Πριν πολλά χρόνια αποφάσισε για μένα ο κοινωνικός κύκλος της οικογένειάς μου ότι θα δώσω πανελλαδικές, και φυσικά ότι θα σπουδάσω. Όσο τα χρόνια περνούσαν, όλο και περισσότεροι επικροτούσαν την απόφαση που είχαν πάρει για μένα. Οι γνωστοί, οι συγγενείς, οι γονείς. Έφτασα να πιστεύω ότι το έχω επιλέξει αυτό.
Ξεκινώντας την γ' λυκείου, δεν διάβαζα πολύ, γιατί "έχω χρόνο μπροστά μου" και γιατί "μα είναι δυνατόν να περιορίζω την κρίση μου και να παραγκωνίζω την προσωπικότητα μου υιοθετώντας θεωρίες που δεν πρεσβεύω μόνο και μόνο για να γράψω καλά; "Πες-πες όμως το σχολείο και το φροντιστήριο, άρχισα κι εγώ να πιστεύω ότι δεν κοιτάζω το συμφέρον μου, ότι αναλώνομαι σε ιδεαλισμούς αγνοώντας την πραγματικότητα και αποφάσισα να φορέσω παρωπίδες προκειμένου, περνώντας στο πανεπιστήμιο, να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Βέβαια, συνέχιζα να αντιδρώ, αλλά ήταν μόνο για το γαμώτο πια, για να νιώθω ότι ακόμα δεν έχω αλλοτριωθεί.
Ωστόσο, αυτό δεν κράτησε πολύ. Από τη μια ήταν η πλύση εγκεφάλου, η υψηλόβαθμη σχολή, προσωπικοί λόγοι. Αλλά από την άλλη... Από την άλλη ήταν οι τελευταίες μέρες της εφηβικής αθωότητας (όχι και τόσο αθώας, ομολογουμένως, αλλά παρόλα αυτά αθωότητας), οι έξοδοι, οι παρέες, η συνεχώς αυξανόμενη νεοαποκτηθείσα ελευθερία μου, όμορφα μεθυσμένα βράδια, φεστιβάλ, εκείνη η καινούρια ταινία που θα 'θελα να δω, εκείνο το βιβλίο, η πειραματική θεατρική σκηνή που με ιντριγκάρει, μια παρουσίαση, έρωτας και βόλτες στην πόλη. Ήθελα το δικαίωμα στο όνειρο. Που μου το στερούσαν οι πανελλαδικές. Και η αμείλικτη, επαναλαμβανόμενη ρήση: "Η ζωή είναι σκληρή, στρώσου και πάρε ένα πτυχίο, να έχεις εφόδια".
Και έτσι πέρασε η χρονιά, διαβάζοντας ελάχιστα, γιατί αλλού ήταν το είναι μου, αλλά και κάνοντας ελάχιστα από αυτά που λαχταρούσα, γιατί ταλανιζόμουν από ενοχές και τύψεις.
Και οι εξετάσεις ξεκίνησαν, ενώ εγώ ήμουν χαμένη σε δίνη συναισθημάτων και υπαρξιακών αναζητήσεων.
Ώσπου το παραδέχτηκα επιτέλους στον εαυτό μου. Δεν το θέλω αυτό για μένα, να αναλώνομαι σε πράξεις που δεν έχουν νόημα, να εκβιάζω ψυχολογικά τον εαυτό μου, να προσπαθώ για κάτι που πλέον αποφάσισα ότι δεν θέλω. Δεν θέλω τώρα να ξενυχτίσω για να γράψω δυο μονάδες παραπάνω, να μην με αποκαλέσεις εσύ άχρηστη, να κλαυτώ σε συγγενείς και φίλους για τα δύσκολα θέματα και τα λίγα μου μόρια, τα πολλά μου προβλήματα. Θέλω αυτή την χρονιά να μείνω εκτός, να με γνωρίσω καλύτερα, να βρω τι θέλω και τι δε θέλω, αν επιβιώνω στην αγορά, τι σημαίνει βγάζω δικά μου χρήματα, τι σημαίνει τηρώ τις αποφάσεις που εγώ πήρα. Να αποφασίσω ώριμα έπειτα αν θέλω να σπουδάσω και τι ή αν όχι.
Αρνούμαι να σας κάνω το χατίρι αυτή τη φορά, όλους εσάς εκεί έξω, να προσπαθήσω να μην σας απογοητεύσω και να εμπιστευτώ την κρίση σας. Εμένα δεν με απογοητεύω και εμπιστεύομαι την κρίση μου. Αρνούμαι να θρηνήσω τον χαμένο χρόνο, γιατί για μένα δεν ήταν χαμένος έμαθα πολλά πράγματα για μένα και για τη ζωή. Ούτε τα χρήματα θρηνώ όλα τα πειράματα στη ζωή διεξάγονται με κάποιο κόστος.
Αντιθέτως χαίρομαι. Και κοιμάμαι πια ήσυχη τα βράδια, ούσα περήφανη για τον εαυτό μου, τα σωστά μου και τα λάθη μου. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς με θεωρείτε ακόμη παιδί, ανώριμη και επιπόλαιη, και ότι όταν πληροφορηθείτε την απόφασή μου, θα νιώσετε επιβεβαιωμένοι για την άποψη που σχηματίσατε για μένα, και για πολλά άλλα "παιδιά" εκεί έξω που παίρνουν παρόμοιες αποφάσεις, που αντίκεινται στους άγραφους κανόνες της κοινωνίας.
Αλλά εσείς, γονείς, συγγενείς, συμμαθητές, καθηγητές, γνωστοί και άγνωστοι, κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια όντες περήφανοι για τον εαυτό σας;
