Αγαπώ θα πει χάνομαι. Θα πει απαγκιστρώνομαι από τα σκοινιά της μαριονέτας και χτίζω εγώ τα σκηνικά πάνω στα οποία θα δημιουργήσω τέχνη. Μια τέχνη προσωπική, αλλιώτικη, προερχόμενη εκ των έσω, πνευματική. Μοναδικό κίνητρο η ανιδιοτελής αγάπη και ο εκμηδενισμός του Εγώ. Όταν, όμως, συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό, ο νους φωτίζεται και η ψυχή πλημμυρίζει από συναίσθημα. Τα μάτια δακρύζουν για να διοχετεύσουν την ξαφνική συναισθηματική φόρτιση της καρδιάς. Η ψυχοσωματική γαλήνη είναι εμφανής και η ισορροπία δεδομένη.
Τι είναι αγάπη; Τι είναι αμοιβαιότητα; Τι είναι ολοκλήρωση; Έννοιες που δεν περιγράφονται, δε λέγονται, δε διδάσκονται. Μόνο βιωματικά γίνονται αντιληπτές. Μόνο να τις νιώσεις μπορείς. Και όταν αυτό συμβεί, τα λόγια είναι περιττά. Δε χρειάζονται. Οι λέξεις αντικαθίστανται από ένα ζεστό χαμόγελο και το συναίσθημα περιγράφεται από τα μάτια. Αυτά τα δύο αρκούν. Γιατί ποτέ δε λένε ψέματα, αποτελούν τους καθρέφτες του εσωτερικού μας, της ψυχής μας. Και όταν το μέσα μας μιλάει, το έξω μας φωνάζει. Και αυτή η φωνή δεν καταπνίγεται, δεν κρύβεται, μονάχα ελευθερώνεται.
Το ανυπέρβλητο εμπόδιο για να φτάσει ο άνθρωπος στην παραπάνω κατάσταση είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Υπνωτισμένος από τις Σειρήνες του εγωισμού του και ζώντας σε μια εξαιρετικά πλασμένη ουτοπία, εφευρίσκει συνεχώς δονκιχωτικές σκιαμαχίες, αρνούμενος να ξεριζώσει το αυτοφυές Εγώ του. Αρνούμενος να κάνει ένα τόσο μικρό αλλά τόσο σημαντικό βήμα προς την προσωπική του εξέλιξη και τη συναισθηματική του πληρότητα. Γιατί όμως; Γιατί όταν γαλουχείσαι με το Εγώ, το Εμείς φαντάζει λέξη ταπεινή, προσβλητική, ίσως και άγνωστη. Δύσκολο πράγμα να τσαλακώνεις την εικόνα σου και να καταπατάς τον εαυτό σου.
Το σκοτάδι του εγωισμού αποπροσανατολίζει και τυφλώνει. Κρύβει τα πάντα. Θαμπώνει κάθε προσπάθεια αλλαγής. Λαξεύει ατέλειες, οι οποίες στο φως γίνονται καλοσχηματισμένα μονοπάτια προς την εξέλιξη και την ολοκλήρωση. Η υπέρβαση των ανθρωπίνων αδυναμιών και η παραδοχή της μικρότητάς μας, ίσως αποτελεί το πρώτο βήμα προς τα εμπρός. Ένα βήμα το οποίο εφόσον γίνει μας αποδεσμεύει από τα λόγια, μας γεμίζει συναισθήματα, μας γεμίζει αγάπη. << Τι είναι αγάπη; Δεν είναι μονάχα συμπόνια, μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει και αυτός που συμπονεί, στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας, σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα, δεν ξεχωρίζουν, το εγώ και το εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι>>.
σχόλια