Όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, και η απόσταση από τον εικοστό αιώνα μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι η “Generation X” των δυτικών χωρών, που σήμερα σαρανταρίζει, ήταν μία έως τώρα αποτυχημένη γενιά. Όχι μόνο στον οικονομικό και υλικό τομέα, αλλά και στον πολιτιστικό. Μάλλον, κυρίως σ’ αυτόν καθώς δεν έλειψαν οι υλικές-τεχνολογικές εξελίξεις στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Από τέχνη, ιδέες και πολιτισμό, ωστόσο, πραγματικά δυσκολεύομαι να σκεφτώ οτιδήποτε που να άξιζε πραγματικά τον κόπο, από το 1980 (περίπου) και μετά, και που να ήταν καθαρά δημιούργημα της νέας γενιάς και όχι των γονιών baby-boomers. Στον θεωρητικό τομέα, στείρα αναλυτικοί, μπλεγμένοι σε ανούσιες σοφιστείες και δέσμιοι ενός άκαμπτου, ορθολογικού “identity politics” που παραγνωρίζει την πολυπλοκότητα της ζωής.
Στον καλλιτεχνικό, υπέρμαχοι της «σωματικότητας» και ενός μετα-beatnik κυνισμού, απόψεων που αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεβρακώνονται ως άλλες εκφάνσεις του κυρίαρχου τεχνοκρατικού υλισμού. Οι περισσότεροι σαραντάρηδες της Gen-X έχουν σήμερα καταθέσει τα όπλα, έμειναν μουτρωμένοι να σπρώχνουν καροτσάκια με μωρά, νικημένοι απ’ την οικονομική κρίση και την πνευματική στειρότητα. Μάλιστα, τελευταία ακούω και άτομα των παλαιότερων γενιών να κατακρίνουν τη γενιά μας για τα κακά της εποχής, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι υπέκυψαν στο zeitgeist και εγκατέλειψαν τις νεανικές τους αξίες των 60s και 70s.
Μένει λοιπόν να αναρωτηθούμε, είναι άραγε όλα χαμένα για την Gen-X; Μαζί με τα αρνητικά που σέρνει αυτή η γενιά μήπως υπάρχει και κάποιο κρυφό προσόν, κάποιο φαινομενικό ελάττωμα που θα μπορούσε να γυρίσει σε θετικό; Πιστεύω ναι, και αυτό είναι η μετριοφροσύνη. Σαν γενιά μεγαλώσαμε σ’ ένα κλίμα αφέλειας λόγω της υλικής ευμάρειας που επικρατούσε και της έλλειψης προβληματισμού, που πήγαινε μαζί με μια αβασάνιστη προσχώρηση στις προοδευτικές αξίες των γονιών μας (οι οποίες αποκτήθηκαν συνειδητά, μετά τις φρίκες των δύο παγκοσμίων πολέμων).
Σήμερα, η εγκυρότητα όλων αυτών των αξιών πρέπει να αιτιολογηθεί ξανά, να αποκτηθεί εκ νέου. Το βλέπω ότι οι άνθρωποι σκέφτονται όλο και περισσότερο, για αυτό και δεν θεωρώ κακό πράγμα την απομόνωση που επέλεξαν πολλοί... Ίσως είναι μια απαραίτητη επιλογή για κάποιους, ώστε να επανα-προσδιορίσουν τα πιστεύω τους, τον εαυτό τους. (Βάζω και τον εαυτό μου σ’ αυτή την κατηγορία). Δεν έχουμε πια τις βεβαιότητες και την αφελή πίστη στον ανθρωπισμό που μας κληροδότησαν οι baby-boomers, αλλά ούτε και το ηρωϊκό/πατριωτικό/επαναστικό φρόνημα των παππούδων μας.
Είμαστε μόνοι με τις αναζητήσεις μας, με μια αναγκαστική μετριοφροσύνη. Και είναι πολλά τα καλά που μπορούν να ξεπηδήσουν από αυτή την κατάσταση.
