Το φάντασμα των τοίχων

Ήμουν εκεί γύρω στα 20, όταν τον Ιούνη του '98 ο Δημήτρης Κουσουρής δέχτηκε δολοφονική επίθεση απο μια ομάδα ανδρών της ΧΑ με αρχηγό κάποιον ´ Περίανδρο ´. Ακόμα θυμάμαι το παραμορφωμενο πρόσωπο του Κουσουρή. Το μούδιασμα που αισθάνθηκα στο αποτρόπαιο της πράξης. Ακόμα ακούω τη φωνή των δικών μου: Να προσέχεις, παιδί μου. Αυτοί ειναι άνανδροι. Είναι επικίνδυνοι. 

Οκτώ χρόνια αργότερα, το 2006, συνάντησα έναν απο αυτούς στο πρόσωπο ενός 16χρονου μαθητή μου. Δίδασκα τη θεματική ενότητα του ρατσισμού σε παιδιά αμούστακα, σε παιδιά με όνειρα για ενα καλύτερο αύριο. Δε θα ξεχάσω ποτέ το μένος του εναντίον των οικονομικών μεταναστών...όπως δε θα ξεχάσω ποτέ και τη σβάστικα που βρήκα ζωγραφισμένη στο βιβλίο μου στο επόμενο μας μάθημα. Δε φοβήθηκα. Μόνο ανατρίχιασα. Όχι δεν είχα φοβηθεί. Πίστευα πως μπορούσα να τον μεταπεισω. Κινητοποιήθηκα και απευθύνθηκα προς όλες τις κατευθύνσεις, σχολείο, οικογένεια... Βαυκαλιζόμουν ότι το αυγό του φιδιού δεν ειχε εμφωλεύσει στην ψυχή του... ότι δεν την είχε δηλητηριάσει. Μάταιο. Για πολλά χρόνια επεδίωκα να έχω επαφή μαζί του, γιατί είχα την ψευδαίσθηση ότι θα αλλάξει. Μάταιο.

Χθες το βράδυ πληροφορήθηκα απο το διαδίκτυο για τη στυγνή και άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φυσσα. Ανατρίχιασα. Η ίδια ανατριχίλα...όπως τότε. Σήμερα ο Παύλος. Χθες ανώνυμοι οικονομικοί μετανάστες. Αύριο ποιος έχει σειρά; Εγώ; Εσύ; Αυτός που ακόμη τολμά και εκφράζει ελεύθερα την άποψη του; Ποιος;

Απο χθες με κυρίευσε αθυμία και φόβος. Απο χθες ξανακούω τη φωνή των δικών μου: Να προσέχεις, παιδί μου.

Ναι..θα προσέχω να μην υποτάξω την ψυχή μου στο φόβο τους. Να μην εκθρέψω το φάντασμα του κτηνους. Θα προσέχω να μεταλαμπαδεύσω στα παιδιά μου πως η μονη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε ειναι η Παιδεία . Η αληθινή Παιδεία  και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση κι η πληροφορία χωρίς κρίση.

Ποτε ξανά φασισμός