Ελένη
Ετών: 24
Άνεργη δασκάλα
Πήρα το πτυχίο μου ωραία ως εδώ και μετά… Το χάος… Κάτι πρέπει να κάνω αλλά τι;;;( Εδώ έρχεται γρήγορα γρήγορα μια φωνούλα που θέλει να με ρίξει σε κατάθλιψη και μου λέει: « Άμα οι γονείς σου, είχαν παντρευτεί πέντε χρόνια νωρίτερα και σε είχαν γεννήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα που σημαίνει ότι θα έμπαινες στο πανεπιστήμιο τέσσερα χρόνια νωρίτερα από ότι μπήκες και θα έβγαινες από τη σχολή τη χρονιά που εσύ μπήκες τι θα ήσουν? Απάντηση: Διορισμένη δασκάλα μετά από δυο χρόνια εργασίας ως αναπληρώτρια χωρίς να δώσεις ΑΣΕΠ φυσικά και θα είχες και το δικό σου εισόδημα.. Θα είχες πάψει να ζεις παρασιτικά…. ΚΑΙ μετά επανέρχομαι και κατατροπώνω την κακία φωνούλα « κι αν η γιαγιά μου είχε πατίνια…..» Συνέρχομαι, προσγειώνομαι και γραμμή για τον ΟΑΕΔ. Όταν ένας νέος, που έχει μόλις βγει από μια σχολή, που λατρεύει το αντικείμενο που έχει σπουδάσει και αδημονεί να το εξασκήσει να πάρει την κάρτα ανεργίας στα χέρια του, τι γίνεται; Εκπληρώνεται το όνειρο της ζωής του: «γιούπι, Είμαι επισήμως ΑΝΕΡΓΟΣ και τώρα αρχίζει η αναμονή…». Μετά αρχίζει η καθημερινότητα και η ρουτίνα. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνήσω και το τελευταίο πριν κοιμηθώ: πλοήγηση στις σελίδες με αγγελίες για εργασία (για να είμαι ρεαλίστρια δεν με νοιάζει τη εργασία κάτι που να φαίνεται αξιοπρεπές! Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι σχετικό με αυτό που σπούδασα αλλά ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να βρώ κατι σχετικό( Έχω εξαντλήσει βέβαια κάθε πιθανότητα μοιράζοντας σαν φειγ βολαν σε κάθε πιθανό μέρος που θα μπορούσε να μου προσφέρει μια θέση εργασίας που να ανταποκρίνεται έστω και λίγο σε αυτό που σπούδασα από ιδιωτικό σχολείο μέχρι παιδότοπο) αλλά δεν πειράζει δεν έχω πρόβλημα να δουλέψω σε super market ή σε μαγαζί με ρούχα αλλά ακόμα και άμα βρω σχετική αγγελία δεν μπορώ να στείλω βιογραφικό γιατί για όλα χρειάζεται προϋπηρεσία…
Αμαλία
Ετών: 25
Άνεργη φιλόλογος
Στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Γαλλία που βρέθηκα για σπουδές αλλά και εργασία τα πράγματα είναι σαφώς πιο οργανωμένα. Το κράτος Πρόνοιας φροντίζει σε μεγάλο βαθμό για θέματα που απασχολούν το φοιτητή αλλά και τον εργαζόμενο. Βέβαια η οργάνωση που παρέχεται απ' το κράτος απαιτείται και απ' το άτομο και αυτό καθιστά το πεδίο εργασίας και σπουδών ιδιαίτερα απαιτητικό και ανταγωνιστικό. Αντίθετα, στην Ελλάδα η ανέλιξη είναι νομίζω θέμα ατομικής προσπάθειας. Ο νέος παλεύει μόνος του, το κράτος δεν λειτουργεί ως αρωγός του. Ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις όπως το Πανεπιστήμιο Κρήτης που παρά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, διατηρεί ένα αρκετά καλό επίπεδο σπουδών. Όσον αφορά στη νοοτροπία ''δουλίτσα να υπάρχει'', θεωρώ ότι η αναντιστοιχία σπουδών- εργασίας είναι ο βασικός λόγος φυγής στο εξωτερικό. Και ποιος δε θέλει να εχεί αυτό που του αξίζει στο στίβο της εργασίας; Βέβαια, εδώ τίθεται και το θέμα της αυτογνωσίας και πώς αξιολογούμε τον εαυτό μας ως προς αυτά που ζητάμε. Αλλά γενικά ναι, πρέπει να διεκδικούμε και στην εργασία και στις σπουδές. Η δράση φέρνει αντίδραση.
Χρήστος
Ετών: 31
Αρχιτέκτονας
Δούλεψα 5 χρόνια σε καφετέριες. Αφού πήρα το πτυχίο, βρήκα μόνο εθελοντική εργασία. Δεν χάνω όμως την ελπίδα μου, σκέφτομαι να δώσω και για μεταπτυχιακό έξω. Δεν με ενοχλεί που δυσκολεύομαι να βρω δουλειά, με ενοχλεί που νιώθω άχρηστος και παράσιτο ενώ θα μπορούσα να είμαι πάρα πολύ παραγωγικός. Ναι, θέλω δουλειά αλλά θέλω και λεφτά για να βγω με τους φίλους μου, να πάω ταξίδια, να ζήσω βρε αδερφέ.
Α! Καλή χρονιά δεν είπαμε ρε παιδιά.
