Είχε ήλιο.
Μετα απο πολυ καιρο.
Και ζέστη,καλοκαιρι πρεπει να ήτανε.
Το μπλε της θάλασσας σε εκανε να βρίσκεις την αρμονία καθώς το κοιτούσες.
Ο ήχος των κυμάτων ακουγόταν σαν ηχώ απο την κορυφή του λοφισκου.
Τα βράδια, ο αέρας μύριζε γιασεμι και είχε μια αίσθηση αλμυρας που πετσωνε κατευθείαν στο δέρμα σου.
Ηταν ωραία όμως.
Είχε καιρο να δει ήλιο.
Δεν θυμοταν πως ηταν,παρα μονο απο όσα του λέγαν οι άλλοι.
Αλλα ήξερε,ήξερε οτι οταν έρθει ο ήλιος θα μείνει πολυ στα μέρη του.
Ακουγε και μουσικη.
Αλλα αυτη τη φορα ηταν διαφορετική,χαρούμενη,ζωντανή μουσικη.
Την ήξερε τη μουσικη,ηταν φίλη του.τον συντροφευε τις κρυες,γεμάτες ομίχλη και βροχη μέρες που ζούσε.
Αλλα τωρα.η μουσικη άλλαξε!
Δεν τον συντροφεύει.
Του μιλάει.
Του λέει να ζήσει,εξω εχει ήλιο.
Προσπαθούσε να καταλάβει απο που έρχεται ο ήλιος και γιατι ήρθε ετσι ξαφνικα.
Η μουσικη,μέσω του ρυθμού της,του πέρασε εικονες,του είπε να θυμηθεί για λίγο,απο που μπορει να ήρθε τοσο φως,τόση ομορφια.
Και ενώ σκεφτόταν,κοιτούσε και το τοπίο.
Αγριο,αλλα και συνάμα ήρεμο.
Απλό,αλλα και πολύπλοκο.
Είχε όλες τις ομορφιές και όλες τις αντιθέσεις που είχε να δει χρονια.δεν πίστευε καν οτι ολα αυτα υπαρχουν.
Ακόμα ρωτούσε.ρωτουσε αυτούς που έβλεπαν συνέχεια ήλιο αν έβλεπαν και αυτοί τόσες αντιθέσεις.
Οχι του απάντησαν.
Πλεον ήξερε οτι ηταν μοναδικός.
Το φως του,ο ήλιος του,οι εικονες,η ομορφια του,η μουσικη του,ηταν ολα μοναδικά,φτιαγμένα για εκείνον.
Είχε ήλιο.
Μετα απο πολυ καιρο.
....μεσα στην ψυχη του.
