ΑΙΩΝΙΑ ΣΙΩΠΗ
Διαβάζοντας το άρθρο του συνομηλίκου μου σχετικά με την γενική κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική παιδεία - για να είμαστε ειλικρινείς, μια παιδεία σάπια μέχρι τις ρίζες της - (http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/47950), συνειδητοποίησα πως η σιωπή και η παράβλεψη γεγονότων δεν συμβαίνει μόνο στα ελληνικά σχολεία, και στα σχολεία γενικά, αλλά μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία.
Πάντα προτιμούμε την σιωπή, την αιώνια σιωπή, κάνουμε πως δεν συνέβησαν γεγονότα που μας πονάνε, δεν μιλάμε για θέματα που δεν μας βολεύουν, αυτοχαρακτηριζόμαστε «απολίτικοι» και «ακομάτιστοι» για να ξεφύγουμε σοβαρές συζητήσεις και έτσι νομίζουμε πως απαλλασσόμαστε από τις ευθύνες μας και πως λύνουμε τα θέματα μας, τρέφουμε αυταπάτες πως όλα ρέουν άριστα, ενώ στην πραγματικότητα τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Σιωπούμε από μικροί, έτσι μάθαμε… Ποτέ δεν αναφέρουμε κάποιο περιστατικό σχολικού εκφοβισμού στον δάσκαλο γιατί φοβόμαστε μήπως θεωρηθούμε «καρφιά», δεν προσπαθούμε να συμμορφώσουμε τους θύτες συμμαθητές μας, διότι φοβόμαστε μήπως γίνουμε και εμείς οι ίδιοι θύματα.. Και έτσι το πρόβλημα συνεχίζεται και εμείς πείθουμε τους εαυτούς μας πως δεν φταίμε, αφού δεν είμαστε οι θύτες, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως είμαστε συνένοχοι. Πιστεύουμε πως είμαστε ευτυχισμένοι, καθώς δεν είμαστε θύματα, χωρίς να αναλογιζόμαστε πως το πρόβλημα έχει τεράστιες διαστάσεις και επηρεάζει την σχολική κοινότητα στο σύνολό της. Ως καθηγητές δεν επεμβένουμε στην υπόθεση σχολικού εκφοβισμού καθώς «Ποιος μπλέκει τώρα με τον διευθυντή και τα παιδιά, άσε να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο», και έτσι βολευόμαστε στην σιωπή μας και πιστεύουμε πως αυτό είναι το σωστό – αφού αυτό κάνουν όλοι.
Στην τάξη δεν μιλάμε ποτέ για θέματα taboo, για θέματα που απαιτούν κριτική σκέψη και πάνω στα οποία πρέπει να εκφέρουμε άποψη, καθώς φοβόμαστε μήπως θεωρηθούμε αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί, φασίστες κλπ. και θεωρούμε πως εφόσον καλύψαμε την διδακταία ύλη κάνουμε καλά την δουλειά μας, χωρίς να σκεφτόμαστε πως έτσι καλλιεργούμε αριστούχους μαθητές οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα για τον κόσμο στον οποίο ζουν, δεν έχουν άποψη και επικεντρώνονται στην αποστήθιση του Β’ παθητικού αορίστου και της μάχης της Σαλαμίνας, θεωρώντας πως έτσι είναι μορφωμένοι άνθρωποι. Λίγοι είναι οι καθηγητές που τολμούν και αυτούς πρέπει να τους θεωρούμε ξεχωριστούς και να τους ευγνωμονούμε.
Έπειτα, ως πολίτες, βλέπουμε τις μπαγαποντιές και τις ατιμίες και αδικίες που συμβαίνουν γύρω μας και πάλι σιωπούμε. Δεν αντιδρούμε, άλλωστε γιατί να το κάνουμε; Κινδυνεύουμε ίσως έτσι να χάσουμε την θέση στην οποία έχουμε βολευτεί, σε δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, με την αξία μας ή με μέσο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, θεοποιούμε πολλές φορές και τους εργοδότες μας, οι οποίοι μας δίνουν τα 5 από τα 10 που αξίζουμε, διότι απλά μας δίνουν κάτι.
Και όλοι αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας κοινωνίας η οποία τρέφει τις αυταπάτες της πως ζει σε μία Ουτοπία χωρίς προβλήματα και πως όλοι έχουν την συνείδηση τους καθαρή, ενώ στην πραγματικότητα όλοι είναι συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα, αυτό της απραξίας και της ανευθυνότητας. Διότι αυτό το «δεν βαριέσαι…» είναι που μας οδήγησε στην πνευματική και οικονομική αυτή κρίση που βιώνουμε.
Παριστάνουμε τους αφελείς, του χαζούς και τους αμέτοχους. Βγαίνουμε από το σχολείο με Άριστα και δεν ξέρουμε τίποτα για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική. Και η μόνη στιγμή που μιλάμε, που έστω λέμε κάτι, είναι όταν πλέον ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι, όταν η κατάσταση είναι πλέον στο απροχώρητο. Όπως ακριβώς τα ζώα που υπακούν και σιωπούν μέχρι την στιγμή της σφαγής, καθώς τότε και μόνο τότε φωνάζουν και αντιστέκονται στο αφεντικό τους. Μήπως ήρθε λοιπόν η στιγμή να μιλήσουμε και να σκεφτούμε; Μήπως δεν χωράνε κι άλλα κάτω από το χαλί; Ή μήπως περιμένουμε υπομονετικά και σιωπηλά την σφαγή μας;
σχόλια