Έχοντας επιστρέψει στην πολύβουη και απαιτητική αθηναική καθημερινότητα, το μυαλό όλων δεν διστάζει να τρέξει μίλια μακριά, με κάθε ευκαιρία. Σπάει τα πληκτικά τζάμια γραφείων και πετά προς άγνωστους, ανεξερεύνητους παραδείσους. Δραπετεύει από τη βίαιη ρουτίνα- στην οποία ηθελημένα ή μη έχει βυθιστεί- και ανακαλεί μνήμες γνώριμες, ευχάριστες και συνάμα τόσο νοσταλγικές.
Μια παράξενη ελευθερία νιώθει κανείς όταν βλέπει τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπροβάλλουν στον ουρανό. Όταν αντικρύζει μια παλέτα χρωμάτων, απλά και μόνο σηκώνοντας το βλέμμα. Κανένα δευτερόλεπτο μιας ανατολής δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένο. Γιατί, με το χρώμα τ' ουρανού, αλλάζει κι η οπτική μας για τα αντικείμενα. Εκείνα, που με το σκοτάδι αγνοούνταν, ξαφνικά αποκτούν ρόλο πρωταγωνιστικό σε μια παράσταση εναλλαγής φωτός. Κι άλλα πάλι, μέρη θορυβώδη, που όλη νύχτα φιλοξενούσαν εκστασιασμένα κορμιά, ησυχάζουν και υπνωτίζονται κάτω απ' το φωτεινό ουρανό. Ίσως αυτό να συμβαίνει και με τους ανθρώπους της ζωής μας...
Και είναι σ' εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιείς τι πραγματικά σου λείπει. Σε ποια αγκαλιά βυθισμένος θα 'θελες ν' απολαμβάνεις την αυγή και ποιανού τα μάτια σου έφερε στο νου αυτός ο μαγικός και μαγευτικός ουρανός. Θυμίσου, ποιον σκέφτηκες εκείνο το ξημέρωμα, ποιον απώλεσες κι αν είναι, ετούτη η ζωή που ζεις, αυτή που διάλεξες για σένα.
