειναι φιλελεύθερο ή η υπό συνθήκη μοντέρνο. Πόσο μάλλον πριν 30-40 χρόνια που η Αθήνα και λοιπές πόλεις ηταν κι αυτές απο την άποψη των κοινωνικων συσχετισμών ένα μεγάλο χωριό. Κι ακόμη και τώρα τα ιδια είναι, ας μη γελιόμαστε για την Ελλάδα μιλάμε όχι για τη Σουηδία, Φιλανδία, Γερμανία. Είμαστε Βαλκάνιοι στους τρόπους μας, στα ήθη μας, στον τρόπο της συνολικής κοινωνικής λειτουργίας μας, κτλ.Τέλος παντων, δε θέλω να επεκταθώ γιατί γράφω παλι απο κινητό και ειναι δύσκολο.Όσο για το τελευταίο που έγραψες για οποιον ειναι άκαμπτος κι ανελαστικος θα σου απαντήσω οτι εγω προσωπικά έχω κάνει πολλες υποχωρήσεις στη ζωή μου. Εχω προσφέρει κι εχω σταθεί δίπλα σε άλλους. Καποιοι όμως εχουν μάθει να παίρνουν μονο και επίσης να ζουν στο ροζ σύννεφο τους σε αντίθεση με αυτούς που όχι μόνο έχουν βγει από το κουκούλι τους αλλά έσπασαν κάθε έννοια comfort zone. Καλό μεσημέρι.
Εγω απαντησα βασει της εξομολογησης,οποιαδηποτε κι αν ηταν η γραφουσα,και βασει του γεγονοτος εκεινου που ειχα συναντησει στη φιλη μου και εξεφρασα τη γνωμη απλα.Γιαυτο εγραψα μετα οτι αυτα ολα θελουν πολυ σκεψη απο τη γραφουσα τι ακριβως να κανει,και μια σταθμιση αν θελετε ολων των παραγοντων.
Τι τραβας κι εσυ και δεν το μαρτυρας που λεμε. . .Τι να πω,απο μενα ετσι οπως φερθηκε τερμα αχαριστος ο δικος σου και αγενης,να φτασει σε σημειο οτι ειχε μαζεμενα στους δικους του να τα πληρωσεις εσυ?Εσυ που τον βοηθησες τοσο?Που ηθελες να τον ξεκολλησεις?Και μονο που εκφραστηκε για σενα ετσι οπως εκφραστηκε στο τελος ναι,να σου πεταξει τις ενοχες των αποτυχημενων και προβληματικων του γονιων και συγγενων πανω σου και να αναιρεσει τα σχεδια σας για αμαξι,ενω ειχατε προαποφασισει οτι θα γινοταν αλλιως,απο μενα τρωει Χ κι ας ειναι αρρωστος.Θα ακουστει σκληρο σε καποιους εδω,καποιοι θα με κραξουν,αλλα δεν ειναι σκληρο.Ειναι η αληθεια,ειναι οσα θελεις να πεις και τα κρατας μεσα σου.Μα γιατι?Για να σε εκτιμησει περισσοτερο ή για να αλλαξει τη συμπεριφορα του,αφου απο οτι ειδες αυτο μπορει να μη γινει ποτέ?Γνωμη μου να τον συναντησεις να του πεις ολα αυτα που θες,ολα τα παντα και ας ειναι και ωμη σκληρη αληθεια και επειτα να φυγεις.Να πας αλλου οπου θα σε λογαριαζουν στα σοβαρα,γιατι αμφιβαλλω αν σε ειδε και ποτέ του για σοβαρο,αν πηρε ποτε τα ρισκα και τα κοτσια να κανει κατι μονος.Ερμαιο ηταν μια ζωη των δικων του και ερμαιο θα μεινει.Δυσκολα αλλαζουν τετοια ατομα.Ειναι κριμα να τον λυπηθεις λογω της ασθενειας και να υπομεινεις αλλες παρομοιες μελλοντικες συμπεριφορες σαν αυτες που μας εγραψες.Απο μενα ειναι ΟΧΙ,τα λες ολα οπως πρεπει και νιωθεις να του τα πεις,και φευγεις.Εχω παραδειγμα για ποιο λογο το λεω.Αν ηταν το ατομο δυναμενο να αλλαξει συμπεριφορα και εβλεπες μια δραση μια αντιδραση στους δικους του,μια α πρωτοβουλια,ενα κοινο σχεδιο και μια εξωτερικευση οτι ναι θελω να ειμαστε μαζι και να το περασουμε και να κανουμε πραγματα μαζι,ΕΚΕΙ ΘΑ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ ΝΑΙ ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ.Τωρα ομως οχι.Με την καμια και για κανεναν λογο.Εχω φιλη.Οταν ηταν στα μισα της σχεσης τους πεθανε ο πατερας αυτουνου και αυτος μετα αρρωστησε.Εκει ομως λιγο πριν η κοπελα εβλεπε οτι δεν ταιριαζανε εβλεπε καποια στοιχεια δικα του που δεν της αρεσαν και ηθελε πολυ να φυγει,και μας ελεγε τον λυπαμαι στην κατασταση που ειναι,αν του το πω κι εγω οτι τον χωριζω (που σημειωνω ηταν κατι που το ηθελε πολυ η κοπελα,πραγματικα δεν ταιριαζαν) θα τον στειλω μια ωρα γρηγοροτερα.Και δεν ειπε τιποτα.Και παντρευτηκαν.Και αφου εκανε το πρωτο παιδι,εμαθε αυτη οτι αυτος χρονια την κερατωνει παραλληλα με αλλη,και οτι μαλιστα εμενε και μαζι με την αλλη,οταν εφευγε απο το σπιτι τους λογω καυγαδων.Σε ρωτω εξ μετανιωσε ή δε μετανιωσε η φιλη?Καλα χωρισε ναι αλλα μετανιωσε που δεν τον ειχε στειλει τοτε που επρεπε και που υπομεινε ολα αυτα μετα.Απο μενα ειναι οχι ,χωριζεις και κανεις αυτο που νιωθεις.Εγω αυτο βλεπω οτι θελεις πολυ να φυγεις να πεις καποια πραγματα ναι,και ομως τα κουκουλωνεις .Μα γιατι?Εσενα σε σεβαστηκαν?Ειδες πως σου φερθηκαν.Και οι συγγενεις του και ο ιδιος.Σκεψου εσυ τι θες να κανεις,ενταξει εσυ αποφασιζεις.Αλλα αν ημουν εγω,δεν θα θυσιαζα ουτε μια ωρα.Ειλικρινα.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon